Ζαμπίδης: «Μου ζήτησαν να αλλάξω υπηκοότητα αλλά θα ένιωθα προδότης»
Ο Μιχάλης Ζαμπίδης εξομολογήθηκε τις δύσκολες στιγμές που πέρασε κατά την διάρκεια της καριέρας τους στον αθλητισμό.
Έχεις δείξει με τον καλύτερο τρόπο την αγάπη σου για την Ελλάδα. Σου έχει γίνει ποτέ πρόταση σε αθλητικό επίπεδο ν' αλλάξεις υπηκοότητα;
«Αρκετές φορές! Μου ζήτησαν ν' αλλάξω τα χρώματα με τα οποία αγωνίζομαι από την Αμερική, την Αυστραλία και την Ιαπωνία. Μάλιστα, στην Αμερική ήταν καλές προτάσεις και σε εποχές σκληρές για μένα - δεν είχα την ομάδα μου, ούτε χορηγούς και υποστήριξη. Δεν το συζήτησα όμως. Δεν μπορούσα καν να το σκεφτώ, θα ένιωθα προδότης. Από μικρός ήμουν ρομαντικός. Όταν είδα τα τρία χρόνια που ήμουν στην Εθνική ομάδα ότι το κράτος δε βοηθούσε, αποφάσισα να φτιάξω τη δική μου δυνατή “κυβέρνηση-ομάδα στην Ελλάδα, και να κατακτήσουμε τον κόσμο».
Ποιο ήταν το πιο δύσκολο πράγμα που αντιμετώπισες στα 24 χρόνια της πορείας σου;
«Να κλειδώσω στο μυαλό μου ότι θ' ασχοληθώ μ' ένα άθλημα που δεν υπήρχε καν στο χάρτη της Ελλάδας, Αυτό ήταν το πιο μεγάλο τόλμημα».
Και τι δε θα ξεχάσεις ποτέ;
«Ότι για πολλά χρόνια στο εξωτερικό ζούσα ένα όνειρο, κι όταν γυρνούσα πίσω είχα μια ανώμαλη προσγείωση, γιατί δεν με ήξερε κανείς και τα έκανα όλα μόνος μου. Όμως, δε θα ξεχάσω και ωραίες στιγμές. Θυμάμαι, μετά από έναν μεγάλο αγώνα στην Αυστραλία, ήταν η πρώτη φορά που αναγνωρίστηκα στην Ελλάδα, όταν γύρισα ο κόσμος ήξερε το όνομα μου και το άθλημα μου, κι όταν έπαιξα στο ΣΕΦ αντίκρισα ένα στάδιο γεμάτο, να φωνάζει το όνομα μου. Είναι χαραγμένο στην καρδιά μου. Επίσης, αξέχαστο είναι το πρώτο μου πολύ μεγάλο βήμα, το 2000 στη Μελβούρνη, μ' ένα στάδιο γεμάτο Τούρκους και Έλληνες. Ήμουν ο άγνωστος Έλληνας, που θα έπαιζα με τον τότε παγκόσμιο πρωταθλητή Μπάρις Νέζιφ. Τον κέρδισα με νοκ άουτ στο 12" γύρο. Κι αυτή την πρώτη μου στιγμή στα παγκόσμια σαλόνια την οραματιζόμουν όταν 14 ετών έτρεχα στα αμπέλια της Παλλήνης, ονειρευόμουν από τότε ότι κερδίζω τον παγκόσμιο πρωταθλητή, με φώτα και κόσμο. Κάτι σαν τον Ρόκι! Κι έγινε στα 19 μου! Κι ενώ είχα πεσμένο κάτω τον παγκόσμιο πρωταθλητή, αναρωτιόμουν “ναι όντως συμβαίνει ή θα ξυπνήσω ξανά στα αμπέλια;” Και την επόμενη μέρα. μαύρος από τα χτυπήματα, ανοίγω τα μάτια μου, με ακουμπάω, νιώθω τον πόνο και λέω: “Δεν μπορεί με τόσο πόνο που νιώθω αυτό να είναι όνειρο”», δήλωσε στο περιοδικό «hello».