Βερνίκος: «Αν μου έλεγε κάποιος “κάνε κάτι να με εντυπωσιάσεις”, θα του έγραφα τραγούδι»

Βίκτωρ, πώς ξεκινά η σχέση σου µε τη µουσική;
«Πάντα είχαμε ένα πιάνο στο σπίτι, έτσι τεσσάρων ετών ξεκίνησα τα μαθήματα. Πιθανότατα η μητέρα μου διέκρινε κάτι σε μένα και το αποφάσισε. Μου διηγείται δηλαδή ότι μου άρεσε, μόλις άρχισα να περπατώ, να κάθομαι στο πιάνο, να χτυπάω τα πλήκτρα και να ακούω τους ήχους. “Aς ξεκινήσει μαθήματα” είπε λοιπόν».

Και πότε συνειδητοποίησες ότι η µουσική θα γίνει το επάγγελµά σου;
«Πάντα γνώριζα με έναν τρόπο ότι θα έκανα κάτι δημιουργικό. Μετά τα 11-12 ξεκίνησα να γράφω ολοκληρωμένα τραγούδια. Είπα μέσα μου: “Αυτό είναι! Τελεία και παύλα: η μουσική θα γίνει ο δρόμος σου!”».

Θυµάσαι την πρώτη µελωδία που συνέθεσες;
«Ναι, ήταν κάτι το πολύ αυθόρμητο. Ημουν τεσσάρων ετών. Εκείνη τη μελωδία τη θυμάμαι μέχρι σήμερα. Αν είχαμε αυτή τη στιγμή ένα πιάνο, θα σας την έπαιζα».

Ποιες είναι οι επιρροές σου;
«Εχω πάρα πολλές. Θα έλεγα ότι αντλώ από μία μεγάλη παλέτα ήχων. Ετσι το σκέφτομαι: να ανοίγω το μυαλό όσο περισσότερο γίνεται στη μουσική και μετά να εκφράζομαι όπως αισθάνομαι εγώ. Ο πατέρας μου, για παράδειγμα, έχει πολλά ακούσματα soul, jazz, funk, blues, από τα οποία έχω πάρει κι εγώ. Προσωπικά, έχω ακούσει φυσικά και πολλή pop, ακόμη και hip hop. Πιο μικρός είδωλό μου ήταν ο Εντ Σίραν. Κάπως έτσι ξεκίνησα φωνητική στα οκτώ μου».

Μου έκανε εντύπωση ότι έχεις δηλώσει πως θεωρείς τη σύνθεση πιο δυνατό κοµµάτι σου, σε σχέση µε τη φωνή σου. Κι όµως, διαθέτεις µια υπέροχη φωνή…
«Α, ναι. Κοιτάξτε, αν μου έλεγε κάποιος “κάνε κάτι να με εντυπωσιάσεις”, νομίζω δεν θα του τραγουδούσα, θα του έγραφα ένα τραγούδι».

Κεφάλαιο Eurovision. Μίλησέ µας για το τραγούδι «What They Say» (κυκλοφορεί από την Panik Records) που συνέθεσες και µε το οποίο θα µας εκπροσωπήσεις εφέτος στον 67ο διαγωνισµό του µουσικού θεσµού, που θα διεξαχθεί στο Λίβερπουλ από τις 9 έως τις 13 Μαΐου.
«Πρόκειται για ένα κομμάτι που συνέθεσα στα 14 μου, έξι μήνες μετά από μια κομβική στιγμή στη ζωή μου».

Τι συνέβη;
«Οπως λέω, πρόκειται για ένα τραγούδι-ύμνο των εσωτερικών σκέψεων του άγχους. Πώς γεννήθηκε; Στα 13 μου ένιωσα για πρώτη φορά ότι αγγίζω το όνειρό μου γύρω από τη μουσική και αυτό αντί να με γεμίσει χαρά με άγχωσε. Το ξέρω, ακούγεται οξύμωρο, όμως συνέβη. Ξεκίνησαν τότε να ενδιαφέρονται άτομα για τη μουσική μου, να μιλάω με μάνατζερ από τις ΗΠΑ. Ηταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που ένιωσα τόσο έντονο άγχος. Προηγουμένως δεν το γνώριζα αυτό το συναίσθημα. Φυσικά, το ξεπέρασα. Είπα στον εαυτό μου “μπορείς να το κάνεις, μη φοβάσαι”. Αλλά ήθελα έπειτα να γράψω ένα τραγούδι για αυτό το συναίσθημα που με κατέκλυσε και ήταν τόσο έντονο. Ετσι προέκυψε αυτό το κομμάτι μερικούς μήνες μετά, στα 14 μου. Οταν το έγραψα, δεν είχα σκεφθεί ποτέ ότι θα το κατέθετα στον διαγωνισμό της Eurovision».
Πηγή: Βημαgazino