Κόντρα άνευ προηγουμένου Χωμενίδη-Καινούργιου: «Χαίρε, αγία ελαφρότης! Χαίρε εύκολο μελόδραμα! »

Και της απάντησε: «Στην Ινδία να πάτε να δείτε κόσμο να τρώει σκουπίδια, εδώ δεν τρώει κανείς σκουπίδια. Είναι ντροπή αυτό που είπατε. Είναι προσβολή στην αντάρτισσα αυτό που είπατε, ότι τρώει σήμερα ο κόσμος σκουπίδια. Εμάς οι γονείς και οι παππούδες μας ήταν εκεί πέρα. Να έχουμε κάποια αντίληψη της ιστορίας. Προσβάλλατε τη συγγραφέα...»
Το βίντεο προβλήθηκε στην εκπομπή της Κατερίνας Καινούργιου και εκείνη είπε στον αέρα της εκπομπής της: «Κύριε Χωμενίδη που ζείτε; Στο Κολωνάκι μόνο πηγαίνετε για καφέ; Ακόμα και στο Κολωνάκι οι άνθρωποι ψάχνουν στα σκουπίδια. Γιατί εγώ μένω στην Κηφισιά και από κάτω από το σπίτι μου ακριβώς, υπάρχει οικογένεια που έρχεται και ψάχνει στα σκουπίδια και με πιάνει η καρδιά μου και ντρέπομαι που ανεβάζω τις σακούλες από το σούπερμαρκετ και μου έρχεται να τις δώσω όλες. Που ζείτε κύριε Χωμενίδη;».

Ο Χωμενίδης της απάντησε στο facebook γράφοντας τα εξής:

«Παρουσιάσαμε χθες το βράδυ στον "Ιανό" το συγκλονιστικό βιβλίο της Κατίνας Δημητρίου Ψαριανού. Την αφήγηση μιας κοπέλας δεκάξι χρονών, που βγαίνει στο δεύτερο αντάρτικο, πολεμάει με τον Δημοκρατικό Στρατό στην Στερεά Ελλάδα, επιβιώνει μέσα από πτώματα συντρόφων και αντιπάλων, φτάνει η ίδια σε σημείο να εύχεται να σκοτωθεί παρά να πιαστεί αιχμάλωτη και να υποστεί φρικτά βασανιστήρια. Ενός νεαρού κοριτσιού που η ιστορική μοίρα το ανάγκασε να λιμοκτονεί και να υπνοβατεί σχεδόν ανεβοκατεβαίνοντας βουνά, διαπνεόμενη από ένα όραμα ελευθερίας και ισότητας, το οποίο όμως ήταν αρκετά ομιχλώδες μέσα της. Μην έχοντας πιστέψει ούτε για μια στιγμή στην πιθανότητα να νικήσει η παράταξή της.
Όλα τα παραπάνω τα έγραψε και μας τα είπε ρητά η ίδια.
Έρχεται μια δημοσιογράφος από ένα τηλεοπτικό κανάλι και μού ζητάει να της μιλήσω για την εκδήλωση. Και ενώ της περιγράφω τη φρίκη του εμφυλίου, των κοντοχωριανών, των συγγενών που πυροβολούσαν ο ένας τον άλλον, των εφήβων που τρέφονταν με σάπιο αλεύρι και μουχλιασμένα μακαρόνια ... "και σήμερα πεινάει ο κόσμος! τρώει σκουπίδια!" πετάγεται. "Και σήμερα εμφύλιο ζούμε!" συμπληρώνει. "Ε όχι!" εξανίσταμαι. "Λέτε μαλακίες! Προσβάλλετε τη συγγραφέα και τη γενιά της! Αλοίμονο αν βάζουμε δίπλα στη Ρούμελη του Εμφυλίου την Αθήνα του 2017. Σήμερα, εδώ, υπάρχει προφανώς κόσμος που υποφέρει. Τέτοιες όμως υπεραπλουστεύσεις αποτελούν ύβριν!"
Και βγήκε σήμερα σε ένα πρωινάδικο και έβριζε εμένα -που μένω πάντα στην Κυψέλη, που βιοπορίζομαι από τα γραπτά μου- μια τηλεπαρουσιάστρια, κάτοικος κατά δήλωσιν της Κηφισιάς, υπέρλαμπρη μες στη ροή της εκπομπής της.
Χαίρε, αγία ελαφρότης! Χαίρε εύκολο μελόδραμα! Χαίρε άγνοια -ή παραχάραξη- της Ιστορίας μας και των παππούδων μας που αλληλοσκοτώθηκαν και μία παρακαταθήκη μάς αφήνουν: Ποτέ μην ξαναγίνει εμφύλιος πόλεμος. Ποτέ μην θεωρήσουμε τα κεκτημένα μας, την Ειρήνη, την Δημοκρατία, ένα μίνιμουμ έστω επίπεδο διαβίωσης, ως αναφαίρετα.
Χαίρε σμπαράλιασμα της μνήμης, που προετοιμάζει εφιαλτικά την επανάληψη...»