Πρέντραγκ Στογιάκοβιτς: «Δεν είχα στόχο. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι είχα μέσα μου»

Πώς ήταν ο Πέτζα ως παιδί;
«Είχα όνειρα, ήθελα να αποδείξω ποιος είμαι. Ήμουν πεισματάρης. Οι παλιοί μου συμπαίκτες έλεγαν από τότε "αυτό το παιδί κοιμάται με το βρακί του ΝΒΑ". Σκεφτόμουν μεγάλα πράγματα για τον εαυτό μου. Ήμουν πάντα συγκρατημένος, αλλά ήθελα να κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα. Ο πατέρας μου μου έμαθε να είμαι υπεύθυνος και κατάφερνε με τον τρόπο του να με τσιγκλάει, να βγάζει από μέσα μου ένα θετικό εγωισμό για να δουλεύω παραπάνω. Δεν λειτουργεί αυτό σε όλους τους χαρακτήρες, όμως. Στην περίπτωσή μου, αυτό με οδήγησε. Είχα προπονητή που έλεγε "να φτάνεις πάντα το ταβάνι σου". Ποιο είναι το ταβάνι σου; Δεν το γνωρίζεις. Γι' αυτό δουλεύεις, προσπαθείς και ποτέ δεν είσαι ευχαριστημένος με τον εαυτό σου. Έτσι λειτουργούσα σε όλη μου την καριέρα».

Είναι πολλά τα ταλέντα που έχουν χαθεί, όμως. Που έπιασαν το πρώτο ταβάνι και δεν δούλεψαν περισσότερο, απλά θέλησαν να απολαύσουν τα πολλά χρήματα και τη δημοσιότητα...
«Όλοι οι νέοι, όταν ζουν κάποιες επιτυχίες και έρθουν χρήματα και δημοσιότητα, μπορεί να παρασυρθούν. Το σημαντικό είναι να καταλάβεις πώς και με ποιον τρόπο έφτασες εκεί που έφτασες. Ειδικά εμείς οι αθλητές παρασυρόμαστε. Εκεί παίζουν ρόλο οι γονείς και ο χαρακτήρας. Εγώ είχα μια βάση, το σπίτι, τους γονείς μου, που πάντοτε με προσγείωναν. Γρήγορα συνειδητοποίησα πως όλα αυτά που είχαν συμβεί γύρω μου ήταν λόγω της δουλειάς που είχα κάνει. Δεν έγινα ωραίος από τη μία μέρα στην άλλη. Όλα συνέβαιναν επειδή δούλεψα. Ήξερα από πού προερχόμουν και πού πήγαινα. Το πιο σημαντικό, όταν φτάσεις σε ένα υψηλό επίπεδο, είναι να κρατηθείς εκεί. Όταν κυνηγάς, δεν έχεις πίεση, δεν είναι στραμμένα τα μάτια πάνω σου, αν αποτύχεις. Όταν φτάσεις, έχεις δημιουργήσει κάτι, εκεί σε κυνηγάνε πλέον. Εκεί πρέπει να είσαι πιο προσεκτικός. Ένας νεότερος θέλει να κερδίσει εσένα, που σε είχε πρότυπο. Η προετοιμασία και η δουλειά σε κάνουν να έχεις αυτοπεποίθηση. Και επιπλέον, είναι η εμπειρία. Αναλύοντας την καριέρα μου, βρέθηκα σε ένα υψηλό επίπεδο για οκτώ χρόνια. Ήξερα πόσο σκληρή δουλειά χρειαζόταν, πως έπρεπε να προσθέτω συνεχώς κάτι στο παιχνίδι μου, τις ευθύνες που κουβαλούσα σε αθλητικό και κοινωνικό επίπεδο. Η πίεση ήταν από παντού. Προσωπικά, αυτό το στρες μού λείπει, γιατί με αναγκάζει να λειτουργώ σε υψηλό επίπεδο. Μου λείπει η αίσθηση της ευθύνης. Το χειρότερο δεν ήταν που σταμάτησα το μπάσκετ, αλλά το γεγονός πως δεν μπορούσα να καταλάβω τι συνέβαινε μέσα μου. Εκεί που τα τελευταία είκοσι χρόνια ήμουν σε κορυφαία πνευματική και σωματική κατάσταση, έπεσα όχι στη μέση, αλλά εντελώς κάτω. Δεν είχα στόχο, δεν με κυνηγούσε κανείς, δεν υπήρχε λόγος να ζοριστώ για κάτι. Αυτό είναι ένα σοκ για τους αθλητές».

Πηγή: People