Μαίρη Συνατσάκη: «Η ψυχοθεραπεία με βοήθησε να γίνω ρεαλίστρια»

«Κάποιες φορές στο παρελθόν δεν άκουγα το ένστικτό μου. Επειδή είμαι «φυτό» ως άνθρωπος, ήθελα να είμαι σωστή σε αυτό που μου ζητούσαν. Και ακολούθησα έναν τυφλοσούρτη που μπορεί να μη μου ταίριαζε και να μην ήταν «πάνω» μου. Δεν μπόρεσα να ισορροπήσω το ένστικτό μου με το κομμάτι του «είμαι ο σωστός επαγγελματίας» και έκανα ό,τι μου ζητούσαν. Επίσης, νομίζω πως την προηγούμενη φορά που ήμουν στο πρωινό στο MEGA ήμουν αρκετά κουμπωμένη και ανέτοιμη. Έκατσα σε απόσταση γιατί φοβόμουν την έκθεση. Είχα άγχος μην πω κάτι για κάποιον και παρερμηνευτεί. Ήθελα να τα έχω καλά με όλους και χρειάστηκαν τρία χρόνια για να ωριμάσω και να απεγκλωβιστώ. Το ίδιο έκανα και στις προσωπικές μου σχέσεις. Όταν ωρίμασα στη ζωή μου, το μετέφερα και στα επαγγελματικά μου. Θα πρέπει να γίνω και αντιπαθητική για κάποιους» τόνισε στο Πρώτο Θέμα.
- Τι έγινε και άλλαξες;
«Στις φιλικές, στις ερωτικές και στις οικογενειακές σχέσεις δεν ήθελα να δημιουργώ εντάσεις. Καταπιεζόμουν, κάτι που με έκανε ψεύτικη στα μάτια τους. Το να θέλεις να είσαι αρεστή σε όλους έχει να κάνει με σένα, είναι ναρκισσιστικό. Δεν φοβάμαι πια να το δω. Δεν έγινε κάτι συγκλονιστικό και άλλαξα. Απλώς, με την πάροδο του χρόνου μπήκαν τα πράγματα στη θέση τους.»
- Συνήθως όμως πάντα κάτι συμβαίνει και μας ταρακουνά.
« Τα κερασάκια στη ζωή μου έχουν να κάνουν με προσωπικές κρίσεις. Την πρώτη φορά που ασχολήθηκα με τον εαυτό μου και ξεκίνησα ψυχοθεραπεία είχε να κάνει με έναν θάνατο στο οικογενειακό περιβάλλον. Έγινε απότομα, με τάραξε και άρχισα να ψάχνω τι είμαι στη ζωή μου, τι θέλω να κάνω στα 18 μου. Από τότε καταλάβαινα ότι βάζω φρένο στον εαυτό μου, ότι με περιορίζω, ότι χάνω ευκαιρίες στην καθημερινότητά μου να κάνω τα πράγματα που θέλω για το τι θα πει ο κόσμος και πώς θα με κρίνει. Από τα 19 μέχρι τα 29 έκανα ψυχοθεραπεία. Με βοήθησε να είμαι λιγότερο φυγόπονη, να κάνω λιγότερο τα στραβά μάτια στα πράγματα που δεν θέλω να δω σε μένα αλλά και στους άλλους. Τα ωραιοποιούσα πολύ τα πράγματα και η ψυχοθεραπεία με βοήθησε να γίνω ρεαλίστρια. Και νομίζω πως αυτή η δεκαετία με ενηλικίωσε.»