Γ. Σεβδικάλης: «Στο ατύχημα, φοβήθηκα πολύ ότι μπορεί και να πέθαινα. Είμαι ευτυχισμένος που ζω»

Σε εμποδίζουν σε κάτι τα πρόσθετα μέλη;

«Χρειάζομαι λίγο περισσότερο χρόνο για τον εαυτό μου. Μόνο στο πρακτικό κομμάτι. Πρέπει να περιποιηθώ με προσοχή τα πρόσθετα μέλη, να τα καθαρίσω, να τα πλύνω με πράσινο σαπούνι».

Η διαδικασία αυτή έχει γίνει μια ρουτίνα που βαριέσαι ή την αγαπάς;

«Την έχω συνηθίσει. Ξέρω πόσο πολύ την έχω ανάγκη και ότι με αυτήν πρέπει να πορευτώ στην υπόλοιπη ζωή μου. Πριν βάλω τα πρόσθετα άκρα, είχα να περπατήσω έναν ολόκληρο χρόνο. Και μόνο το γεγονός ότι στέκομαι πάλι όρθιος με κάνει να αγαπώ και να εκτιμώ τη διαδικασία».

Φοβήθηκες ποτέ ότι δεν θα ξαναπερπατούσες;

«Όχι. Βασικά, δεν με άφησαν να το φοβηθώ. Όταν όμως έγινε το ατύχημα, φοβήθηκα πολύ ότι μπορεί και να πέθαινα. Είμαι ευτυχισμένος που ζω».

Πονούσες;

«Την ώρα του ατυχήματος. Ύστερα είχα μόνο την ταλαιπωρία, επειδή δεν μπορούσα να σηκωθώ και να περπατήσω».

Την ώρα του ατυχήματος, κατάλαβες ότι θα έχανες τα πόδια σου;

«Έχασα πολύ αίμα αλλά όχι τις αισθήσεις μου. Τα πόδια ήταν γερά χτυπημένα. Φαινόταν ότι δεν σώζονταν με τίποτα. Όταν ξύπνησα την άλλη μέρα στο νοσοκομείο, κατάλαβα ότι μου τα είχαν κόψει. Αισθανόμουν όμως ακόμη τα νεύρα των ποδιών μου. Είχα μια φανταστική αίσθηση».

Τι σκεφτόσουν την ώρα που σε μετέφεραν στο νοσοκομείο;

«Ότι δεν γινόταν να αφήσω τον εαυτό μου να πεθάνει κατ' αυτό τον τρόπο. Από τη στιγμή που έγινε ο ακρωτηριασμός και είδα ότι σώθηκα, εκτίμησα και άλλο τη ζωή μου. Χαιρόμουν που ζούσα και έλεγα στον εαυτό μου «θα τη βρεις την άκρη, θα τα καταφέρεις». Ήμουν καλά. Οι γονείς μου στενοχωρήθηκαν υπερβολικά. Ειδικά η μητέρα μου. Είμαι της άποψης ότι αφού ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω και δεν μπορείς να αλλάξεις την κατάσταση, το να στενοχωριέσαι και να βασανίζεσαι δεν σε βγάζει πουθενά. Συ νεχίζεις και μαθαίνεις να ζεις με αυτό».

Έμαθες;

«Ακόμη μαθαίνω. Το ατύχημα είναι αρκετά φρέσκο. Ακόμη ψάχνω πατέντες για να μειώνω τους χρόνους».

Πρακτικά πού δυσκολεύεσαι;

«Εάν ένας άνθρωπος κουράζεται μία, ένας άνθρωπος με αναπηρία κουράζεται δέκα. Αυτό είναι όλο. Τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο».

Οι γυναίκες απομακρύνονται όταν βλέ¬πουν έναν άντρα με αναπηρία;

«Έχει να κάνει με τον άνθρωπο. Μπορώ με σιγουριά να σου πω ότι οι περισσότερες δεν απομακρύνονται. Ίσα ίσα. Η πλειονότητα βρίσκει στον άνθρωπο με αναπηρία την αφορμή κοινωνικοποίησης που ζητάει ή που έχει κρυμμένη μέσα της. Είναι ένας τρόπος εξωτερίκευσης. Ένας τρόπος προσέγγισης. Αν ήμουν αρτιμελής, μια γυναίκα είτε θα με πλησίαζε είτε όχι. Τώρα όμως, προτού με πλησιάσει, θα έχει κάνει πρώτα πολλές σκέψεις για εμένα. Οπότε η προσέγγιση αυτόματα γίνεται αληθινή».

Πηγή: Εγώ