Θάλεια Ματίκα: «Ο πατέρας του Τάσου πέθανε από καρκίνο είκοσι μέρες μετά τη γέννηση του γιου μας»

Παράλληλα η ηθοποιός αποκάλυψε πως ο πατέρας του ηθοποιού πέθανε από καρκίνο στον εγκέφαλο 20 μέρες μετά τη γέννηση του γιου τους.

Αυτά τα δεκαέξι χρόνια κοινής πορείας σας, ποιο στοιχείο σου που ερχόταν σε κόντρα με τον Τάσο προσπάθησες να αλλάξεις και ποιο εκείνος αντίστοιχα στο δικό σου χαρακτήρα;

Ο Τάσος έχει χαλιναγωγήσει πολύ τον παρορμητισμό του, την τόλμη που τον οδήγησε από πολύ νωρίς να επιχειρήσει πράγματα που δεν τα κάνουν στο χώρο. Κάνει θεατρικές παραγωγές από τα 24 του χωρίς background, το οποίο, αν το σκεφτείς, είναι τρομακτικό. Αυτή η τόλμη πολλές φορές τον έβγαζε εκτός ορίων σε καταστάσεις που ήταν πολύ πέρα από τα μέτρα του. Έχει κατασταλάξει πλέον, έχει καταλαγιάσει αυτό, προσπαθεί γενικά να συγκρατεί τα πάθη του, γιατί είναι ένας έντονος χαρακτήρας. Εγώ νομίζω ότι έχω ωριμάσει πολύ ως άνθρωπος - και βέβαια σε αυτό δεν μέτρησε μόνο η σχέση μου με τον Τάσο. Είναι και τα χρόνια που έχουν περάσει. Άλλο να είσαι 20, άλλο 30 κι άλλο 40. Πλέον εστιάζω στην ουσία της ζωής και έχω φύγει πολύ από το εγώ μου, διαδικασία την οποία θεωρώ πολύ σημαντική γενικά για τους ανθρώπους. Καλό είναι μεγαλώνοντας να απομακρύνεσαι από το εγώ σου γιατί το εγώ σου σε πνίγει.

Σε ποια ηλικία ξεκίνησες να το κάνεις αυτό;

Μετά την έλευση των παιδιών. Σιγά σιγά όμως, όχι από τη στιγμή που έγινα μητέρα. Στην αρχή αισθανόμουν ότι η ζωή μου τελείωσε. Πέρασα κι αυτές τις κρίσεις. Σταδιακά, ωστόσο, μεγαλώνοντας τα παιδιά και διαπιστώνοντας ότι μπορεί να έρθουν συνθήκες που δεν μπορούμε να προγραμματίσουμε και να μας ανατρέψουν τη ζωή, όπως, για παράδειγμα, η οικονομική κρίση ή ο κορονοϊός, εκεί αντιλήφθηκα ότι δεν είναι όλα στο χέρι μας και χρειάζεται να ηρεμούμε, να προσπαθούμε να διατηρούμε την ψυχική και σωματική μας υγεία - όσο μπορούμε, αφού είναι και θέμα τύχης αυτό. Πρέπει να βλέπουμε τι συμβαίνει γύρω μας και γιατί τα πράγματα δεν είναι καλά και να αισθανόμαστε πολύ τυχεροί που γεννηθήκαμε σε αυτό το κομματάκι γης, στην Ελλάδα, που ξυπνάμε το πρωί, αναπνέουμε και περπατάμε. Γενικά προσπαθώ να αναπτύξω την ενσυναίσθησή μου και, επειδή έχω την ευθύνη δύο παιδιών που βρίσκονται στο δημοτικό, έχω καταλάβει πλήρως τι σημαίνει να είσαι γονέας. Ήμουν σίγουρη ότι είναι τεράστια ευθύνη, απλώς τώρα το έχω κατανοήσει σε μεγαλύτερο βαθμό. Είναι μια απόφαση που δεν πρέπει να παίρνουμε εν θερμώ. Δηλαδή, δεν χρειάζεται να τεκνοποιούμε όλοι, δεν είμαστε φτιαγμένοι όλοι για γονείς. Η ανθρωπότητα, ούτως ή άλλως, έχει πάρα πολύ κόσμο, είμαστε τόσα δισεκατομμύρια πάνω στη Γη. Οπότε, όταν αναλαμβάνουμε την ευθύνη, να την αναλαμβάνουμε σοβαρά γιατί οι πραγματικοί ενήλικοι υπήρξαν και παιδιά και κάτι τούς οδήγησε στο να διαμορφωθούν έτσι.

Ανέφερες ότι όταν ήρθαν τα παιδιά σου, ένιωσες πως τελείωσε η ζωή σου. Πέρασες δηλαδή μια μικρή επιλόχεια κατάθλιψη;

Φλέρταρα με αυτήν. Στη γέννηση του γιου μου, κατέφυγα σε ψυχίατρο επειδή δεν ήμουν καλά. Ο πατέρας του Τάσου πέθανε από καρκίνο στον εγκέφαλο είκοσι ημέρες μετά τη γέννηση του γιου μας, οπότε βιώσαμε και μια οικογενειακή τραγωδία. Ο ψυχίατρος μου ξεκλείδωσε επίσης πολλά πράγματα. Μου είπε ότι κάποιοι άνθρωποι βλέπουν το ποτήρι μισό γεμάτο και άλλοι μισοάδειο και αυτό δεν αλλάζει. Μου επισήμανε, μεταξύ άλλων, ότι εγώ ανήκω σε εκείνους που το βλέπουν μισοάδειο, οπότε θα πρέπει να μάθω να ζω με αυτό. Είναι μεγάλη κουβέντα. Αυτήν τη στιγμή, το πρότυπο της Δύσης είναι να είμαστε καλά, να έχουμε θετική σκέψη. Πιεζόμαστε σε μια φανταστική, ψεύτικη τελειότητα. Είναι ωραίο να είσαι και μίζερος, να έχεις και τις καταθλιψούλες σου, είναι ωραίο να μένεις και· στο κρεβάτι σου κουκουλωμένος για μέρες. Δεν πειράζει! Δεν γίνεται να είσαι συνεχώς στα πάνω σου.

Πηγή hello