Ντρισμπιώτη: «Στο 35αρι στο Μόναχο, ο άνδρας μου έτρεχε δίπλα μου στη διαδρομή με ένα πατίνι»

Με τις διακρίσεις της στον χώρο του αθλητισμού μας έχει κάνει πολλές φορές περήφανους.

Η Αντιγόνη Ντρισμιώτη παραχώρησε συνέντευξη στο περιοδικό Down Town και υπήρξε άκρως αποκαλυπτική σχετικά με τον αθλητισμό, ενώ εξήγησε και τους λόγους που για κάποια στιγμή είχε σταματήσει να ασχολείται. Παράλληλα, έκανε λόγο για τον σύζυγό της, Άγγελο, ο οποίος είναι δίπλα της σε όλα από την πρώτη στιγμή της γνωριμίας τους.

Είχες σταματήσει για ένα διάστημα τον πρωταθλητισμό και απείχες πει ξαναξεκίνησες για να πάρεις κιλά. Γιατί σταμάτησες την πρώτη φορά;

Ναι, ναι. Τώρα είμαι 50 κιλά, τότε ήμουν 43. Ήταν μία περίοδος πολύ αδιάφορη για τη ζωή μου. Δεν είχα στόχους και όραμα, είχα χαθεί στο τίποτά και έτσι ξαναξεκίνησα. Είχα σταματήσει λόγω προβλημάτων της οικογένειας. Έπρεπε να δουλέψω για να μπορώ να στηρίξω τα μικρά μου αδέρφια. Όταν σταμάτησα τα αδέρφια μου ήταν στο δημοτικό.Έπρεπε να τα ετοιμάσω για το σχολείο, τα φροντιστήρια... Είχα έναν άλλο ρόλο τότε, πολύ σημαντικό, και έπρεπε να είμαι αφοσιωμένη σε αυτόν. Η μαμά μου δούλευε όλη μέρα. Η μεγάλη αδερφή μου είχε αρραβωνιαστεί και είχα να φροντίζω τα δύο μικρά αδέρφια μου, που έπρεπε να πάρουν το δρόμο τους. Το έβλεπα σαν υποχρέωση, το έκανα με αγάπη, δεν το έκανα με το ζόρι.

Τι νιώθεις πώς θα ήθελες να έχεις κάνει;

Ισως θα ήθελα να ζήσω τα φοιτητικά μου χρόνια, να έχω πάει πενταήμερη που δεν πήγα, να μπορούσα να βγαίνω με φίλους βόλτες για καφέ στα 14 μου που ξεκινούσαν τα παιδάκια όλα. Έχοντας παράλληλα και τα προβλήματα στο σπίτι και επειδή ήμουν από φτωχή οικογένεια δεχόμασταν από άλλα παιδιά της ηλικίας μας σχόλια όπως
«ααα, δεν την κάνουμε παρέα αυτήν γιατί τα παπούτσια της είναι τρύπια» - αυτό που σήμερα ονομάζεται bullying. Υπήρχαν κοριτσοπαρέες τότε που εμένα και τη μεγάλη αδερφή μου δεν μας έκαναν παρέα γι’ αυτό το λόγο.

Επειδή ήμασταν οι φτωχές της γειτονιάς και ήταν τρύπια τα παπούτσια μας. Ήταν δέκα κορίτσια μαζί κι εγώ με την αδερφή μου μόνες. Τώρα είμαστε όλες φίλες πια... δεν φοράω τρύπια
παπούτσια.

Είναι πολύ όμορφο που ο σύζυγός σου είναι πάντα δίπλα σου στηρίζοντας κάθε Βήμα σου.

Όταν γνωριστήκαμε με τον Άγγελο ήταν η περίοδος που είχα σταματήσει τον αθλητισμό. Εκείνο τον ενάμιση χρόνο που δεν έκανα τίποτα βγαίναμε με φίλους, διακοπές, ταξίδια. Μετά διακόψαμε για πέντε μήνες τη σχέση μας. Ήταν το διάστημα
αυτό που άρχισα να ξανακάνω αθλητισμό. Όταν ήρθε πάλι στη ζωή μου, με γνώρισε για δεύτερη φορά ως αθλήτρια με στόχους.

Είχα ήδη αρχίσει να μπαίνω στον υψηλό αθλητισμό. Θαύμασε σε μένα το ότι σε σύντομο διάστημα αφοσιώθηκα τόσο πολύ σε αυτό και κατάλαβε πως έχω κάποιο κίνητρο, κάποια σπίθα. Του είπα εξαρχής πως είναι από τα όνειρά μου και δεν θα το στερηθώ για κανέναν.Ήμουν ξεκάθαρη για το τι ζητάω.Έχουμε πολύ διαφορετικές δουλειές, οπότε εξαρχής είχαμε βάλει όρια. Εγώ έκανα αθλητισμό και ο Άγγελος δουλεύει νύχτα -είναι τραγουδιστής-, οπότε κάναμε άλλη ζωή. Πολλές φορές έχει τύχει να συναντιόμαστε στην πόρτα καθώς ο Άγγελος μπαίνει σπίτι το πρωί από τη δουλειά κι εγώ βγαίνω για προπόνηση.

Και σε περιμένει πάντα στον τερματισμό να μοιραστείτε μαζί την ίδια χαρά.

Βλέποντας τότε πως εμένα η ζωή μου έχει αλλάξει, είπε πως θα με στηρίξει, πως θα είναι δίπλα μου σε κάθε μου βήμα και σε ό,τι χρειαστεί θα είναι εκεί. Έτσι, κάθε φορά είναι σαν την πρώτη. Είναι πάντα μαζί μου στους αγώνεε και τρέχει δίπλα μου. Στο 35άρι στο Μόναχο είχε πάρει έναπατίνι κι έτρεχε δίπλα μουμε αυτόέξω από~τη διαδρομή. Εάν δεις το βίντεο, συνέχεια μιλάω με κάποιον.

Μιλούσα μαζί του, μου έδινε κουράγιο. Είναι δίπλα μου παντού, από τον πρώτο μου αγώνα στο εξωτερικό, Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, σε όλα, όλα, όλα. Στις μεγάλες προπονήσεις επίσης έρχεται μαζί μου με το ποδήλατο, δεν κάνω μεγάλες προπονήσεις χωρίς εκείνον.

Έχετε κάνει και θυσίες ως ζευγάρι για να το πετύχετε όλο αυτό;

Δεν έχουμε το χρόνο που θα θέλαμε, έχουμε χάσει τα ταξίδια μας -κάναμε σχεδόν δύο το χρόνο-, έχουν υπάρξει και φορές που έκανα τέσσερις μήνες να τον δω. Δεν είναι καθόλου εύκολο. Αλλά, να σου πω και κάτι; Είμαι 38 χρόνων και ο Άγγελος 40, έχουμε κάνει τη μεγαλύτερη θυσία...