H απώλεια που λύγισε τον Σαμαρά: «Ήταν ο άνθρωπός μου… Κάποια στιγμή γονάτισα…»

Ήταν τον Δεκέμβριο του 2014 που βίωσε μία πολύ σοβαρή για τον ίδιο απώλεια που τον λύγισε και πλέον τον άλλαξε και ως άνθρωπο. Ήταν τότε που έφυγε από τη ζωή ο πολυαγαπημένος του παππούς, γεγονός που τον έκανε κομμάτια ψυχολογικά. «Κάποια στιγμή γονάτισα, που δεν είναι του χαρακτήρα μου» παραδέχεται ο ίδιος στο people και συνεχίζει: «Αυτό που συνέβη και που δεν μπορώ ακόμα να ξεπεράσω είναι ο θάνατος του παππού μου, τον περασμένο Δεκέμβριο», λέει στο People και εξηγεί για τον πατέρα του πατέρα του: «Ήταν ο άνθρωπός μου. Κάθε καλοκαίρι πήγαινα στη Χαλκιδική, στα Αρναία όπου ζούσε, και περνούσα μαζί του μια βδομάδα. Ακόμα κι όσο έλειπα μακριά, μιλούσαμε πολύ συχνά στο τηλέφωνο. Χωρίς να ξέρει τίποτα από όσα συνέβαιναν στην προσωπική μου ζωή, χωρίς να γνωρίζει από ποδόσφαιρο, μου προσέφερε πολλά μέσα από μια γενική κουβέντα για τη ζωή, η οποία πάντα παραλληλιζόταν με ένα πρόβλημά που με απασχολούσε εκείνη τη περίοδο. Είχε μια απίστευτη διαίσθηση και χτίσαμε μια ξεχωριστή επικοινωνία, μια χημεία πνευματική. Την ίδια μέρα της κηδείας, ήταν και τα βραβεία ΠΣΑΤ όπου ήρθε και ο μικρός Τζέι. Όσο χαρούμενος κι αν φαινόμουν, όσο κι αν χαμογελούσα στην εκδήλωση μέσα μου γινόταν πόλεμος». Η μέρα που έπρεπε να του πει το τελευταίο αντίο, ήταν η δυσκολότερη για τον διεθνή ποδοσφαιριστή καθώς ο ίδιος θυμάται: «Είχα πάθει μια λοίμωξη όσο ήμουν στο Μπέρμιγχαμ που οδήγησε σε αφυδάτωση, γιατί ήμουν μόνος και δεν πρόσεξα σωστά τον εαυτό μου. Παρόλα αυτά έπρεπε να ταξιδέψω για τα βραβεία του ΠΣΑΤ, που ήταν Δευτέρα. Την Κυριακή αργά το βράδυ, ενώ είμαι στο σπίτι με φίλους, γελάμε και περνάμε καλά, με παίρνουν τηλέφωνο για να μου πουν για τον παππού μου. Χωρίς να πάρω τίποτα μαζί μου, επιβιβάστηκα στη πρώτη πτήση για Θεσσαλονίκη και μετά ταξίδεψα στη Χαλκιδική για την κηδεία που ήταν το μεσημέρι. Το ίδιο απόγευμα στις πέντε έφυγα από το χωριό για να πάρω ξανά το αεροπλάνο για Αθήνα και ζήτησα από τους ανθρώπους του ΠΣΑΤ να καθυστερήσουν την εκδήλωση για να προλάβω. Σκέψου ότι στα βραβεία πήγα με τα ίδια ρούχα που είχα φύγει τα ξημερώματα και με τα οποία πήγα στην κηδεία. Οριακά πρόλαβα το βραβείο του Τζέι. Ευτυχώς όμως, τα κατάφερα και επιβεβαίωσα για άλλη μία φορά πως η ζωή κάνει κύκλους και προχωράει. Όταν γύρισα σπίτι εκείνο το βράδυ ξέσπασα, αλλά το επόμενο πρωί συνειδητοποίησα πόση δύναμη έχω μέσα μου. Ο περασμένος Δεκέμβριος ήταν για μένα ένα μήνας με πολλές σκληρές στιγμές, αλλά κατάλαβα πως οτιδήποτε δύσκολο συμβαίνει μπορώ να το προσπεράσω ομαλά, αντί να το βλέπω σαν ένα βουνό που πρέπει να σκαρφαλώσω. Παραδέχομαι όμως ότι λύγισα και η ιδέα πως δεν έχω τον παππού μου δίπλα μου με πληγώνει καθημερινά».