Μαριάννα Τουμασάτου: «Τα ζευγάρια φτιάχνουν τη σχέση τους και την καθημερινότητα τους»

Απόγευμα Κυριακής και το Θέατρο Πειραιώς 131 έχει αρχίσει ήδη να γεμίζει από κόσμο για την εξαιρετική κωμωδία «Όταν τα φώτα σβήνουν». Πριν χτυπήσει το πρώτο κουδούνι, συναντάμε την Μαριάννα Τουμασάτου στο καμαρίνι της.

Όμορφη, ευγενική και έτοιμη να μας αποκαλύψει τι γίνεται τελικά όταν «σβήνουν τα φώτα» και όχι μόνο.

«Όταν σβήνουν τα φώτα γίνεται ένα μικρό χάος και μόνο τεχνικά να το δεις, έντεκα άνθρωποι πάνω στη σκηνή ένα σκοτάδι μπορεί να γίνουν διάφορα. Είμαστε συντονισμένοι αλλά κάποια στιγμή θα πέσει ο ένας πάνω στον άλλον. Ειδικά οι σκηνές στο σκοτάδι είναι χορογραφημένες γιατί θα καρφωθούμε, έχουμε στιλέτα, έχουμε διάφορα πάνω στη σκηνή και πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί. Είμαστε ένας θίασος που είναι εύκολο να βάλουμε τα γέλια, προσπαθούμε να μην το κάνουμε γιατί είναι αστυνομική η κωμωδία δεν είναι σκέτη κωμωδία. Είμαστε ένας θίασος που έχουμε ροπή στην καλή διάθεση και στο γέλιο» μας λέει και φαίνεται πως πραγματικά το απολαμβάνει αυτό που κάνει.

-Πόσο εξοικειωμένο είναι το κοινό με μια αστυνομική κωμωδία;
«Είναι μια κωμωδία με φόνους που γίνονται και δεν γίνονται μέσα σε ένα σπίτι, απλά είναι ιδωμένα με κωμική διάθεση γιατί αν αυτό το πράγμα το δεις σοβαρά είναι θριλεράκι αλλά όταν έχει μια κωμική διάθεση πίσω από όλα αυτά κι όταν κάποιοι χαρακτήρες ειδικά είναι απόλυτα ταιριαστοί μετατρέπουν το χάος σε κωμωδία»

-Όταν σβήσουν τα φώτα των πλατό, της θεατρικής σκηνής…
«Όταν σβήνουν τα φώτα υπάρχει ηρεμία, ησυχία και πιο προσωπικές στιγμές»

-Αν δεν ήσουν ηθοποιός…
«Στο τρελοκομείο θα ήμουν. (γελάει) Όταν ήμουν μικρή πάντως ήθελα πάρα πολύ να γίνω πωλήτρια. Ήταν το μεγάλο μου το μεράκι για να έχω επαφή με τον κόσμο. Όταν πήγαινα στα μαγαζιά με τη μαμά μου, έβλεπα τις πωλήτριες που ήταν μονίμως σε εγρήγορση κι επειδή εγώ δεν μπορώ να κάθομαι γιατί σαν φύση είμαι υπερκινητική και δεν μπορώ να «παλουκωθώ» στο σπίτι μου σαν παιδί το ζούσα κανονικά»

-Στην κόρη σου τι αρέσει να κάνει στο σπίτι;
«Η κόρη μου ζωγραφίζει πάρα πολύ. Έχει το χέρι του παππού της. Ο παππούς της, ο πατέρας του Αλέξανδρου, είχε την έδρα της σχολής Καλών Τεχνών, ήταν γλύπτης κλασσικής γλυπτικής και έχει πάρει από το ταλέντο του πολύ. Μας το λένε και στο σχολείο οι δάσκαλοι των εικαστικών. Έχει επιλεγεί ένα έργο της για να διαγωνιστεί στον Πανελλήνιο διαγωνισμό ζωγραφικής»

-Πώς νιώθεις;
«Νιώθω πολύ περήφανη, όπως κάθε γονιός που το παιδί του, κάνει κάτι και αυτό το κάτι δεν είναι της κουκουβάγιας, το βλέπουν και άνθρωποι που είναι η δουλειά τους. Είναι ωραίο να έχει ικανότητες ένα πλάσμα που είναι το παιδί σου και το καμαρώνεις»

-Συγκινείσαι;
«Πολύ εύκολα. Οι δασκάλες στο σχολείο λένε, «Θα έρθει η μαμά της Χρυσηίδας, πολύ ωραία, ετοιμάστε χαρτομάντηλα, θα κλάψει». Πολύ. Ευσυγκίνητη ήμουν πάντα αλλά από την ώρα που γεννήθηκε το παιδί, ειδικά σε ότι αφορά το παιδί ή όλα τα παιδιά του κόσμου, έχω μια παραπάνω ευαισθησία»

-Ανασφάλειες έχεις;
«Ποιος δεν έχει; Με το χρόνο που περνάει όχι, θέλω να πω ότι πιο παλιά δεν έκανα απολύτως τίποτα, τώρα προσέχω λίγο περισσότερο, δηλαδή θα πάω να κάνω και μια ενυδάτωση. Δεν κάνω παρεμβατικά πράγματα, δεν κάνω μπότοξ, δεν κάνω τέτοια…»

-Δεν θα έκανες ποτέ;
«Δεν νομίζω. Δεν μπορώ να το διανοηθώ πως θα το κάνω. Μάλλον φοβάμαι ότι μπορεί ένα πρωί να ξυπνήσω και να έχω πάθει πάρεση οπότε λέω δεν πειράζει, λιγότερη ζημιά θα μου κάνει μια ρυτίδα από ότι μια παραμόρφωση»

-Άλλες φοβίες;
«Έχω ακροφοβία. Δεν μπορώ να σταθώ όρθια πάνω σε ύψος. Ζορίζομαι όταν είμαι όρθια στο ύψος».

-Ποιο είναι εκείνο το μυστικό που σε κρατά τόσα χρόνια ερωτευμένη με τον άντρα σου;
«Δεν υπάρχουν μυστικά. Τα ζευγάρια φτιάχνουν τη σχέση τους και την καθημερινότητα τους, βρίσκουν τους τρόπους και πορεύονται και κάθε ζευγάρι βρίσκει έναν δικό του τρόπο με τα χρόνια και την καθημερινότητα. Κάθε ζευγάρι έχει το δικό του μυστικό»

-Σας έφερε πιο κοντά ο ερχομός της κόρης σας;
«Ναι, γιατί έχεις ένα πολύ δυνατό στόχο, κοινό στόχο που είναι η αρχή σου και το τέλος σου»

-Σε ένα ζευγάρι που μοιράζεται τις ίδιες αγωνίες και ανησυχίες της δουλειάς, υπάρχει ανταγωνισμός;
«Φαντάζομαι πως σε κάποια ζευγάρια μπορεί να υπάρχει. Το θέμα είναι πως αντιμετωπίζεις εσύ τη δουλειά σου και πόσο ανταγωνιστικός είσαι εσύ. Εμείς δεν είμαστε. Εγώ τον ανταγωνισμό δεν τον έχω πουθενά και για τίποτα. Ένα συναγωνισμό με τους ανθρώπους και ειδικά με τους ανθρώπους που εκτιμώ, μπορεί να τον έχω αλλά ανταγωνισμό όχι. Το θεωρώ αρνητικό συναίσθημα που δεν με βρίσκει σύμφωνη»

-Η εικόνα της τηλεόρασης, όταν εσύ την γνώρισες ήταν στα καλά της, «στα πολύ καλά της» με διακόπτει και συνεχίζει:
«Είχε φάει γερό χαστούκι η τηλεόραση, τώρα νομίζω, τα τελευταία δυο τρία χρόνια ανακάμπτει σιγά – σιγά. Δεν ξέρω αν θα επανέλθει στον πρότερο έντιμο βίο της αλλά είμαι αισιόδοξος άνθρωπος και νομίζω ότι η ελληνική τηλεόραση θα τα καταφέρει να ανακάμψει. Έτσι κι αλλιώς τα πράγματα διαφοροποιούνται μέσα στα χρόνια και μέσα στη διαφοροποίηση αυτή θα λάβει χώρα και η τηλεόραση. Φαντάζομαι πως ένα παιδί που ξεκινάει τώρα και μπαίνει στη διαδικασία της τηλεόρασης κι αυτό ένα μαγικό κόσμο ζει με άλλη οπτική οπότε δεν είναι απαραίτητα καλύτερα τα δικά μας χρόνια, μπορεί να είναι αυτά που ζουν εκείνα»

-Με τα «παλικάρια» πώς τα πας;
«Με το δικό μου το παλικάρι, το κυνηγάω, με κυνηγάει… δεν νομίζω πως πρέπει να στρώσει γιατί θα χαθεί η μαγεία»

-Άλλαξε μέρα και ώρα; Πώς σου φάνηκε η αλλαγή;
«Άλλαξε μέρα και ώρα. Νομίζω πως μετά τις γιορτές θα είμαστε σε καθημερινή βάση οπότε θα συντονιστεί γιατί τώρα που άλλαξε μέρα απότομα και πήγε μια φορά την εβδομάδα και άλλη μέρα, άσχετη ώρα, νομίζω ότι θα είναι καλύτερα αλλιώς».

Δείτε στο βίντεο που ακολουθεί τι μας λέει για την κόρη της, ποια είναι εκείνα τα λεπτά της ημέρας που αγαπά να είναι μαζί της, ποια είναι η δήλωση της μικρής που άφησε με το στόμα ανοιχτό αλλά και αν θα ήθελε να την δει πάνω στη σκηνή