Νίκος Κακλαμανάκης: «Με έκαναν Χρυσό Ολυμπιονίκη όσοι με πολέμησαν»

Ο ίδιος, μιλά μεταξύ άλλων για τα πρώτα του συναισθήματα όταν έγινε Ολυμπιονίκης και συγκινεί με τα όσα λέει.

• Πώς ένιωσες όταν συνειδητοποίησες ότι έγινες ο Χρυσός Ολυμπιονίκης Κακλαμανάκης;

Δεν μπορούσα εύκολα να το διαχειριστώ. Εκεί νόμιζα πως έχουν ξεφύγει τα συναισθήματά μου, ήμουν «ανισόρροπος» (γέλια). Ταπεινός και με αυτοπεποίθηση ταυτόχρονα. Σαν μία σταγόνα στον ωκεανό, αλλά και ωκεανός μέσα σε μία σταγόνα. Στο βάθρο δεν υπάρχει σκέψη, είναι η απόλυτη αιώρηση. Δεν καταλάβαινα πού βρισκόμουν. Μου δίνουν τα λουλούδια, τα κουνούσα δεξιά-αριστερά κοιτώντας την οικογένειά μου και μου έπεσε ένα.

Εκείνη τη στιγμή έσκυψα να το πιάσω και λέω στον εαυτό μου «μα καλά, έχεις καταλάβει πού βρίσκεσαι;», σηκώθηκα επάνω και γελούσα. Δεν μπορούσα ουσιαστικά να ενώσω το συναίσθημα με τη λογική εκείνη τη στιγμή. Ο μικρός Νικόλας τότε έκλεισε ένα ταξίδι, το μετάλλιο αυτό ήταν ένας πρώτος σταθμός στο ταξίδι μου προς την Ιθάκη. Όταν έφτασα σε σημείο που δεν είχα τίποτα, είχα τουλάχιστον τον εαυτό μου. Με έκαναν Χρυσό Ολυμπιονίκη όσοι με πολέμησαν. Κάθε φορά που προσπαθούσαν να με εξαφανίσουν εμφανιζόμουν πιο δυνατός.

• Πώς βίωσες την υποδοχή στο Καλλιμάρμαρο;

Όταν πάτησα στην Ελλάδα κατάλαβα πως δεν είμαι Χρυσός Ολυμπιονίκης, είμαι Έλληνας Χρυσός Ολυμπιονίκης, και αυτό έχει τεράστια διαφορά. Βρίσκομαι στην πορεία από το Ελληνικό μέχρι το Καλλιμάρμαρο και αυτή τη φορά είχα φτιάξει μόνος μου το εισιτήριο για την είσοδό μου σε αυτό. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μία γιαγιούλα που δεν μπορούσε να στηριχτεί μόνη της και ακουμπούσε σε μια κολόνα της ΔΕΗ.

Πέταξε ένα λουλούδι που έπεσε μπροστά στα πόδια της. Εκεί έσπασα κι άρχισα να δακρύζω γιατί αισθάνθηκα πως της έδωσα μια όμορφη και περήφανη στιγμή στη δύση της ζωής της. Στο Στάδιο δεν είπα τίποτα από αυτά που είχα αρχικά σχεδιάσει να πω, μίλησε η ψυχή μου.

Μετά είχε μια τεράστια ουρά για αυτόγραφα, στο τέλος μένω μόνος και αφού υπογράφω το τελευταίο φεύγει κάποιος από πίσω μου και πάω να πέσω. Εκεί κατάλαβα πως τόση ώρα ήταν κάποιος πίσω μου που με κράταγε με την πλάτη του μην καταρρεύσω. Στιγμές ακραίας εξάντλησης, που το σώμα μου το κράταγε μόνο το συναίσθημα. Φυσικά μετά δεν μπορούσα να κοιμηθώ τη νύχτα. Οι εικόνες είχαν αποτυπωθεί κι ερχόντουσαν συνεχώς μπροστά μου. Δακρυσμένα μάτια, το άγγιγμα, η εκτίμηση, είπε ο Νίκος Κακλαμανάκης στο Down Town.