Βασίλης Χαραλαμπόπουλος: «Το bullying της εποχής μας ήταν "κοροϊδευτικό", δεν εμπεριείχε βία»

«Αντιμετωπίζω τις δυσκολίες με χαμόγελο, γιατί έτσι και αλλιώς θα έρθουν αυτά. Σε αυτή την δουλειά μπορούμε να ξεφεύγουμε. Πολλές φορές γλιτώνουμε την ψυχανάλυση από αυτό γιατί πάνω στην σκηνή είσαι άλλος άνθρωπος. Με τα χρόνια αυτή η αισιοδοξία μου, που ήταν σε μεγάλο βαθμό από όταν ήμουν μικρός, όσο μεγαλώνω βάλλεται με όσα γίνονται γύρω μου. δεν θα μπορούσα να είμαι ένας χαζοχαρούμενος άνθρωπος. Απλώς προσπαθούμε από την μεριά μας να κάνουμε καλύτερο τον κόσμο μέσα από το δικό μας μετερίζι. Μέσα από το θέατρο τον κινηματογράφο ή την τηλεόραση προσπαθώ να πω να έχει να κάνει κάτι στις ψυχές των θεατών. Μπορεί να μην τα καταφέρνω αλλά τουλάχιστον έχω αυτόν τον στόχο», είπε αρχικά ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος.

«Αποφάσισα να γίνω ηθοποιός 3 ετών. Η οικογένεια μου ήταν ο ελληνικός κινηματογράφος που βλέπουμε στην τηλεόραση. Είπα «θέλω να γινώ σαν αυτούς». Έχουμε ζήσει πολλές παρόμοιες καταστάσεις διαχρονικά αλλά δεν βάζαμε την ταμπέλα πχ bullying. Φυσικά και θα είχα υποστεί κάποιο bullying και από κάποια στιγμή και μετά το προσπερνάς και εσύ ο ίδιος. Είναι διαφορετικά σε κάθε εποχή. Στην τότε εποχή δεν υπήρχε το ότι θα πάμε σε ένα παιδί να το πλακώσουμε στο ξύλο ώστε να το στείλουμε στο νοσοκομείο. Το bullying της εποχής μας ήταν «κοροϊδευτικό», δεν εμπεριείχε βία. Όλη αυτή η κοινωνική και οικονομική κατάσταση τα τελευταία 15 χρόνια έφερε έναν θυμό γιατί η νέα γενιά έχασε την ελπίδα της. η νέα γενιά προσπαθεί έναν δρόμο και εμείς δεν ξέρουμε τι να κάνουμε για να τους βοηθήσουμε. Δικαιολογούνται τα παιδιά γιατί είναι παιδιά, φταίνε οι μεγάλοι που δεν έχουν καθαρίσει τους σωστούς δρόμους για να ακολουθήσουν τα παιδιά για το τι θέλουν να κάνουν στην ζωή τους», συμπλήρωσε ο αγαπημένος ηθοποιός για την νέα γενιά αλλά και για τις προκλήσεις που έρχεται αντιμέτωπη η εκάστοτε γενιά διαχρονικά.

Μεταξύ άλλων ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος αναφέρθηκε στις συνεργασίες του.

«Δεν έχουμε συζητήσει να είμαι με τον Λάκη Λαζόπουλο. Δεν με νοιάζει το αποτέλεσμα, αλλά μετράει η διαδρομή, την όποια δεν την κάνεις μόνος σου αλλά με παρέα. Κλείνω 33 χρόνια στον χώρο. Μου φαίνεται σαν «χθες». Περνάνε τα χρόνια πολύ ωραία, δημιουργικά, με ωραίες συνεργασίες και με όνειρα που ήραν πολύ μικρότερα από αυτά που κατέκτησα. Ξεκινάς με το όνειρο να σε «αντέξει» η σκηνή, δεν περίμενα ότι θα έχω αυτές τις συνεργασίες που είχα», υπογράμμισε.

Για τα βραβεία του: «είναι στιγμιαίες απολαύσεις τα βραβεία. Είναι μια απόλαυση ου είναι ένα μπράβο που διαρκεί λίγο. Το μεγάλο βραβείο είναι αυτό που σου δίνει ο κόσμος όταν σου μιλάει για την δουλειά σου στο θέατρο. Έχει άλλη σημασία το θέατρο. Στο θέατρο θα έρθει, θα έχει την χαρά, θα πληρώσει, θα φέρει την οικογένειά του, και θα δει μια ζωντανή ιστορία μπροστά του».

Για την σάτιρα: «Πιστεύω ότι η σάτιρα δεν έχει όρια. Πιστεύω ότι τα όρια τα θέτει η αισθητική του καλλιτέχνη και η αισθητική του κοινού που τον ακολουθεί. Είναι ένα γενικότερο πράγμα. Η αισθητική μας καθορίζει την σάτιρα».

«Είμαι ευγνώμων για την πορεία μου. Είχε πολλές χαρές, δουλεύω από νωρίς, πίστευα στον εαυτό μου και δεν το βροντοφώναζα. Από επιτυχία στην επόμενη δουλειά είσαι ένα μηδενικό. Ο δημιουργός πρέπει να σβήσει ότι έχει κάνει από την προηγούμενη δουλειά και να ξεκινήσει από την αρχή. Δημιουργώ και γεμίζω τα κομμάτια της ζωής μου με όμορφες στιγμές και ανθρώπους. Προσπαθώ να είμαι ένας ολοκληρωμένος, πλήρης άνθρωπος χωρίς να είμαι ευτυχισμένος απαραίτητα. Η ευτυχία είναι στιγμιάια. Δεν υπάρχει απάντηση για την ευτυχία γιατί θα τον καθένα είναι κάτι διαφορετικό. Ευτυχία για μένα είναι χαμογελαστοί άνθρωποι. Κουβαλάμε ένα βάρος με όλα αυτά που γίνονται στην κοινωνία, είναι ένα βάρος γιατί εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για να το αποτρέψουμε. Με το ίντερνετ μπορούμε να ενημερωνόμαστε για όλα ωστόσο με όλη αυτή την πληροφορία καταλαβαίνουμε πόσο κακό υπάρχει στον κόσμο», συνέχισε ο ηθοποιός.

Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος πρωταγωνιστεί για 2η χρονιά στην παράσταση Underground στο θέατρο Ακροπόλ και κάνει πρεμιέρα 1 Νοεμβρίου.