Γιώργος Ζαμπέτας: Ο,τι πικρία είχε ο παππούς, τέτοια πικρία έχω κι εγώ. Πρώτα από τους συναδέλφους

Τι θυμάσαι απ’ όσα έζησες δίπλα στον τεράστιο παππού σου;

Ηταν ένας χαρισματικός καλλιτέχνης επάνω στην ερμηνεία της μουσικότητάς του. Είχε χάρισμα και στη σύνθεση αλλά και στον ερμηνευτικό του τρόπο. Γι’ αυτό και σχεδόν κανένας καλλιτέχνης δεν μπορεί να αποδώσει όπως πρέπει τα τραγούδια που ο ίδιος ο παππούς μου έχει ερμηνεύσει με μοναδικό τρόπο. Δηλαδή στα αυτιά όλων τα τραγούδια αυτά έχουν τη σφραγίδα του παππού μου. Γιατί τα ερμηνεύει με ένα μοναδικό χάρισμα, με έναν θεατρικό τρόπο. Είχε καταφέρει την μπάσα έκφρασή του να την ερμηνεύει και με πρίμο τρόπο. Αρα, ήταν και σοβαρός και χαριτωμένος όταν τα ερμήνευε. Ηταν όμως και ένας σοφός άνθρωπος. Είχε και συναίσθημα, είχε και λογική. Ηταν πολύ μεγαλόψυχος και μακάρι να μπορούσαμε να είχαμε κι εμείς τη μεγαλοψυχία του. Ομως δεν μπορούμε, γιατί δεν αντέχουμε τον πόνο που έχει αυτή η μεγαλοψυχία. Για να είσαι μεγαλόψυχος, πρέπει να είσαι και δίκαιος. Και όλα αυτά τα είχε ο παππούς μου.

Πόσων ετών ήσουν όταν «έφυγε» ο παππούς σου;

Είχα μπει στα επτά μου χρόνια!

Τι θυμάσαι από κείνα τα παιδικά χρόνια;

Θυμάμαι ότι ήταν ένας σοβαροχαριτωμένος άνθρωπος. Δηλαδή είχε ώρες που ήταν σοβαρός και ώρες που ήταν χαριτωμένος και ήθελε να παίζει με τα παιδιά και τα εγγόνια του.

Σε έπαιρνε από το χέρι και πηγαίνατε στις γειτονιές του Αιγάλεω;

Οχι, γιατί θυμάμαι ότι ήταν πολλές ώρες με το οξυγόνο. Καμιά πασιέντζα παίζαμε στο σπίτι γιατί ήταν τότε πολύ άρρωστος. Ηταν σαν να μου έδωσε μια νοητή σκυτάλη εμένα, για να περάσει το όνομα και το ταλέντο στην επόμενη γενιά.

Οταν ακουμπάς πάνω στα μπουζούκια του παππού σου, τι νιώθεις;

Οταν κοιτάω το μπουζούκι του παππού μου, σκέφτομαι και φιλοσοφώ πάνω του και δεν παίζω μαζί του. Αλλά όταν παίζω με το μπουζούκι αυτό, σταματάω να σκέφτομαι!

Φέτος συμπληρώνονται εκατό χρόνια από τη γέννησή του. Τι διαφορετικό θα γίνει έτσι ώστε να τιμηθεί η μνήμη του;

Δυστυχώς, και λυπάμαι γι’ αυτό, μερικοί άνθρωποι που κάνουν ακόμα και τιμητικά αφιερώματα όχι απλά δεν έχουν το θάρρος να με ενημερώσουν, αλλά δεν έχουν ούτε καν το θάρρος να με προσκαλέσουν για να τιμήσω την εκδήλωση. Αρα αυτοί οι άνθρωποι το μόνο που τιμούν είναι τον εγωισμό τους και όχι τον Γιώργο Ζαμπέτα. Δεν μπορεί κάποιος που οργανώνει μια συναυλία να μου λέει ότι αγαπάει εμένα, αγαπάει τον Γιώργο Ζαμπέτα και το έργο του, αλλά οι απόγονοί του δεν θα παρευρίσκονται εκεί σε αυτή την τιμητική εκδήλωση. Αρα το λιγότερο που έχεις να κάνεις είναι -και οφείλεις- να τιμήσεις τους απογόνους του. Λυπάμαι, αλλά όλα αυτά που κάνουν δεν δείχνουν αξιοπρέπεια. Γι’ αυτό είμαι κι εγώ εδώ για να τους θυμίζω και να μνημονεύω τον παππού μου μέσα από τα τραγούδια του.

«Εφυγε» πικραμένος ή ευτυχισμένος;

Οταν έχεις μια πικρία… εξαρτάται βέβαια και ο βαθμός της πικρίας που έχεις. Υπάρχουν κάποια τσάγια τα οποία όση ζάχαρη και αν τους βάλεις η ζάχαρη δεν λιώνει. Εχει κορεστεί μέσα στο φλιτζάνι. Ο,τι πικρία είχε ο παππούς, τέτοια πικρία έχω κι εγώ. Πρώτα πρώτα από τους συναδέλφους μου και έπειτα από τους γύρω μου. Υπάρχουν και τέσσερις πέντε άνθρωποι οι οποίοι είναι δίπλα μου και παλεύουμε με τα θηρία με όσα εργαλεία έχουμε στα χέρια μας.

Πηγή espresso