Γιάννης Βούρος: «Είναι ομαδικό το άθλημα του θεάτρου»

«Δεν θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω το κύρος του αξιώματος, την ισχύ της θέσης ως φύλλο συκής για να καλύψω άλλα προβλήματα μου. Δόξα τω θεώ, τις ανασφάλειές μου τις έχω καλύψει στο παρελθόν. Από την πρώτη στιγμή άνοιξα την πόρτα μου -το ξέρουν και οι 400 εργαζόμενοι εδώ, διοικητικοί, τεχνικοί, ηθοποιοί- αλλά και όλη η πόλη. Επειδή από τα λόγια του άλλου ερμηνεύουμε στη σκηνή, έχω μάθει στη ζωή μου να ακούω. Δεν είναι θέσφατα αυτά που λέω. Θέλω να ακούω ιδέες, παρατηρήσεις. Είναι ομαδικό το άθλημα του θεάτρου. Όλη μου τη ζωή έχω γαλουχηθεί μέσα από την έννοια της ομάδας, από το αθλητικό μου παρελθόν» τόνισε στο ΟΚ.
-Και από το πολιτικό σου παρελθόν.
«Αυτό είναι πρόσφατο και περιορίζεται σε ελάχιστα χρόνια. Από τα 14 μου βρισκόμουν μέσα στα αποδυτήρια και έπρεπε να αποφασίσουμε, να λειτουργήσουμε, να σκεφτούμε, να κερδίσουμε ή να χάσουμε ομαδικά. Αυτό το ομαδικό στοιχείο για μένα έχει απλωθεί από τον θυρωρό, τον φύλακα ενός από τα κτίρια που έχουμε εδώ, μέχρι την πρόεδρο Μένη Λυσαρίδου.»
-Δεν έχεις αισθανθεί να σε πνίγει το τέρας της γραφειοκρατίας;
«Πολύ. Με σκοτώνει το γεγονός ότι πρέπει ο διευθυντής να αποφασίσει και να υπογράψει αν θα έχει βενζίνη το μηχανάκι του κλητήρα. Δεν υποτιμώ τη δουλειά του, είναι μέρος της ομάδας είμαστε όλοι δεμένοι με ένα σχοινί και ανεβαίνουμε. Αν πέσει ένας, πέφτουν όλοι. Αλλά ως είναι δυνατόν εγώ να ξέρω ή να πρέπει να προϋπολογίσω προβλήματα που προκύπτουν, ας πούμε, για τον καυστήρα.»