Solmeister: Η ιστορία που κρύβεται πίσω από το όνομά του & η συγκατοίκηση με την Marseaux

Αρχικά ανέφερε: «Ήμουν καταθλιπτικό παιδάκι, η Κυριακή ήταν η χειρότερη μου μέρα, μέχρι που έγινε το “Πολύ την Κυριακή” και καθόμουν να το δω με τον αδερφό μου. Έχω κάνει χρόνια ψυχοθεραπεία και παρότρυνα και την Marseaux να το κάνει».

Και υπογράμμισε: «Η κατάθλιψη είναι μια φυλακή. Αν πιστεύεις ότι δημιουργείς μόνο στα χειρότερά σου, είναι μια παγίδα που την στήνεις εσύ για σένα. Στα χειρότερά μου, ήταν εκεί η μουσική, όπως δεν ήταν κανένας άλλος».

Και συνέχισε λέγοντας:«Στο σχολείο ήμουν το παιδί που καθόταν μόνο του και έγραφε τα πρώτα του τραγούδια. Στο σχολείο είχα αναπτύξει, ως αμυντικό μηχανισμό, το χιούμορ. Είχα πάντα έναν δρόμο που βάδιζα μόνος μου, και αυτό με έσπρωξε στην τέχνη».

Σε άλλο σημείο ανέφερε: «Η Marseaux είναι η μούσα μου. Είναι η μοναδική καλλιτέχνιδα για την οποία γράφω τη ζωή της. Αν κάποιος μου ζητήσει να του γράψω ένα τραγούδι, θα πρέπει πρώτα να τον γνωρίσω, ώστε να γράψω κάτι που να του ταιριάζει. Στο “Ζάρι” έγραψε τον στίχο “Μόνη κι αν μένω, πάντα σε περιμένω”. Όλοι κατάλαβαν ότι έγραψα αυτόν τον στίχο, εκτός από τη μάνα μου.

Γράφω τη ζωή της Marseaux στους στίχους μου. Έγινε η μούσα μου από τη στιγμή που μου είπε “έχεις το ελεύθερο να πεις την αλήθεια μου”. Συγκατοικούμε, είναι λίγο ακατάστατη, μου αφήνει τα βαράκια της στη μέση του σαλονιού. Τα ρούχα μας τα πάμε στο καθαριστήριο. Όταν δεν είμαι καλά συναισθηματικά, ξεσπάω στο φαγητό. Έχασα τη γιαγιά μου και παραιτήθηκα, πήρα 25 κιλά».

Όσον αφορά την ιστορία που κρύβεται πίσω από το όνομα «Solmeister», αποκάλυψε: «Το Solmeister προέκυψε από την ταινία “American Pie” και τον Stifmeister. Αυτός ήταν Stifler και το έκανε Stifmeister, εγώ Σολιδάκης άρα Solmeister».