Συγκλονίζει η Μαρία Εκμεκτσίογλου: «Για να ελευθερωθώ, έφτασα να σκεφτώ ακόμα και την αυτοκτονία»

Με αυτό τον άντρα παντρευτήκατε στα 18 σου, σωστά;

Πράγματι, και μέσα σε αυτόν το γάμο απέκτη­σα τα τρία αγόρια μου: τον Αλέξανδρο, τον Απόλλωνα και τον Πασχάλη. Ύστερα από κά­ποια χρόνια, χωρίσαμε. Το πρώτο διάστημα μετά το χωρισμό, η σχέση μας δεν ήταν καλή. Δεν χωρίσαμε με ωραίο τρόπο. Ήταν μια πολύ δύσκολη απόφαση σε εποχές κατά τις οποί­ες τα διαζύγια σε μια κωνσταντινουπολίτικη οι­κογένεια ήταν απαράδεκτα. Η οικογένεια με διέγραψε, αλλά δεν πτοήθηκα. Ξεκίνησα χω­ρίς βοήθεια, εδραιώθηκα στο εμπόριο και έφτιαξα καινούριο σπιτικό.

Μέσα στο γάμο σου ένιωσες ποτέ ότι βρισκόσουν σε χρυσό κλουβί;

Σε χρυσό κλουβί, αλλά χωρίς πορτάκι! Πήγα νύφη σε μια πολύ εύπορη, αλλά αυταρχική οι­κογένεια. Γλίτωσα από έναν αυστηρό πατέρα, αλλά, στη νέα μου οικογένεια, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα από αυτά που ονειρευόμουν. Δεν άνοιγαν τις πόρτες τους στον έξω κόσμο και βρέθηκα εγκλωβισμένη.

Πώς το βίωσες;

Δύσκολα. Φαντάσου ότι ήμουν 19 χρονών και η κουνιάδα μου 55. Μόνο όποια έχει βιώσει ανάλογη κατάσταση μπορεί να με καταλάβει. Και με το σύζυγό μου είχαμε διαφορά ηλικί­ας. Ήμουν σε μια πολύ τρυφερή ηλικία και μεγάλωσα απότομα - κι έπρεπε να μεγαλώσω και να δυναμώσω για να αντεπεξέλθω. Σε αντί­θετη περίπτωση, θα είχα χάσει τα μυαλά μου.

Από πού πιστεύεις ότι άντλησες αυτήν τη δύναμη;

Θεωρώ ότι μου την έδωσε ο Θεός διότι προσευχόμουν κάθε μέρα. Για να ελευθερωθώ, έφτασα στο σημείο να σκεφτώ ακόμα και την αυτοκτονία. Είχα πάει σε όλα τα φαρμακεία της Θεσσαλονίκης και είχα αγοράσει ασπιρί­νες, όπως έβλεπα στις ταινίες. Ήταν πιο αθώα εκείνα τα χρόνια.. Πίστευα ότι, παίρνοντας τις ασπιρίνες, θα κοιμόμουν, δεν θα ξυπνού­σα και δεν θα ξαναζούσα εκείνο τον εφιάλτη.

Εκείνη την εποχή δεν είχες επαφή με τους γονείς σου;

Νόμιζα ότι οι γονείς μου με είχαν ξεχάσει, ενώ, στην πραγματικότητα, η πεθερά και η κουνιάδα μου έκρυβαν τα γράμματά τους. Τό­τε δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα και, για να μιλήσω με τη μητέρα μου, περίμενα έξι ώρες στη γραμμή, προκειμένου να με συνδέσουν με Κωνσταντινούπολη. Ήταν δύσκολο να κρατή­σω επαφή. Επιπλέον, είχαν κλείσει τα σύνορα για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα και οι γονείς μου δεν μπορούσαν να με επισκεφθούν. Την ημέρα που πέθανε η πεθερά μου, ανακάλυψα στο κλειδωμένο κομοδίνο της περίπου διακόσια γράμματα της μητέρας μου στα οποία αναρωτιόταν γιατί δεν τους έγραφα και τι μου είχε συμβεί. Με έπαιρναν τηλέφωνο, αλλά απαντούσε πάντα η κουνιάδα μου.