Δήμος Βερύκιος: Οι δυσκολίες στο Στρατό και η χάρη που του έκανε η Αλεξίου

«Από 19 ετών ξεκίνησα το "κουπί". Βίωσα συγκλονιστικές εμπειρίες και κάλυψα μεγάλες απεργίες» είπε ο ίδιος σε συνέντευξή του στο περιοδικό People.
Το 1984 παρουσιάζεται στο Πεζικό, στην Τρίπολη. Ο διοικητής του τάγματος δεν τον έχει πάρει με καλό μάτι λόγω των αριστερών του καταβολών.

«Ήταν δεξιός και μου είπε χαρακτηριστικά "θα δεις τι θα πάθεις και πού θα σε στείλω". Παρότι θα μπορούσα να βάλω μέσο, αποφάσισα να μην κάνω τίποτα. Τελικά, μου ήρθε μετάθεση για Μυτιλήνη, σε ένα από τα σκληρότερα στρατόπεδα του νησιού. Με το που πάτησα το πόδι μου, πήγα κατευθείαν σε στρατιωτικά σχοινάκια (σ.σ. διαβίωση σε σκηνές). Θυμάμαι ότι εκείνη την ημέρα είχα αγοράσει εφημερίδα και διάβασα πως πέθανε ο Μάνος Κατράκης.

Κατασκηνώσαμε δίπλα στη θάλασσα, βλέπαμε το Αιγαίο και στο βάθος φαινόταν το τάγμα μου, όπου σήμερα είναι το κέντρο υποδοχής των προσφύγων» λέει με συγκίνηση. Τη δεύτερη μέρα που βρίσκεται στα σχοινάκια, κάνει μαζί με τους υπόλοιπους φαντάρους νυχτερινή εκπαίδευση.

«Καθώς περνάμε έξω από ένα σπίτι, είναι μια παρέα στη βεράντα και τραγουδά. Οι φωνές γνώριμες. Για να μη σ' τα πολυλογώ, στη βεράντα ήταν η Χάρις Αλεξίου με τον Λευτέρη Παπαδόπουλο. Σταμάτησα και τους παρακάλεσα πριν φύγουν από το νησί να έρθουν να τραγουδήσουν στο τάγμα μας. Ο Παπαδόπουλος θα έφευγε την επόμενη μέρα, αλλά η Χαρούλα μου είπε χαρακτηριστικά: "Κανόνισε το εσύ κι εγώ θα έρθω".

Πράγματι, μέσα στο επόμενο εικοσαήμερο διοργανώσαμε τάγμα μια βραδιά οπλίτη και η Χαρούλα τραγούδησε για μας φορώντας ένα άσπρο αέρινο φόρεμα. Μάλιστα, βγάλαμε και ορισμένες φωτογραφίες, τις οποίες δημοσίευσα στο Ριζοσπάστη».