Σωτήρης Χατζάκης: Καλεσμένος σήμερα στο Μονόγραμμα της ΕΡΤ

Κρητικός στη καταγωγή, γεννήθηκε στην Αθήνα, πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής του στο χωριό του πατέρα του, τον Μοχό της πεδιάδας Ηρακλείου.

Η γενέθλια γη ενεγράφη μέσα του αποφασιστικά, την κουβαλάει μαζί του. Ζυμώθηκε με τον δεκαπεντασύλλαβο του «Ερωτόκριτου» και βαφτίστηκε στα νάματα της ελληνικής παράδοσης.

Με πατέρα Μακρονησιώτη, γνώρισε από κοντά ανθρώπους της Αριστεράς που έρχονταν στην αυλή τους, στα Άνω Πατήσια, διάφοροι καλλιτέχνες, κινηματογραφιστές, άνθρωποι του θεάτρου και μιλούσαν για την πολιτική, υπήρχαν απαγγελίες ποιημάτων… Όλα αυτά του είχαν κάνει τεράστια εντύπωση.

Η είσοδός του στο θέατρο έγινε μάλλον τυχαία, αλλά φαίνεται πως η περιέργειά του να δει πώς είναι μέσα μια δραματική σχολή, ήταν μοιραία.

Το ξεκίνημα έγινε με την «Τενεκεδούπολη» της Ευγενίας Φακίνου.
«Ξεκίνησα ως ηθοποιός, συγκεκριμένα ως “αντικείμενο θεάτρου”. Ήμασταν μία ομάδα: Ο Γιάννης Μαρκόπουλος ο γνωστός συνθέτης, η Ευγενία Φακίνου, ο Μιχάλης Φακίνος που ήταν και δημοσιογράφος στα “Νέα”, ο Παύλος Σιδηρόπουλος, ο Αντώνης Αντωνίου. Ήμασταν πίσω από έναν μπερντέ και παίζαμε με τα τενεκεδάκια…».
Ως ηθοποιός, σκηνοθέτης και παραγωγός, ο Σωτήρης Χατζάκης έχει βάλει την υπογραφή του σε περισσότερες από 1.000 παραστάσεις στο Εθνικό Θέατρο, το ΚΘΒΕ, το Μέγαρο Μουσικής, καθώς και στα περισσότερα ΔΗΠΕΘΕ και ιδιωτικά θέατρα της χώρας. Με την ιδιότητα του καλλιτεχνικού διευθυντή διηύθυνε τα θέατρα: Θέατρο Καισαριανής (1980-Ι988), ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Σερρών, Θέατρο Πολιτεία, ΚΘΒΕ και Εθνικό Θέατρο.

Σταθμός στην καριέρα του η γνωριμία του με τον Νίκο Κούρκουλο, ο οποίος ως διευθυντής του Eθνικού, ήταν ένας από τους ανθρώπους που τον εμπιστεύτηκαν. Ο ίδιος ο Σωτήρης Χατζάκης τον σεβόταν απεριόριστα και του μιλούσε στον πληθυντικό. Ο Νίκος Κούρκουλος, μεσούσης της ασθένειάς του, τον έχρισε αναπληρωτή καλλιτεχνικό διευθυντή. Μετά το Εθνικό ακολουθεί η πορεία του στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Είναι ο μόνος σκηνοθέτης που κλήθηκε να «λειτουργήσει» και στα δύο Κρατικά θέατρα.
Το καλλιτεχνικό του στίγμα είναι σαφές: Αγαπάει την παράδοση και την ελληνικότητα. Αντιμετωπίζει με πολύ σκεπτικισμό την προχωρημένη σκηνοθεσία, τα πειραγμένα έργα. «Ο Όμηρος, ο Αισχύλος, ο Σοφοκλής, ο Ευριπίδης και η Βίβλος δεν συμπληρώνονται. Δεν έχεις να πεις κάτι παραπάνω, τα έχουν πει όλα. Ο πειραματισμός είναι ευπρόσδεκτος όταν είναι γνήσιος και εμπεριστατωμένος. Για να κάνεις αποδόμηση πρέπει να γνωρίζεις πολύ καλά το κλασικό, αλλιώς τι αποδομείς;».

Έχει διασκευάσει για το θέατρο τα έργα: «Η Φόνισσα» του Α. Παπαδιαμάντη, «Η νύχτα του τράγου», «Το τραγούδι του νεκρού αδερφού», «Ο τελευταίος πειρασμός» του Ν. Καζαντζάκη… Επίσης, έχει γράψει τα έργα: «Ο μάγος και η πρόβα», «Το τραγούδι του αιώνα» και δέκα ακόμη βιβλία με παραμύθια.

Φύλακες άγγελοί του «η οικογένειά του», όπως λέει, είναι η γνωστή σκηνογράφος Έρση Δρίνη και ο αδελφός του Γιάννης Χατζάκης, ο γνωστός αγιογράφος που «έφυγε» από τη ζωή αιφνίδια, αφήνοντας στην ψυχή του δυσαναπλήρωτο κενό.