Η απίστευτη περιπέτεια της Δεβετζή με τον πατέρα της:«Τον είχανε νηστικό, με έναν ορό νερού και τον άφηναν να πεθάνει»

Ποια ήταν η πιο δύσκολη φάση της ζωής της Ολυμπιονίκης μας; «Έζησα πολλές δύσκολες φάσεις. Όταν κατέβηκα στην Αθήνα, με διώξανε από τους ξενώνες στο Ολυμπιακό στάδιο, μ' αμφισβήτησαν επίσης πάρα πολύ. Μου είπαν να πάω σπίτι μου να πλύνω πιάτα, γιατί δεν κάνω για αθλήτρια. Η πιο δύσκολη φάση όμως ήταν με τον πατέρα μου. Έχει έπαθα ταράκουλο, κατάθλιψη, άρχισα να σκέπτομαι αρνητικά πράγματα, είχα ψυχοσωματικά προβλήματα. Ήρθα έρθει πολύ κοντά του, γιατί έζησα πολλές φάσεις στο νοσοκομείο, με γιατρούς που ειδικά εδώ στην Αλεξανδρούπολη μας αντιμετώπιζαν σαν να είμαστε σκουπίδια. Η λογική ήταν «Έχεις καρκίνο. Τράβα να πεθάνεις¨». Λυπάμαι που το λέω. Να μας φωτίσει ο Θεός να μην πέσουμε στα χέρια τους. Στεναχωριέμαι που το αναφέρω. Όταν ένας γιατρός όμως δίνει τον όρκο του Ιπποκράτη, κρατά τη ζωή ανθρώπων στα χέρια του και είναι ντροπή να κάνουν αυτά τα πράγματα» είπε χαρακτηριστικά στο περιοδικό «Εγώ weekly» και στον Γιάννη Βίτσα.

Και τονίζει: «Ο πατέρας μου είχε καρκίνο. Μπήκαμε για δεύτερη φορά στο νοσοκομείο επί δεκατρείς ημέρες όπου και έφυγε από τη ζωή. Την πρώτη εβδομάδα εκεί ήταν στην πτέρυγα του ογκολογικού και δεν πέρασε ποτέ ούτε ένας γιατρός. Τον είχανε νηστικό, με έναν ορό νερού και έλεγαν «Θα πεθάνει που θα πεθάνει ας φύγει μία ώρα αρχίτερα»».

Η Πηγή Δεβετζή αποκαλύπτει: «Άρχισα να ουρλιάζω στους διαδρόμους. Έβλεπα τον πατέρα μου κάθε ημέρα σε χειρότερη κατάσταση. Άρχισα να λέω «Θα φωνάξω τα κανάλια». Την επόμενη ημέρα ήρθαν να τον προσέξουν, επειδή φώναξα, αλλά τότε τι να το έκανα. Έβλεπα τον άνθρωπο κάθε ημέρα να λιώνει και δε μπορούσα να τον βοηθήσω. Η συμπεριφορά μέσα στο νοσοκομείο ήταν τραγική. Δεν το διέκρινα εγώ. Υπάρχουν πάρα πολύ μάρτυρες. Τι να σας πω; Ότι έχω βιντεάκι γιατρού που υποτίθεται ήταν εφημερία και έπαιζε στο κομπιούτερ του ποδόσφαιρο; Ο καρκίνος είναι η μάστιγα της εποχής. Κάθε ημέρα ακούμε για συνανθρώπους μας Θα πρέπει οι γιατροί να παρατείνουν τη ζωή ανθρώπων. Αντιθέτως δεν έδιναν σημασία γιατί θεωρούσαν δεδομένο ότι θα καταλήξουν. Και τονίζω ότι δε μιλώ μόνο για τη δική μου περίπτωση, αλλά πολλών ακόμα ανθρώπων που έζησαν αντίστοιχα γεγονότα. Δεν πρέπει σε ένα καρκινοπαθή που ταλαιπωρείται να περνά ο γιατρός να βλέπει αν χρειάζεται κάτι; Επί μία εβδομάδα δεν άνοιξε η πόρτα. Μόνο οι νοσοκόμες έμπαιναν για να αλλάξουν τον ορό που και γι' αυτό πήγαινα να τους ενημερώσω. Στην Αθήνα έκανε ο πατέρας μου εγχείρηση και μας φερθήκανε με τον καλύτερο τρόπο. Στην Αλεξανδρούπολη ήταν απαράδεκτοι».

Της συμπαραστάθηκαν συγγενείς στα όσα έζησε; Η ίδια απαντά «Όχι. Μόνο πολύ καλοί φίλοι».