Απαραίτητο φως-Μαριάννα Πουρέγκα: Στην υποκριτική με οδήγησε η ανάγκη μου να αφηγηθώ ιστορίες

Τι σε οδήγησε στην υποκριτική; Βρήκες στο θέατρο μια δεύτερη οικογένεια;

Στην υποκριτική, ίσως, με οδήγησε η ανάγκη μου να αφηγηθώ ιστορίες. Από μικρή, όσο με θυμάμαι, ήμουν πολύ παρατηρητική, ανέλυα γεγονότα, συμπεριφορές, βλέμματα, σωματικότητες. Την ίδια στιγμή ήμουν ένα παιδί φαινομενικά εξωστρεφές, κουβαλούσα όμως πάντα μια βαθιά μελαγχολία, μια ευαισθησία και μια οριακά κουραστική υπεραναλυτικότητα, χαρακτηριστικά τα οποία φέρω μέχρι και σήμερα. Το να μπορώ λοιπόν να διοχετεύω όλη αυτή τη μελέτη των άλλων και τη μελέτη του εαυτού μου σε κάτι που μπορεί να αποκτήσει σάρκα και οστά επί σκηνής ή μπροστά στην κάμερα και να μπορεί αυτό το κάτι να ενεργοποιήσει, παρακινήσει, ξεβολέψει, εμπνεύσει, συγκινήσει, ανακουφίσει έστω και έναν που θα το δει, τότε ναι, ίσως αυτό να με οδήγησε στην υποκριτική. Ίσως. Στο θέατρο σίγουρα βρήκα ανθρώπους που με εμπνέουν, που με καθοδηγούν, που τους σέβομαι βαθιά, κάποιοι απ’ αυτούς είναι δάσκαλοι, κάποιοι που δουλέψαμε μαζί και μετά χαθήκαμε γιατί κι αυτό μέρος της δουλειάς μας είναι, κάποιοι αγαπημένοι συνάδελφοι, κάποιοι όχι τόσο, και κάποιοι που έγιναν φίλοι καρδιάς - άρα κατά μία έννοια, ναι, οικογένεια.

Θα μπορούσες να σκεφτείς τι εικόνες γεννιούνται στο μυαλό σου όταν ακούς τη φράση «Απαραίτητο φως»;

Ήλιος. Ανοιχτός ορίζοντας. Ήρεμη θάλασσα. Ποτάμια που ρέουν καθαρά και γάργαρα. Παιδικά γέλια. Χέρια που πιάνονται σφιχτά. Φωνές που τραγουδούν μαζί. Γλυκές κουβέντες. Μάτια που κοιτάζουν τον ουρανό, τους σχηματισμούς στα σύννεφα. Πόδια που πατούν στη γη. Οξυγόνο. Ανάσες που παίρνονται από το βάθος της κοιλιάς. Όσες οι ανάσες, τόση και η τρυφερότητα. Ήλιος εκτυφλωτικός και σκιές παιχνιδιάρικες. Κάδρο. Χρώματα, πετρόλ και μοβ διαπεραστικό και πορτοκαλί. Αγκαλιές ολόσφιχτες, διάρκειας. Γεμάτοι δρόμοι πέρα ως πέρα με ελεύθερα σώματα και ελεύθερες φωνές. Αντίσταση μέχρι τέλους. Αλήθεια.

Πηγή Marie Claire