Μιχάλης Ζαμπίδης: Ο σοβαρός τραυματισμός, το νοσοκομείο και η θλίψη

«Τότε ξεκίνησα να αγωνίζομαι σε ερασιτεχνικό επίπεδο. Το είχα πάρει, όμως, πολύ σοβαρά. Έκανα διατροφή και καθημερινές προπονήσεις. Κόλλησα με το συγκεκριμένο άθλημα και ήθελα να το κάνω όσο καλύτερα γίνεται» τόνισε στο People.
Η πρώτη του μεγάλη διάκριση σε επαγγελματικό επίπεδο έρχεται το Νοέμβριο του 2000, όταν κερδίζει τον επί τρία χρόνια αήττητο πρωταθλητή Baris Nezif στη Μελβούρνη. «Ήμουν 20 ετών και δεν σου κρύβω ηώς, πριν ακόμη πάω, είχα οραματιστεί πολλές φορές τη στιγμή της νίκης. Μετά από κόπους, θυσίες και ατελείωτη προσευχή, βρέθηκα απέναντί του και τον κέρδισα. Θυμάμαι πως τότε με είχαν νια τελειωμένο. Θεωρούσαν πως στο δεύτερο γύρο θα έπεφτα νοκ άουτ. Για εκείνους ήμουν ο μικρός άγνωστος Έλληνας. Όταν τον έβλεπα διαλυμένο από τα χτυπήματα μου στα σχοινιά, δεν μπορούσα να πιστέψω πως το είχα κάνει εγώ».
Ένα χρόνο μετά, πάλι στη Μελβούρνη, παθαίνει και τον πρώτο του σοβαρό τραυματισμό, από τον Αυστραλό Mike Cope. «Τον κέρδιζα, είχε πέσει ήδη μια φορά κάτω και σχεδίαζα πώς θα τον έβγαζα νοκ άουτ. Ανάμεσα στα χτυπήματα, κατάφερε να μου περάσει μια γονατιά και να μου σκίσει το φρύδι. Έκανα 23 ράμματα. Ήταν η πρώτη φορά που χτυπήθηκα τόσο πολύ και έμεινα σε νοσοκομείο της Αυστραλίας για μία εβδομάδα, θυμάμαι τον εαυτό μου μόνο, θλιμμένο, σε μια γωνιά του δωματίου, σαν πληγωμένο κουτάβι, να κοιτάζω έξω από το παράθυρο. Πίστευα πως το τραύμα ήταν σοβαρό και ίσως να μην μπορούσα να αγωνιστώ ξανά. Περίμενα βασανιστικά τις μέρες να περάσουν, να μου βγάλουν τα ράμματα και να γυρίσω στην Ελλάδα».