Μιχάλης Ζαμπίδης: «Όταν θέλεις να εξαφανίσεις κάτι, σταματάς να του δίνεις αξία και ενέργεια»

«Δεν είχαν αντιληφθεί καν ότι ξεκίνησα το άθλημα. Είχαν μια γενική εικόνα, ότι ο γιος τους γυμνάζεται. Στον πρώτο μήνα, όμως, κατέβηκα σε αγώνες kick boxing. Όταν το είπα στη μητέρα μου, η πρώτη της ερώτηση ήταν: «θα χτυπήσεις;». Στους πρώτους 15 αγώνες έπαιζα με παιδάκια και ήμουν μόλις 38 κιλά. Όμως, όταν ανέβηκα κατηγορία, γύρναγα σπίτι με μώλωπες, κοκκινίλες, μαυρίλες στα καλάμια μου. Εκεί η μαμά μου αντέδρασε και με τον πατέρα μου προσπάθησαν να με μεταπείσουν, λέγοντας ότι αυτό το άθλημα δεν έχει μέλλον στην Ελλάδα. Εγώ τους απάντησα ότι «Για όλους τους άλλους το Kick Boxing δεν έχει μέλλον, για μένα έχει». Ήμουν ρομαντικός, γιατί δε σκεφτόμουν αν θα πετύχω, απλά ήθελα να εξελιχθώ. Κοίταζα ψηλά, με το κεφάλι χαμηλά» τόνισε στο Hello.

-Αυτό το «Κοίταζα ψηλά με το κεφάλι χαμηλά» το είχες πάντα;
«Αυτή είναι η δικλείδα ασφαλείας μου. Γιατί μπορεί να σου χτυπηθεί ανά πάσα στιγμή την πόρτα η έπαρση, να χαθείς στο ταξίδι του ονείρου και να χάσεις το στόχο. Βασική αρχή μου είναι, όταν σηκώνεται η μύτη ψηλά, σηκώνεται και το πηγούνι, που είναι η Αχίλλειος πτέρνα κάθε αθλητή του kick boxing»
-Δήλωσες ότι οι λέξεις έχουν δύναμη και ενεργεία. Πώς το εννοείς;
«Μέσα από τον αθλητισμό έχω αντιληφθεί ότι οι άνθρωποι είμαι πε συμπυκνωμένη ενέργεια. Παίζει μεγάλο ρόλο η ψυχολογία, η ενέργεια και ο συντονισμός των λέξεων που χρησιμοποιούμε, γιατί υπάρχει ο νόμος της έλξης. Έλκουμε αυτό που λέμε και αισθανόμαστε. Μέσα σ' ένα μήνα έχω ξεπεράσει τραυματισμούς που θα μπορούσαν να μου πάρουν 5-6 μήνες, επειδή δεν τους ομολογούσα ούτε στον εαυτό μου. Γιατί, όταν θέλεις να εξαφανίσεις κάτι, σταματάς να του δίνεις αξία και ενέργεια.»