Ηλίας Βρεττός: «Ο στρατός ήταν πολύ μεγάλο χαστούκι για μένα. Ήταν κάτι δύσκολο που δε θέλω να ξαναζήσω»

«Πριν από δύο χρόνια, όταν πήγα φαντάρος. Ήμουν σχετικά μεγάλος, 28 χρόνων τότε, αλλά είχα ήδη κάνει κάποια πράγματα στον χώρο. Σάββατο, να φανταστείς, τραγουδούσα με τη Θεοδωρίδου και τη Δευτέρα παρουσιάστηκα κι έπρεπε να γίνω ένας με όλους. Ένας άλλος άνθρωπος. Ξέχασα, με δύσκολο τρόπο, ότι ήμουν τραγουδιστής και άρχισα να μαθαίνω ότι είμαι φαντάρος, ότι όλοι κάνουμε αγγαρείες κλπ. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν υποτιμώ τον στρατό, αλλά κάποιες νοοτροπίες. Δεν μπορώ, για παράδειγμα, να δεχτώ ότι μπορεί ο οποιοσδήποτε εκεί μέσα να σε ξεφτιλίσει ή να σε μειώσει, επειδή απλά έτσι γουστάρει». Όπως είπε στο περιοδικό «Down Town Κύπρου» πέρασε πολύ δύσκολα. «Ναι, πολύ. Ήταν πολύ μεγάλο χαστούκι για μένα. Όταν μπαίνεις μικρός το παίρνεις σαν εμπειρία. Όταν όμως παρατάς τη δουλειά σου, τη σταδιοδρομία σου, δεν είναι εύκολο. Υπήρξαν φορές που λύγισα ψυχολογικά, αλλά ποτέ δεν το έβαλα κάτω. Για μένα ήταν μία πολύ δύσκολη εμπειρία, η οποία όμως με έκανε πιο δυνατό. Ωστόσο, πιέστηκα πολύ και ψυχολογικά, αλλά και σωματικά. Για να μην εγκαταλείψω εντελώς τη δουλειά μου, αναγκάστηκα να δουλέψω στις εξόδους μου και να κάνω ορισμένες εμφανίσεις, με αποτέλεσμα να πάθω τελικά υπερκόπωση. Ήταν κάτι δύσκολο που δε θέλω να ξαναζήσω». Και συνέχισε τονίζοντας το πώς η αναγνωρισιμότητα όχι μόνο δεν τον βοήθησε αλλά του δημιούργησε και προβλήματα. «Η αναγνωρισιμότητα στο στρατό ήταν αρνητική, παρά θετική. Για μένα - δεν ξέρω πώς ήταν για άλλους συναδέλφους. Έκανα αγγαρείες, καθάριζα, σκούπιζα, σφουγγάριζα και, θυμάμαι, ότι ερχόντουσαν και με τραβούσαν βιντεάκια με το κινητό, λέγοντάς μου «θα το δείχνω στην κοπέλα και στους φίλους μου, ότι βάζω τον Βρεττό και μου σκουπίζει ή μου φτιάχνει καφέ!». Σου κάνουν ψυχολογικό πόλεμο. Αλλά, για να μη λέμε μόνο τα αρνητικά, υπάρχουν και κάποιοι που περνάνε τέλεια στο στρατό».