Συγκλονίζει η πρώην σύζυγος του τραγουδιστή που πέθανε μέσα σε ένα λεωφορείο

Λίγες μόλις μέρες μετά τον ξαφνικό θάνατό του έγραψε με τη βοήθεια των δύο παιδιών τους ένα γράμμα που συγκλονίζει.
«Η 3 Δεκεμβρίου 2015 δεν είναι η μέρα που ο Scott Weiland πέθανε. Είναι η επίσημη μέρα που το κοινό θα χρησιμοποιεί για να τον πενθεί και ήταν η τελευταία μέρα που θα μπορούσε να στέκεται μπροστά από ένα μικρόφωνο για το οικονομικό όφελος ή την απόλαυση των άλλων.
Το ξέσπασμα των συλλυπητηρίων και οι προσευχές που προσφέρθηκαν στα παιδιά μας , τον Νώε και την Λούσι , ήταν ιδιαίτερα συγκινητικό και το εκτιμήσαμε ιδιαίτερα, θα μπορούσα να πω ότι ήταν ακόμα και παρήγορο . Αλλά η αλήθεια είναι πως , όπως και τόσα άλλα παιδιά , έχασαν τον πατέρα τους χρόνια πριν. Αυτό που πραγματικά έχασαν στις 3 Δεκεμβρίου ήταν η ελπίδα .

Δεν θέλουμε να υποβαθμίσουμε το εκπληκτικό ταλέντο, του Scott, την παρουσία του ή την ικανότητά του να ανάβει κάθε στάδιο με λαμπρή ενέργεια . Τόσοι πολλοί άνθρωποι είχαν την ευγένεια να επαινέσουν το ταλέντο του. Η μουσική είναι εδώ για να μείνει . Αλλά σε κάποιο σημείο , κάποιος πρέπει να βγει μπροστά και να επισημάνει ότι ναι , αυτό θα συμβεί ξανά - γιατί ως κοινωνία σχεδόν το ενθαρρύνουμε. Διαβάζουμε κριτικές για shows , παρακολουθούμε βίντεο καλλιτεχνών που πέφτουν κάτω, ανίκανους ακόμα και να διαβάσουν τους στίχους τους που «τρέχουν» σε ένα υποβολέα μόλις μερικά μέτρα μακριά . Και στη συνέχεια, κάνουμε κλικ στο "Προσθήκη στο καλάθι " γιατί ότι στην πραγματικότητα θα έπρεπε να βρίσκεται σε ένα νοσοκομείο θεωρείται πλέον τέχνη.
Πολλοί από αυτούς τους καλλιτέχνες έχουν παιδιά. Τα παιδιά με δάκρυα στα μάτια τους, βιώνουν τον πανικό επειδή οι κραυγές τους χάνονται, δεν ακούγονται. Μπορείτε να ρωτήσετε, "Πώς θα μπορούσαμε να γνωρίζουμε; Διαβάζουμε ότι αγαπούσε να περνάει χρόνο με τα παιδιά του και ότι είχε μείνει «καθαρός» για χρόνια!" Στην πραγματικότητα, αυτό που δεν αντιλαμβάνεστε ήταν ένας παρανοϊκός άνθρωπος που δεν μπορούσε να θυμηθεί δικούς του στίχους και ο οποίος φωτογραφήθηκε με τα παιδιά του μια χούφτα φορές σε 15 χρόνια της πατρότητας. Πάντα ήθελα να μοιραστώ πολύ περισσότερα από αυτά που θα έκαναν τον οποιονδήποτε να νιώθει άνετα. Όταν έγραφα ένα βιβλίο χρόνια πριν, με πονούσε μερικές φορές να αποσιωπώ τόσο πολύ θλίψη και τον αγώνα που έδινα, αλλά έκανα ό, τι νόμιζα ότι ήταν καλύτερο για τον Νώε και η Λούσι. Ήξερα ότι μια μέρα θα δείτε και θα νιώσετε όλα αυτά από τα οποία είχα προσπαθήσει να τους προστατεύσω, και ότι στο τέλος θα ήταν αρκετά γενναίοι για να πουν, "Αυτό το χάος ήταν ο πατέρας μας. Εμείς τον αγαπούσαμε, αλλά ένα βαθιά ριζωμένο μείγμα της αγάπης και της απογοήτευσης αποτελούσαν την πλειοψηφία της σχέσης μας μαζί του. "
Ακόμα και μετά τον χωρισμό μας, πέρασα αμέτρητες ώρες προσπαθώντας να ηρεμήσω τα παράλογα ξεσπάσματά του, σπρώχνοντας τον στο ντους και «γεμίζοντάς» τον με καφέ, ακριβώς έτσι ώστε να μπορώ να τον εμφανίσω στο ακροατήριο του σόου ταλέντων του Νώε, ή των παραστάσεων της Λούσι. Αυτές οι σύντομες συναντήσεις ήταν προσπάθειές μου στο να δώσει τα παιδιά μια αίσθηση ομαλότητας με τον μπαμπά τους . Γιατί οτιδήποτε μεγάλης διάρκειας μπορούσε πολύ εύκολα να μετατραπεί σε κάτι τρομακτικό και άβολο για αυτούς . Ξοδεύοντας τόσα χρόνια βυθισμένη στις πολλές ασθένειες του Scott οδήγησε στη δική μου κατάθλιψη. Κάποια στιγμή διαγνώστηκα ως διπολική . Φοβόμουν πως το ίδιο θα συμβεί με τα παιδιά . Υπήρχαν φορές που οι Ειδικές Υπηρεσίες προστασίας παιδιών δεν του επέτρεπαν να είναι μόνος μαζί τους .
Όταν ο Scott έκανε μια άλλη σχέση, ήλπιζα ότι θα τον εμπνεύσει να ωριμάσει. Συχνά τον ενθάρρυνε να βγει με ένα «κανονικό» κορίτσι, μια γυναίκα που θα ήταν επίσης μια μητέρα, κάποιος που θα είχε την ενέργεια που δεν είχα πλέον εγώ να τον αγαπά. Αντ 'αυτού, όταν ξαναπαντρεύτηκε, αντικατέστησε και τα παιδιά. Δεν καλέστηκαν καν στο γάμο του.Η διατροφή που έπρεπε να δίνει συχνά δεν έφτανε ποτέ. Το κάποτε γλυκό μας Καθολικό αγόρι αρνήθηκε να παρακολουθήσει τα παιδιά να συμμετέχουν στην παράσταση της παραμονής των Χριστουγέννων επειδή ήταν πλέον άθεος. Ποτέ πάτησαν ποτέ το πόδι τους στο σπίτι του, και δεν μπορώ να θυμηθώ την τελευταία φορά που τον είδαν στην Ημέρα του Πατέρα. Δεν τα μοιράζομαι αυτά μαζί σας για να κάνω κριτική, το κάνω γιατί πιθανότατα γνωρίζετε τουλάχιστον ένα παιδί στην ίδια κατάσταση. Αν το κάνετε, παρακαλώ αναγνωρίστε τι περνάνε. Προσφερθείτε να τους συνοδεύσετε στο χορό πατέρα-κόρης, ή να τους διδάξετε να κλωτσάνε μια μπάλα ποδοσφαίρου. Ακόμη και το πιο γενναίο κορίτσι ή αγόρι δε θα ζητήσει από τον οποιονδήποτε κάτι τέτοιο. Μπορεί να ντρέπονται, ή να μην θέλουν να σας ενοχλήσουν. Απλά προσφερθείτε - ή ακόμα και να επιμείνετε αν χρειάζεται.
Αυτό είναι το τελικό βήμα στο μεγάλο αντίο μας προς τον Scott . Ακόμα κι αν ένιωθα ότι δεν είχαμε άλλη επιλογή , ίσως ποτέ δεν έπρεπε να τον αφήσουμε να φύγει . Ή ίσως αυτά τα τελευταία λίγα χρόνια χωρισμού ήταν το αποχαιρετιστήριο δώρο του προς εμάς - ο μόνος τρόπος που θα μπορούσε να σκεφτεί να μαλακώσει ότι ήξερε πως μια μέρα θα μας συντρίψει βαθιά μέσα στην ψυχή μας. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών , μπορούσα να ακούσω τη θλίψη και σύγχυση του, όταν μου τηλεφωνούσε αργά τη νύχτα, συχνά κλαίγοντας για την ανικανότητά του να διαχωρίσει τον εαυτό του από τους αρνητικούς ανθρώπους και τις κακές επιλογές . Δεν θα πω ότι μπορεί να ξεκουραστεί τώρα , ή ότι είναι σε ένα καλύτερη μέρος. Ανήκει με τα παιδιά του κάνοντας μπάρμπεκιου στην πίσω αυλή και η περιμένοντας να αρχίσει ένα παιχνίδι.. Είμαστε οργισμένοι και λυπημένοι για την απώλειά του, αλλά είμαστε εντελώς συντετριμμένοι που επέλεξε να παραιτηθεί.
Ο Νόα και η Λούσι , ουδέποτε ζήτησαν την τελειότητα από τον μπαμπά τους . Απλώς έλπιζαν ότι θα κάνει ια μικρή προσπάθεια . Εάν είστε ένας γονιός που δεν προσπαθεί, το περισσότερο που μπορεί να ζητήσει κάποιος είναι να δοκιμάσετε λίγο πιο σκληρά και να μην εγκαταλείπετε την προσπάθεια . Πρόοδο, όχι τελειότητα , είναι αυτό για το οποίο τα παιδιά σας προσεύχονται . Η ελπίδα μας για Scott πέθανε , αλλά υπάρχει ακόμα ελπίδα για τους άλλους . Ας επιλέξουμε να κάνουμε αυτό την πρώτη φορά που δεν θα δοξάσουμε αυτή την τραγωδία με ομιλία για ροκ εν ρολ και τους δαίμονες που , παρεπιπτόντως, δεν χρειάζεται να το συνοδεύουν . Προσπεράστε το καταθλιπτικό T - shirt που γράφει 1967-2015 πάνω του και χρησιμοποιήστε αυτά τα χρήματα για να πάτε ένα παιδί σε ένα παιχνίδι ή για παγωτό.»