Ο «Μανόλο» της Ελλάδας

Και πού δεν έχει ταξιδέψει ακολουθώντας τη γαλανόλευκη. Ο Μακεδόνας Τάσος Κωστούλας αποτελεί την τελευταία δεκαετία την «ψυχή» της κερκίδας σε κάθε παιχνίδι του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος.Σαν τον διάσημος τυμπανιστή της Ισπανίας Μανόλο, βάζει την τρομπέτα στο στόμα του και συμπαρασύρει τους φιλάθλους: «Πριν από το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Πορτογαλίας, με πήρε στο τηλέφωνο ένας εκπρόσωπος της ΕΠΟ και μου ζήτησε να βοηθήσω με την τρομπέτα μου. Από τότε δεν έχω χάσει κανένα παιχνίδι».
Ο Τάσος Κωστούλας παίζει τρομπέτα από την παιδική του ηλικία. Στα πενήντα τρία του χρόνια πλέον, συνεχίζει να παίζει με τη φιλαρμονική του δήμου του και να μπαίνει στη γραμμή δίπλα σε μικρά παιδιά: «Η τρομπέτα είναι δύσκολο όργανο, μη σας φαίνεται εύκολο. Ειδικά στο γήπεδο, θέλει διπλά πνευμόνια, γιατί θέλω να την ακούνε οι παίκτες αλλά και η απέναντι κερκίδα για να τους βάζω στο κλίμα» λέει ο Τάσος Κωστούλας σε καθημερινή εφημερίδα και συνεχίζει: «Ανάλογα με την εξέλιξη του αγώνα, παίζω και διαφορετικό σκοπό. Αλλο εμβατήριο όταν η ομάδα κερδίζει και άλλο όταν χάνει και πρέπει να “ξυπνήσει” η κερκίδα».
Οι εμπειρίες που έχει ζήσει αυτά τα δέκα χρόνια είναι πολλές και τις οφείλει ως επί το πλείστον στον Σύνδεσμο Φιλάθλων Εθνικής Ομάδας «Γαλανόλευκος Φάρος»: «Είναι ένας υπέροχος σύλλογος που αγαπάει την Εθνική και τον ευχαριστώ γιατί με βοηθάει στις μετακινήσεις μου, ώστε να είμαι συνεχώς δίπλα στην ομάδα» τονίζει με έμφαση ο 53χρονος τρομπετίστας, ο οποίος δεν μπορεί να σβήσει από το μυαλό του τις εικόνες που έζησε στο Euro της Πορτογαλίας.
«Στις μεγάλες διοργανώσεις πριν από τα παιχνίδια βρισκόμαστε οι φίλαθλοι από όλα τα κράτη στις πλατείες κι εγώ μαζεύω τους Ελληνες της διασποράς ή τους ταξιδιώτες και με την τρομπέτα μου παίζω τον εθνικό ύμνο για να τους βάλω στο κλίμα. Στην Πορτογαλία μου έκανε εντύπωση το εξής πράγμα: όταν μάζεψα Ελληνες σε έναν κεντρικό δρόμο για να παίξω τον εθνικό ύμνο, είδα παιδιά της διασποράς τρίτης γενιάς να κλαίνε. Και από αυτό το πράγμα που είδα ορκίστηκα να παίζω παντού όσο βαστάνε οι δυνάμεις μου. Μέσω του υπολογιστή ή του κινητού μου δέχομαι μηνύματα από δεκάδες Ελληνες από όλα τα μέρη της Γης που μου ζητούν να τους αντιπροσωπεύσω, όταν η Εθνική μας πρέπει να δώσει ένα εκτός έδρας παιχνίδι. Εισπράττω μεγάλη αγάπη και είμαι ευγνώμων γι’ αυτό».
Θα περίμενε πάντως κανείς ότι το έργο του Τάσου Κωτούλα στην κερκίδα να είναι απλό. Κι όμως, δεν είναι καθόλου απλό: «Οταν παίζουμε σε μια μακρινή χώρα, κοιτάζω πού υπάρχουν στις κερκίδες ελληνικές σημαίες. Πηγαίνω σε κάθε θύρα ξεχωριστά, τους μαζεύω και δημιουργούμε μια όμορφη κερκίδα. Στο τελευταίο ματς στη Γεωργία με βοήθησαν οι σεκιούριτι του γηπέδου. Μάζεψα δέκα άντρες και δώδεκα γυναίκες και με τις φωνές μας δεν αφήσαμε τους παίκτες ούτε ένα λεπτό μόνους. Το κλίμα εκεί ήταν θετικό από την παραμονή του αγώνα. Οταν η ομάδα έκανε προπόνηση, ανεβήκαμε στην κερκίδα τρία άτομα και φωνάξαμε πολλές φορές “Ελλάς, μπορείς να προκριθείς” και όλοι σταμάτησαν και μας χάζευαν, δείχνοντας ότι τους διαπερνούσε ένα ρίγος».