Εμμανουήλ Καράλης: To παρατσούκλι Μανόλο, οι Ολυμπιακοί του Τόκιο και το μήνυμα στους γονείς του
Ο Μανόλο, ή αλλιώς το παιδί-θαύμα του επί κοντώ, ξεπερνά τον πήχη εντός και εκτός γηπέδων, αλλά και μετατρέπει οτιδήποτε αρνητικό βρίσκει μπροστά του σε θετική ενέργεια.
Το χαμογελαστό παιδί του ελληνικού αθλητισμού έχει καταφέρει πριν καν ενηλικιωθεί να καταρρίπτει το ένα ρεκόρ πίσω από το άλλο πετώντας ψηλά, πολύ ψηλά. Το χαμόγελό του είναι το «σήμα κατατεθέν» και ο βασικός σύμμαχός του, αφού με αυτό απαντά στις δυσκολίες και τις άσχημες συμπεριφορές που έχει βιώσει. Παράλληλα, ήταν και αυτό που του έδειξε το δρόμο όταν ένιωσε πως είχε χαθεί. Έχει πάντα δίπλα του την οικογένειά του, στήριγμα στην προσπάθειά του να πετύχει στον αθλητισμό, το «Α και το Ω» του, όπως τους χαρακτηρίζει, που είναι εκεί και στα καλά και στα άσχημα: Τη μητέρα του Σάρρα, τον πατέρα του Χάρη και τη δίδυμη αδελφή του Αγγελική
Αλήθεια, το «Μανόλο» πώς προέκυψε;
«Από τον πατέρα μου. Από πολύ μικρό με φώναζε έτσι. Μεγαλώνοντας το κράτησα κι έγινε το παρατσούκλι μου»
Πριν καν ενηλικιωθείς πανηγύρισες μεγάλες επιτυχίες στο επί κοντώ. Πόσο δύσκολο ήταν να διαχειριστείς τη δημοσιότητα;
«Όντως, οι επιτυχίες ήρθαν από πάρα πολύ μικρή ηλικία, όμως ευτυχώς έχω την οικογένειά μου, η οποία είναι η φούσκα προστασίας μου. Δεν είναι καθόλου εύκολο νά διαχειριστείς την επιτυχία και την αναγνωρισιμότητα. Οι γονείς μου ήταν αυτοί που με προσγείωναν και με κρατούσαν στο στόχο μου, ο οποίος είναι να είμαι κάθε μέρα συγκεντρωμένος και να δίνω το 100% μου σε κάθε προπόνηση και αγώνα. Είναι αυτοί που με καθοδηγούν και εννοείται πως τους συμβουλεύομαι σε κάθε κίνηση που κάνω».
Τι σε γοήτευσε τόσο στο επί κοντώ;
«Το επέλεξα επειδή ο πατέρας μου ήταν δεκαθλητής και το δέκαθλο έχει μέσα το άλμα επί κοντώ. Στα 12 μου, έχοντας περάσει από πολλά αθλήματα, πήγα στο Ολυμπιακό Στάδιο να το δοκιμάσω και από το πρώτο άλμα που έκανα γοητεύτηκα, το αγάπησα. Οι προπονητές μου διέκριναν πως ήμουν και καλός για την ηλικία μου και συνέχισα φτάνοντας εκεί που είμαι τώρα».
Και είχες ονειρευτεί το σημείο που βρίσκεσαι τώρα;
«Ναι, το πίστευα γιατί είμαι άνθρωπος που πιστεύει πολύ στον εαυτό του. Πίστευα πως θα έφτανα μέχρι εδώ και ότι θα φτάσω και πιο ψηλά. Δεν σταματάω να πιστεύω στον εαυτό μου και πάντα θέλω τα καλύτερα για εμένα και τις επιδόσεις μου με βάση τις δυνατότητές μου»
Ολυμπιακοί του Τόκιο: Καταφέρνει στην πρώτη συμμετοχή, στα 21 σου, να κατακτήσει την 4η θέση. Πώς αισθάνθηκες;
«Το να είμαι στους Ολυμπιακούς Αγώνες και να βγαίνω 4ος Ολυμπιονίκης στην πρώτη μου συμμετοχή ήταν κάτι απίστευτο. Ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα και νιώθω πολύ χαρούμενος που είμαι σε αυτή τη θέση. Εκείνο το καλοκαίρι μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες η αναγνωρισιμότητα ήταν μεγάλη. Έβγαινα στο δρόμο και όλος ο κόσμος με αναγνώριζε. Ήταν κάτι πάρα πολύ όμορφο και είμαι πολύ ευγνώμων που κατάφερα να δώσω μεγάλη χαρά στους Έλληνες»
Γιατί σήκωσες το χαρτί που έγραφε «Thank you Mom + Dad»;
«Από το δωμάτιο πριν τον αγώνα είχα σκεφτεί πως ήθελα να στείλω ένα μήνυμα στους γονείς μου. Ήθελα να τους πω ένα «ευχαριστώ» για όλη τη δουλειά που έχουν κάνει και την αγάπη που μου έχουν δώσει. Μετά τον αγώνα μού βγήκε πολύ αυθόρμητα. Δεν το σκέφτηκα ιδιαίτερα, έκανα μία κίνηση και σήκωσα το χαρτί που είχα πίσω στην πλάτη μου δείχνοντάς το στον κόσμο. Οι γονείς μου ήταν, είναι και θα είναι πάντα στη ζωή μου. Είναι το στήριγμά μου, το Α και το Ω μου, το πιο σημαντικό πράγμα που έχω στη ζωή μου. Είναι πάντα δίπλα μου στηρίζοντάς με σε κάθε επιτυχία και αποτυχία», λέει στο Down Town.