Άννα Κορακάκη: «Ήταν δύο χρόνια μαρτύριο. Ήταν επικίνδυνος. Ήταν τρομακτικό...»

Μοιράστηκες δημόσια την περιπέτεια με τον άνθρωπο που σε παρακολουθούσε. Πόσο σε καθόρισε όλο αυτό;

Και δεν έγραψα τίποτα. Αυτό ήταν το ένα δέκατο αυτών που έγιναν. Είναι κάτι τραυματικό. Αν δεν το ζήσεις, δεν μπορείς να το καταλάβεις. Όχι μόνο με καθόριζε, με όριζε κιόλας: Για δύο χρόνια κάθε μου κίνηση, κάθε μου πράξη, κάθε μου στιγμή. Επί δύο χρόνια με το που έβγαινα από το σπίτι ήταν αυτό το πράγμα. Δεν σου κρύβω ότι ακόμα το σκέφτομαι, δεν φεύγει νομίζω ποτέ. Απλώς μαθαίνεις κάπως να ζεις με αυτό και να το διαχειρίζεσαι για να μη σε τρελαίνει και να μην είσαι έρμαιο συναισθημάτων και φοβιών. Και φαντάσου πώς μπορεί να ένιωσε ο δημοσιογράφος που έκανε εκείνο το σχόλιο στους αγώνες του Τόκιο όταν έμαθε τι μου συνέβαινε.

Δηλαδή έβγαινες από το σπίτι και έβλεπες τον άνθρωπο αυτό μπροστά σου;

Ναι, διαρκώς. Και δεν τελείωνε εκεί: Με ακολουθούσε, πήγαινε όπου πήγαινα από πίσω μου. Στο αυτοκίνητο έβρισκα λουλούδια ή σημειώματα, ασταμάτητα και αδιάλειπτα. Μια μέρα που δεν ήταν ο τότε σύντροφός μου στο σπίτι αποπειράθηκε με ένα φίλο του να μπουν μέσα στο διαμέρισμά μου όταν ήμουν μόνη.

Κόντεψε να σπάσει την πόρτα και ήμουν ολομόναχη στο σπίτι. Δεν ξέρεις τι θα γινόταν αν έμπαινε. Είχαμε πάρα πολλά: απειλές, εκφόβιζε φίλους μου, δικούς μου ανθρώπους, γνωστούς μου στις δουλειές τους. Ήταν δύο χρόνια ένα μαρτύριο. Όμως, δεν είναι τόσο όλο αυτό το κυνηγητό, όσο το γεγονός ότι αυτός ο άνθρωπος που σε κυνηγάει σου έχει δώσει άπειρα δείγματα πως είναι δυνητικά επικίνδυνος. Αυτό σε κρατάει συνέχεια σε εγρήγορση για άμυνα. Είναι το απρόβλεπτο, δεν ξέρεις πώς μπορεί να αντιδράσει ο άλλος, δεν ξέρεις τι σε περιμένει, και αυτό το κάνει τρομακτικό. Εκεί που ηρεμούσε, ξαφνικά από το πουθενά κάτι απρόβλεπτο γινόταν. Εκεί είναι η λεπτή γραμμή.

Πότε κατάλαβες πως έπρεπε πλέον να κάνεις κάτι;

Ήταν η απόπειρα να μπουν στο σπίτι τότε κάλεσα την αστυνομία, πήγε αυτόφωρο, έγιναν όλες οι διαδικασίες και μετά από λίγους μήνες ήταν ο εμπρησμός του αυτοκινήτου του τότε συντρόφου μου. Εκεί μάλιστα κινδύνεψαν και άνθρωποι γιατί ήταν σταθμευμένο στο κέντρο της πόλης, κάτω από μια μεγάλη πολυκατοικία. Κάηκε το μισό κτίριο, κάηκαν κι άλλα οχήματα.

Δηλαδή όλη αυτή η ιστορία έγινε επειδή σε θαύμαζε υπερβολικά; Του έγινες εμμονή;

Ήταν καθαρά εμμονικός. Έχουν βρεθεί αρχεία με εμένα, φωτογραφίες μου και πράγματα που ποστάρω, σε τηλέφωνά του και υπολογιστές, αποθηκευμένα και τριπλοαποθηκευμένα.

Εσένα αυτό πώς σε κάνει να νιώθεις; Έχει προσπαθήσει να κάνει κάτι; Και τι μπορώ να κάνω;

Μέχρι τώρα όχι, αλλά έχω αλλάξει σπίτι και δεν ξέρω σε τι φάση είναι –αν έχει κάνει ψυχανάλυση– δεν γνωρίζω και δεν θέλω να γνωρίζω. Δεν μπορεί κανείς να κάνει κάτι και αυτό με στεναχωρεί πολύ, το ότι δηλαδή τα θύματα είναι απροστάτευτα. Δεν είναι δυνατόν να μην μπορούμε να βρούμε τρόπους, μεθόδους και λύσεις. Γιατί πάντα πρέπει να γίνει το πολύ κακό πρώτα και μετά να λάβουμε μέτρα; Δηλαδή μόνο αν τότε ή τώρα με περίμενε κάπου και μου έκανε ανεπανόρθωτο κακό θα γινόταν ντόρος; Αυτό είναι πάρα πολύ απογοητευτικό.

πηγή: Down Town