Θοδωρής Ιακωβίδης: «Δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου»

Ο Έλληνας αρσιβαρίστας Θοδωρής Ιακωβίδης συγκίνησε το Πανελλήνιο όταν μετά το τέλος του αγωνίσματος του στην κατηγορία των 96 κιλών στην άρση βαρών, όπου δεν κατάφερε να εξασφαλίσει την πρόκριση στον τελικό, με δάκρυα στα μάτια έκανε κατάθεση ψυχής.

Ο πρωταθλητής, μιλώντας με... λυγμούς, αναφέρθηκε στο αντίο του στο άθλημα και στην έλλειψη οποιασδήποτε υποστήριξης από την Πολιτεία, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Έχω κουραστεί πάρα πολύ και δεν αντέχω άλλο αυτήν την κατάσταση. Είναι πολύ λυπηρό να ντρέπεσαι να πας στον φυσιοθεραπευτή γιατί δεν σου παίρνει λεφτά γνωρίζοντας την κατάσταση σου». Ξέσπασμα το οποίο τον έκανε δέκτη χιλιάδων μηνυμάτων συμπαράστασης από τον κόσμο, ενώ τον προσέγγισαν και υποψήφιοι χορηγοί. Ο Θοδωρής μιλάει αποκλειστικά στο « Secret» για το ξέσπασμα του λίγο μετά τον αγώνα, το χειρουργείο, την προσωπική του ζωή και το αν τελικά θα συνεχίσει ή όχι στην άρση βαρών.

Πώς αισθάνεσαι με την επιτυχία σου και την επιστροφή σου από το Τόκιο;

Όσον αφορά το αγωνιστικό κομμάτι, έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου για το καλύτερο δυνατό. Είχα ένα πρόβλημα τραυματισμού, το οποίο με άφησε πίσω. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, επειδή δεν είχα πολύ χρόνο για τον αγώνα, να πιέζομαι στην προπόνηση κάθε μέρα, για να προλάβω να μαζέψω τα ασυμμάζευτα. Αυτό λοιπόν μου άφησε έναν τραυματισμό, που θα με αναγκάσει να περάσω την πόρτα του χειρουργείου.

Μας συγκλόνισε ο λόγος σου μετά τον αγώνα. Τι ήταν αυτό που σε έκανε να ξεσπάσεις;

Ήμουν από το προηγούμενο βράδυ συναισθηματικά φορτισμένος, γιατί ήταν ο τελευταίος μου αγώνας, και φτάνοντας στο τέλος του δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου. Πέρασαν σαν ταινία από το μυαλό μου όλες οι κακουχίες και οι κακές στιγμές που έχω ζήσει, με αποτέλεσμα να κάνω μια συναισθηματική έκρηξη.

Ποιο ήταν το χειρότερο που έχεις περάσει;

Είναι πολλές οι εικόνες. Αυτό που μου έρχεται τώρα που μιλάμε είναι, όταν χειρουργήθηκα στον ώμο το 2017, η αβεβαιότητα που ένιωσα για το αν θα επιστρέψω ή όχι. Ήταν ένα δύσκολο χειρουργείο, αλλά πήγαν όλα καλά. Είχα και κάποια στήριξη ανθρώπων που ήταν δίπλα μου, όπως η οικογένεια μου, τον Βαλέριο Λεωνίδη και τον Λεωνίδα Σαμπάνη, οι οποίοι ήταν προπονητές μου και δεν με εγκατέλειψαν τότε.