Μαρία Σάκκαρη: Η τενίστρια που έγινε μοντέλο

-Πώς νιώθεις που, έστω και για λίγο, εγκατέλειψες τα κορτ και δοκιμάζεις τις δυνάμεις σου στο μόντελινγκ;

«Στην αρχή της καριέρας μου αυτό μπορεί και να με ξένιζε. Ίσως και να μη μου άρεσε, διότι ήμουν συγκεντρωμένη στους αγώνες και δεν ήθελα τίποτα να με αποσπά από τις προπονήσεις, τους αγώνες. Έως ότου να έρθουν τα πρώτα καλά αποτελέσματα ήμουν απολύτως προσηλωμένη στον στόχο μου. Τώρα όμως που η ζωή μου μπήκε σε πιο επαγγελματική ρότα και ήρθαν τα πρώτα θετικά αποτελέσματα, όλα αυτά μοιάζουν μέρος του προγράμματος. Με τιμά που μια τόσο σημαντική εταιρεία, της οποίας ρούχα και αξεσουάρ φοράω ούτως ή άλλως, επέλεξε εμένα ως πρόσωπο της. Ιδιαίτερα όταν η ίδια φίρμα έχει στηρίξει την παγκόσμια καμπάνια της σε καλλονές όπως η Αλεσάντρα Αμπρόζιο και η Ιρίνα Σάικ. Αλλά το συγκινητικό δεν είναι μόνο αυτό είναι και το γεγονός ότι σε ηλικία μόλις 7 ετών είχα και πάλι φωτογραφηθεί για λογαριασμό της Replay».

-Πώς διαχειρίζεσαι το δέος, το τρακ ή το άγχος σου απέναντι σε μεγάλα ονόματα;

«Είναι κάτι που έχω μάθει στους αγώνες. Φαντάζομαι ότι είναι το ελληνικό τσαγανό, ένα χαρακτηριστικό που μάλλον συνδέεται με το γένος των Ελλήνων. Το πάθος της αγωνιστικότητας είναι συνυφασμένο με το DNA μας. Μου ανέφεραν με δέος ότι θα έπαιζα στο Γουίμπλεντον με αντίπαλο τη Βένους Γουίλιαμς, όμως εγώ το έβλεπα σαν κάτι φυσιολογικό, κομμάτι της ανηφορικής διαδρομής. Γι' αυτό και ποτέ δεν αντιμετώπισα καμία αντίπαλο με φόβο. Στον αγώνα σφίγγω τα δόντια, συγκεντρώνω τις δυνάμεις μου και τα δίνω όλα. Ποτέ δεν έχω νιώσει μειονεκτικά, κι ας είχα απέναντι μου τα μεγαλύτερα ονόματα»

-Ποιες σκέψεις υπάρχουν στο μυαλό σου λίγο προτού βγεις στο τερέν;

«Είμαι Ελληνίδα και επομένως μπορώ να τα καταφέρω - υπάρχει αυτή η πίστη του «εμείς, αν θέλουμε, μπορούμε». Ουσιαστικά τα πρώτα λεπτά γίνεται μια συγκέντρωση των δυνάμεων και μετά θυμάμαι τη φόρτιση της μητέρας μου «χάσεις, κερδίσεις, δεν έχει σημασία. Η ουσία είναι να απολαύσεις το παιχνίδι».

-Ποια είναι η συνήθης αντίδραση σου στα αποδυτήρια;

Εκεί βγαίνει όλο το στρες. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω χτυπήσει τη ρακέτα στο πάτωμα και την έχω σπάσει. Έχω ολόκληρη συλλογή από σπασμένες ρακέτες. Οι αθλητές είμαστε έντονοι άνθρωποι: βιώνουμε τα καλά και τα κακά της ζωής ως το τελευταίο μας κύτταρο» εξήγησε στο Πρώτο Θέμα.