Ελένη Κοκκίδου: «Oι θιασάρχες εκμεταλλεύονται την κρίση και αμείβουν ηθοποιούς με αδιανόητα μικρά ποσά»

«Ήταν όντως δική μου επιλογή να μην κάνω πολλή τηλεόραση. Είχα παίξει βέβαια, αλλά σε λίγα πράγματα. Το σενάριο ήταν πολύ καλό. Η ιδέα της σειράς ήταν πολύ καλή. Είπα το ναι. Επίσης, είναι κωμωδία και χαίρομαι να κάνω κωμωδία» τόνισε στο Πρώτο Θέμα.
Μα δεν είναι διπολικό στην τηλεόραση να έχει έναν κωμικό ρόλο και στο θέατρο να καλείται να υπηρετήσει έναν δραματικό; «Αυτό είναι ο ηθοποιός όμως.
Και ίσως έτσι εξισορροπείται από τη μια το βαθιά συναισθηματικό του θεάτρου και από την άλλη το κωμικό της τηλεόρασης. Εύκολο; Μα τίποτα δεν είναι εύκολο. Ούτε έχω κάποια προτίμηση. Σε ξεκουράζει όμως ψυχικά η κωμωδία. Την ώρα που παίζεις ευφραίνεσαι».
Είναι το θέατρο μια απαιτητική δουλειά; «Είναι μια δύσκολη τέχνη. Πρέπει να είσαι ενήμερος για ένα σωρό πληροφορίες. Ψυχολογικές, ιστορικές, κοινωνικές, πολιτισμικές. Θέλει μεγάλη μελέτη. Από την αρχή ήμουν υποψιασμένη ότι επρόκειτο για κάτι δύσκολο. Μπήκα αναγνωριστικά και ψηλαφιστά. Επέλεξα να δουλέψω με πνευματικούς ανθρώπους, με ανθρώπους με σοβαρότητα, όπως ο Λευτέρης Βογιατζής, ο Βασίλης Παπαβασιλείου, ο Σπύρος Ευαγγελάτος. Δεν ξεχωρίζω το θέατρο σε εμπορικό και ποιοτικό. Πιστεύω περισσότερο στη διάκριση ανάμεσα στο διεκπεραιωτικό θέατρο και το θέατρο που ψάχνεται. Εμένα με ενδιέφερε ανέκαθεν η έρευνα, να ψειρίζω τα πράγματα. Ποιο ήταν το τίμημα; Βγάζεις πολύ λίγα χρήματα. Μόνο αυτό».
Δεν ένιωσε παράπονο βλέποντας άλλους συναδέλφους της να κάνουν περιουσίες από το θέατρο; «Οχι. Μα ήταν επιλογή μου. Θυμό νιώθω, αλλά μόνο γιατί στην Ελλάδα δεν υπάρχει θεατρική παιδεία. Γιατί οι θιασάρχες εκμεταλλεύονται την κρίση και αμείβουν ηθοποιούς με αδιανόητα μικρά ποσά. Κάτω από το μεροκάματο του ανειδίκευτου εργάτη».