Αντιγόνη Ντρισμπιώτη: Η αλλαγή στην καθημερινότητά της μετά από την αναγνωρισιμότητα!

Η δρομέας που έγραψε ιστορία ως η πρώτη Ελληνίδα που έκανε double στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Βάδην, μας έμαθε πώς δεν υπάρχει ημερομηνία λήξης στη δύναμη της θέλησης και σε αυτά που λαχταρά η ψυχή.

Η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη παραχώρησε συνέντευξη στο περιοδικό Down Town και υπήρξε άκρως αποκαλυπτική σχετικά με την καριέρα της, ενώ δεν δίστασε να μιλήσει και για την οικογένειά της, η οποία είναι δίπλα της όλα αυτά τα χρόνια και την στηρίζει μοναδικά.

Μετά έπιστρεψει να δουλέψεις κανονικά στο μαγαζί που δούλευες πριν. Δεν σκέφτπκες ποτέ να παρατήσεις τη ζωή αυτή;

Έχουμε μία δική μας επιχείρηση στην Καρδίτσα που μεγάλωσε τέσσερα παιδιά εδώ και 32 χρόνια. Είμαι μέσα στο μαγαζί από 7 χρονών παιδάκι και είμαι πια 38. Είναι το σπίτι μου. Στο μαγαζί τρώμε, πίνουμε καφέ, συζητάμε, γιορτάζουμε, τα κάνουμε όλα.

Άλλαξε η καθημερινότητά σου μετά από όλη αυτή την αναγνωρισιμότητα;

Προσπαθώ να είμαι όπως πριν, όπως με ξέρεις, ήρεμη και χαμηλών τόνων. Η ανταπόκριση είναι από όλη την Ελλάδα και ευχαριστώ τον κόσμο γι’ αυτό. Δεν έχω κάποιον μάνατζερ γιατί θέλω να διαχειρίζομαι μόνη μου σε τι θέλω να πω «ναι» και σε
τι «όχι». Ο λόγος που δεν θέλω να τα κάνω όλα είναι επειδή θεωρώ πως δεν μπορώ να τα κάνω όλα και θέλω να συνεχίσω να είμαι συγκεντρωμένη σε αυτό που κάνω χωρίς να χάνω την ουσία.

Δύο χρόνια μετά, αν έχω πάει και καλά και έχω καταφέρει τους στόχους μου και όσα έχω στο νου μου, τότε θα μπορώ να έχω το χρόνο να μιλήσω σε όλους για όλα. Τώρα με ενδιαφέρει πολύ να στοχεύσω ψηλά και να μην κουράζομαι
με πράγματα που μπορεί να μου προσφέρουν, αλλά δεν ξέρω αν είμαι έτοιμη να πάρω αυτά που μου προσφέρουν. Υπάρχει κόσμος που έρχεται στο μαγαζί και κλαίει. Ή τα παιδάκια περνώντας για να πάνε στο σχολείο κοιτάνε αν είμαι μέσα στο μαγαζί για να με χαιρετήσουν.

ΦοΒήθηκες με όλα αυτά τα φώτα που έπεσαν πάνω σου μήπως χάσεις τον εαυτό σου;

Όχι, ξέρω τι θέλω. Άλλοι μπορεί να είχαν ως προτεραιότητα το να βγάλουν περισσότερα χρήματα, εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα φτωχή. Δεν με ενδιαφέρει να γίνω πλούσια. Με ενδιαφέρει να μπορώ να κάνω όπως πρέπει τη δουλειά μου. Με λίγα
πράγματα και καλά, να δουλεύω και να προπονούμαι χωρίς προβλήματα. Για εμάς τους αθλητές μπορεί να είναι σημαντική και μία κουβέντα που μπορεί να μας πει κάποιος, ακόμα και έτσι νιώθουμε τη στήριξη. Μπορεί να σε πάρει ένας χορηγός και να σου πει: «Αντιγόνη, πώς είσαι σήμερα; Πώς τα βλέπεις τα πράγματα; Δεν μας ενδιαφέρει και να μην πετύχεις, εμείς είμαστε δίπλα σου.» Αυτό μπορεί να λειτουργήσει αυτόματα
σαν να έχεις εκατό χορηγίες.

Τι σκέφτπκες στο Βάθρο και λύγισες;

Αρχισα να σκέφτομαι πώς ξεκίνησα τον αθλητισμό, πώς σταμάτησα, πώς ξαναξεκίνησα, τις δυσκολίες που αντιμετώπισα στη ζωή μου, τα προβλήματα που αντιμετώπισε η οικογένειά μου για να μπορώ να κάνω εγώ αθλητισμό. Ημουν από μια πολύ φτωχή οικογένεια με τέσσερα παιδιά. Με μία μητέρα που δούλευε απεριόριστες ώρες για να μπορέσει να μας μεγαλώσει και να μας σπουδάσει. Καταλαβαίνεις πως η δυσκολία αυτή με έκανε να φτάσω στο βάθρο και να περνάει όλη η ζωή από μπροστά μου γρήγορα σαν μια μικρή ταινία. Πίστεψέ με, δεν γνωρίζει κανείς ούτε το ίό από τη ζωή μου.
Κάποια στιγμή θα γράψω ένα βιβλίο.