«Στο μπαλκόνι μου έχω πάντα μια στάμνα με φυτεμένο γεράνι που μου είχε χαρίσει η Χρύσα Σπηλιώτη»

Ο Παναγιώτης Μέντης, γνώριζε καλά τη Χρύσα Σπηλιώτη και με αφορμή την παράσταση που δόθηκε χθες εις μνήμην της, έγραψε ένα συγκλονιστικό μήνυμα στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook.

Πιο συγκεκριμένα:

«Για τη Χρύσα.

Χθες το απόγευμα στο θέατρο Γκλόρια, σε μια αίθουσα που δεν υπήρχε κενή θέση, ούτε στην πλατεία, ούτε στον εξώστη, ήταν «αντιπροσωπευτικά», όλοι εκεί. Όλοι εκεί για τη Χρύσα Σπηλιώτη. Από τις κυρίες Άλκη Ζέη και Ξένια Καλογεροπούλου, τη Νένα Μεντή και την Τιτίκα Βλαχοπούλου. Τις κυρίες της ίδιας γενιάς με τη Χρύσα, Αλεξάνδρα Σακελαροπούλου και Καρυοφυλιά Καραμπέτη, την Αννέτα Παπαθανασίου που κράτησε και τη διαχείριση της παρουσίασης και των αισθημάτων της συνάντησης, μέχρι… μέχρι… μέχρι… άπασες τις γενεές του θεάτρου. Ανέφερα κάποιες από τις κυρίες, όμως και οι κύριοι ήταν ισάριθμοι στην κατάμεστη όπως προανέφερα αίθουσα. Όλοι την αγαπούσαμε τη Χρύσα, σε όλους λείπει και πιο πολύ στο Ελληνικό θέατρο. Μίλησαν γνωστοί της και συνεργάτες της. Κάποιοι μας συγκίνησαν με το γνήσιο αίσθημα του λόγου τους. Σαφώς, όλοι τους, συγκινημένοι αρθρώνοντας τις λέξεις τους για εκείνη. Φεύγοντας, σκεφτόμουν: Όχι να λείπαμε όλοι από τη συγκέντρωση μνήμης που μόλις είχε τελειώσει! Να λείπαμε όλοι και να ήταν η Χρύσα παρούσα. Να ήταν εδώ κι εκείνη και ο Δημήτρης, ο σύζυγός της! Να ήταν εδώ και να είχε γράψει το καινούριο της έργο, να συνέχιζε την παρουσίαση της επιτυχίας της στο ρόλο της μητέρας του Μάντζαρου.
Η απουσία της, στην ψυχή και στο μυαλό μου, έχει χαραχτεί και θα μείνει όσο θα ζω, Αδικαιολόγητη! Η Χρύσα χάθηκε άδικα και αδικαιολόγητα μαζί με άλλους εκατό συνανθρώπους μας στη φονική πυρκαγιά στο Μάτι. Η τραγική απώλειά της είναι μεγάλο κόστος για το Ελληνικό θέατρο. Το ίδιο όμως κόστος έχει και η απώλεια όλων των συνανθρώπων μας σε εκείνη την καταστροφή. Κόστος ανεκτίμητο για την προσφορά που είχε να καταθέσει ο καθένας τους σε ότι ήταν ταγμένος.
Η απώλεια της Χρύσας έχει τη δύναμη ενός συμβολισμού, μιας σημειολογικής ανάγνωσης που σηματοδοτεί την αδιαφορία μιας χώρας για τους ανθρώπους της. Η Χρύσα ήταν μια γυναίκα σπάνιας ευγένειας, ποιότητας και ομορφιάς εσωτερικής και εξωτερικής. Δεν θα ξεχάσω την ομορφιά και το ταλέντο που εξέπεμπε όταν υποδυόταν τη Μίνα στο έργο του Λέσινγκ. Την ομορφιά και το ταλέντο που εξέπεμπε σε ό, τι ερμήνευσε στο θέατρο. Και βέβαια θα έχουμε παντοτινά δικά μας τα θεατρικά έργα που έγραψε. Έργα που πήρε μεγάλα ρίσκο πάντα για να παρουσιαστούν. Ναι. Το «Ποιος ανακάλυψε την Αμερική» παίχτηκε σχεδόν σε όλα τα Δημοτικά Περιφερειακά μας Θέατρα, στα κατασυκοφαντημένα και πολύπαθα ΔΗΠΕΘΕ μας, αλλά μετά από τόση δημιουργία γραφής, ποτέ δεν άνοιξαν φιλόξενα την πόρτα τους τα μεγάλα Κρατικά μας θέατρα. Τα μεγάλα κρατικά μας θέατρα που σπάνια στηρίζουν το σύγχρονο ελληνικό έργο, δίνοντας μια ανάσα στον δημιουργό του. Πραγματική ανάσα εννοώ και ξέρουν τι εννοώ οι δημιουργοί ως συμβαλλόμενοι.
Η Χρύσα είχε τη μοίρα και την τύχη που έχει ο κάθε Έλληνας πολίτης, εκτεθειμένος στο τυχαίο που στοιχειώνει τη ζωή του χρόνια τώρα και με κυβερνήσεις επί κυβερνήσεων. Γι’ αυτό και νομίζω πως η απώλειά της έχει μια άλλη διάσταση και θα είναι διαρκώς, από το συμβάν μέχρι το πάντα, η αφορμή να επαναπροσδιορίζουμε την κοινωνική και την πολιτική ευαισθησία μας.
Η Ελληνική τέχνη του θεάτρου και τα Ελληνικά γράμματα έχασαν πρόωρα και αδικαιολόγητα μια γυναίκα που τα υπηρετούσε χωρίς προσωπικές κενές φιλοδοξίες, αλλά ουσιαστικά και με σεμνότητα. Μακάρι η άδικη απώλειά της, ανάμεσα σε όλους όσοι χάθηκαν άδικα το περσυνό καλοκαίρι να δικαιωθεί από τα έργα και τις ημέρες όσων διαχειρίζονται τις τύχες μας, εφ’ όσον τους το επιτρέπουμε. Κι αυτό που γράφω ας μη διαβαστεί με καμιά μικροπολιτική ανάγνωση.
Τη Χρύσα την αγαπούσα και τη σεβόμουν και τη θαύμαζα. Στο μπαλκόνι του σπιτιού μου έχω πάντα μια μικρή όμορφη στάμνα – γλάστρα με φυτεμένο γεράνι που αντέχει στους καιρούς, είναι δώρο της σε κάποια πρεμιέρα έργου μου… Και θα τελειώσω επαναλαμβάνοντας: Μακάρι να μην γινόταν η χθεσινή συνάντηση στη μνήμη της! Μακάρι να ήτανε εδώ μαζί μας, δίπλα στις αγωνίες μας, με τις δικές της αγωνίες. Δίπλα στην αέναη αγωνία των ανθρώπων του θεάτρου».

Δείτε τη σχετική ανάρτηση παρακάτω...