Έλντα Πανοπούλου: «Καβάλησα το καλάμι αλλά είχα την εξυπνάδα να μην το δείχνω»

Είσαι από τους ανθρώπου» που κάνεις αυτοκριτική.
«Ναι, βέβαια, τα λάθη μας τα έχουμε κάνει όλοι. Κι εγώ όταν πρωτοβγήκα στο θέατρο, πολύ νωρίς, σε ηλικία 19 ετών έπαιξα για πρώτη φορά, πριν τελειώσω τη δραματική σχολή. Ήταν πάρα πολύ εύκολο να πάρουν τα μυαλά μου αέρα, όταν άνθρωποι όπως ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, ο Μηνάς Χρηστίδης, που ασχολούνταν με την κριτική του θεάτρου, με στιβαρές γνώσεις, είχα τη χαρά και την τιμή να γράφουν ύμνους για μένα. Ήταν φυσικό να πάρουν τα μυαλά μου αέρα».
- Μου λες ότι «καβάλησες καλάμι»;
«Ναι, απλώς είχα την εξυπνάδα να μην το δείχνω»

- Πώς γίνεται αυτό;
«Γίνεται, γιατί είναι φυσικό να γίνει. Οταν είσαι 19 χρονών, 23 χρονών και ξαφνικά
βλέπεις την αναγνώριση να έρχεται, και όταν μάλιστα έρχεται χωρίς να σε έχει βοηθήσει κανένας, χωρίς να έχεις το μέσο, χωρίς να σε έχει «προστατεύσει» κάποιος και προέρχεσαι και από μια οικογένεια δασκάλων που το μόνο που ήξεραν να κάνουν από όταν ήμουν μικρό παιδάκι ήταν να μου λένε: «Έτσι πρέπει να βαδίσεις».Όταν έχεις γεννηθεί και έχεις μεγαλώσει με το «πρέπει» και δεν έχεις μάθει να κάνεις υποχωρήσεις, το να αναγνωριστεί η δουλειά σου μέσα από τέτοιο δύσκολο δρόμο, το «καβαλάς το καλάμι», θεωρείς ότι «είμαι κάτι σημαντικό».

- Τι κάνεις όταν έρχεται η συνειδητοποίηση;
«Η συνειδητοποίηση σε μένα ήρθε πολύ νωρίς, γιατί είχα την ευλογία να παίξω με τα ιερά τέρατα. Οταν συνάντησα τον Νίκο Ρίζο, τη Ρένα Βλαχοπούλου, τον Σωτήρη Μουστάκα, οι άνθρωποι αυτοί με προσγείωσαν τόσο σύντομα στην πραγματικότητα. Ο Κώστας Βουτσάς μου είπε: «Κοριτσάκι μου, δεν είσαι τίποτα, γιατί δεν σε ξέρουν ως 'Ελντα Πανοπούλου, αλλά σαν Χαρούλα Πεπονάκη». Κατάλαβα πόσο δίκιο είχε και αντέδρασα με απέραντη ευγνωμοσύνη. Προσγειώθηκα πολύ σύντομα και έβαλα μπροστά τον έλεγχο της αυτοκριτικής, σε αυτό συνεισέφερε και η βαθιά πίστη μου στον θεό», καταλήγει μιλώντας στο περιοδικό Λοιπόν.