Φανή Χαλκιά: «Η ισορροπία είναι μια λεπτή γραμμή»
Πήρε το Χρυσό στην Αθήνα και ανέβηκε στο πιο ψηλό σκαλί στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Πώς βίωσε την απόλυτη δόξα το 2004 η Φανή Χαλκιά;
«Ποτέ δεν έχασα την ισορροπία μου και δεν την ψώνισα. Ηταν όμως δύσκολο να το διαχειριστώ. Είναι πιο δύσκολο να ξεπεράσεις μια τόσο μεγάλη επιτυχία παρά ένα σκάνδαλο ή μια αποτυχία. Ηταν σαν να βγήκα από το «Big Brother». Οταν μπήκα στο Ολυμπιακό Χωριό με γνώριζαν μόνο οι άνθρωποι του χώρου. Και μετά με ήξεραν σε παγκόσμιο επίπεδο. Περπατούσα στον δρόμο στη Γαλλία, στη Γερμανία ή στη Σουηδία και μου ζητούσαν αυτόγραφο. Πόσο μάλλον στην Ελλάδα. Η αναγνωρισιμότητα δεν ήταν κάτι που επεδίωκα ποτέ, γιατί όταν ξεκίνησα μικρή να κάνω στίβο στη Λάρισα δεν σκεφτόμουν ότι θα γίνω γνωστή. Οταν μου συνέβη, έπαθα σοκ! Οταν κυκλοφορούσα μετά το χρυσό μετάλλιο, κάποιοι στον δρόμο τσίριζαν, με φιλούσαν, έπεφταν πάνω μου... Οι εκδηλώσεις του κόσμου ήταν συγκλονιστικές» τόνισε στο Πρώτο Θέμα.
- Μετά το σκάνδαλο πώς αντιδρούσε ο κόσμος;
«Ο κόσμος με υποστήριξε. Δεν κράτησα το Πεκίνο άσχημα στο μυαλό μου γιατί τα συναισθήματα δημιουργούνται από αυτό που βλέπεις στα μάτια των άλλων. Και επειδή ήταν τόσο υποστηρικτικοί και φιλικοί μαζί μου δεν στάθηκα εκεί.»
- Πώς χαρακτηρίζεις τη στάση των μίντια;
«Ηταν φυσιολογική. Η ισορροπία είναι μια λεπτή γραμμή. Οταν είσαι εξώφυλλο ή πρώτο θέμα σε όλα τα ΜΜΕ και σε αποθεώνουν, θα γίνει το αντιστρόφως ανάλογο όταν θελήσουν να σε αποδομήσουν. Το σοκ μου ήταν περισσότερο στην αποθέωση. Ημουν ολοσέλιδη φωτογραφία στη «Washington Post», στους «Times» και σχεδόν σε όλες τις εφημερίδες του κόσμου, οι οποίες έγραφαν «η νέα Ελληνίδα θεά». Και εννοείται και σε όλες τις ελληνικές εφημερίδες...»
- Πώς αισθάνθηκες που αθωώθηκες μετά από οκτώ χρόνια;
«Μεγάλη χαρά και δικαίωση. Είναι αυτό που γνωρίζεις, το πιστεύεις αλλά περιμένεις να το ακούσεις. Αισθάνθηκα μόνο ανακούφιση. Δεν μπορείς να ξεχάσεις ή να πάρεις πίσω όλα αυτά που συνέβησαν. Η καθυστέρηση των οκτώ χρόνων για την απόφαση δεν ξεπληρώνεται μεν, αλλά νιώθω δικαιωμένη. Θέλω να ευχαριστήσω τον Γιάννη Μαρακάκη, που γνωριζόμαστε παιδιόθεν, και βέβαια τον Μιχάλη Δημητρακόπουλο, τον οποίο σέβομαι απεριόριστα, διότι πίστεψε στην αθωότητά μου και με εντυπωσίασε ως δικηγόρος. Ηταν και οι δύο απίστευτοι.»