Κάτια Δανδουλάκη: «Δεν μπορώ να πω ότι έχω κλειδώσει μέσα μου γιατί είναι σαν να λέω ότι έχω πεθάνει!»

«Με το που έφυγε ο Μάριο» από κοντά μου, έπεσα με τα μούτρα στη δουλειά, γιατί δεν ήθελα να προλαβαίνω να σκέφτομαι! Δούλευα 20 ώρες το 24ωρο. Αυτό κάποια στιγμή με εξόντωσε και έπαθα για πρώτη φορά στη ζωή μου κατάθλιψη. Ευτυχώς την κατάλαβα σε πολύ αρχικό στάδιο, την έβαλα κάτω και την πάτησα, γιατί δεν είμαι άνθρωποι της απαισιοδοξίας. Εγώ κοιτάζω τον ήλιο πάντα, μου αρέσει το φως και απεχθάνομαι το σκοτάδι. Αντιμετώπισα το πρόβλημα στη ρίζα του και σε έναν-δύο μήνες βρήκα ξανά τον εαυτό μου. Παραδέχτηκε» δημόσια ότι πήγε» σε ειδικό... Ζήτησα βοήθεια γιατί δεν αναγνώριζα πλέον τον εαυτό μου. Εγώ δεν είμαι άνθρωπος να κάθομαι όλη τη μέρα στον καναπέ και να κοιτάζω το ταβάνι και να μην θέλω να ακούσω για θέατρο. Να μην θέλω να δω άνθρωπο και να μην απαντάω στο τηλέφωνο! Ξέρεις έχουμε ένα κόμπλεξ με αυτά τα πράγματα... Η κατάθλιψη ουσιαστικά είναι μια γρίπη, έκτος αν είναι χρόνια κατάσταση. Βέβαια είναι και σημάδι των καιρών, το βλέπουμε κάθε μέρα γύρω μας. Η έλλειψη δουλειάς, ονείρων, στόχων οδηγούν στην κατάθλιψη, που πρέπει όμως να γιατρεύεται αμέσως. Κι αν μόνος σου δεν μπορείς να το αντιμετωπίσεις, δεν πρέπει να το κρύβεις αλλά να το μοιράζεσαι. Γιατί τίποτα δεν αξίζει περισσότερο από το να περνάς την κάθε μέρα σου μέσα στα όρια της αξιοπρέπειας που εσύ ορίζεις. Πρέπει να αισθάνεσαι αγάπη, να δίνεις και να παίρνεις αγάπη από τους φίλους σου, τους γονείς σου, τον άνθρωπο σου ή τους συναδέλφους σου. Νομίζω μόνο στην αγάπη μπορούμε να βρούμε καταφύγιο.

Ο Μάριο» Πλωρίτη» ήταν ένα μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή της: Ήταν 32 χρόνια μαζί εκ των οποίων 12 παντρεμένοι. Πως ήταν η σχέση τους; «Ήταν μια ταυτόσημη πορεία, δεν μπορούσα να ξεχωρίσω τη ζωή, μου από αυτήν του Μάριου. Και ακόμα είναι δύσκολη η τοποθέτηση μου σε καινούριο αλφαβητάριο ζωής. Όλες μου οι αναφορές από μικρό παιδί ήταν από την ψυχοσύνθεση του Μάριου. Άρχιζε μια πρόταση αυτός και την τελείωνα εγώ. Παρ' όλες τις προσωπικές του δυσκολίες, γιατί είχε πολλά οικογενειακά προβλήματα, τα προσπερνούσε όλα και μου πρόσφερε μια ζωή μέσα στην απόλαυση και τη δημιουργία. Ήταν μια καρμική σχέση γιατί μου κάλυπτε όλων των ειδών τις αγάπες: Του πατέρα, του αδελφού, του γιου, του άντρα, όλα ήταν ο Μάριο» για μένα. Πάντα τον θαύμαζα και τον αγαπούσα διπλά, γιατί εμένα ο θαυμασμός για κάποιον μου τρέφει τον έρωτα και την αγάπη. Αυτό δεν έπαψε ποτέ να ισχύει με τον Μάριο... Και δεν χρειάζεται να είναι ο σούπερμαν για να τον θαυμάσω!

Γιατί δεν ξανάφτιαξε τη ζωή της; «Δεν την ξανάφτιαξα γιατί ήταν νωπός ο χωρισμός από μια τεράστια σχέση που δεν μου άφηνε περιθώρια αναζήτησης. Μου λείπει ο Μάριος ως άνθρωπος, δεν μου λείπει η σχέση. Μου λείπει κάτι συνολικό. Δεν μπορώ, βέβαια, να σου πω ότι έχω κλειδώσει μέσα μου γιατί είναι σαν να σου λέω ότι έχω πεθάνει!»