Τζένη Μπαλατσινού: Το παιδικό όνειρο, το τένις και το μόντελινγκ

«Επαιζαν οι γονείς μου τένις και κάπως έτσι άρχισα και εγώ. Είδαν ότι τα πήγαινα σχετικά καλά. Μετά μου άρεσε και εμένα, γλυκάθηκαν και εκείνοι με κάτι μετάλλια. Ετσι, από τα 12 ως τα 17 έμεινα εσωτερική σε ένα αθλητικό σχολείο στη Γαλλία. Αν σκεφτώ ότι 12 ετών έφυγα και πήγα να μείνω μόνη μου σε ένα σχολείο που κάναμε οκτώ ώρες προπόνηση και διάβαζα διά αλληλογραφίας τα σχολικά μαθήματα, αντιλαμβάνομαι ότι ήταν κάτι πολύ δύσκολο, το οποίο όμως τότε δεν συνειδητοποιούσα. Το έβλεπα σαν περιπέτεια και ήμουν πολύ περήφανη για τον εαυτό μου. Από την άλλη, ήταν αφόρητη η μοναξιά. Τώρα το καταλαβαίνω, που γυρίζω πίσω. Από την άλλη, μου έδωσε πάρα πολλά καλά όλο αυτό: να είμαι ανεξάρτητη, να αναπτύσσω την κρίση μου. Σκληραγωγήθηκα με τον καλό τρόπο» τόνισε στο Πρώτο θέμα.
Για τα χρόνια του μόντελινγκ, είπε: «Όταν γύρισα από τη Γαλλία, έκανα μαθήματα τένις σε παιδάκια. Τότε λοιπόν ήταν η εποχή που η Έλενα Κοντούρα άνοιγε το γραφείο της με τον αδελφό της. Ήταν το 1990. Με είδε λοιπόν εκείνη στην Καλογρέζα, μου είπε ότι άνοιγε το γραφείο της και με ρώτησε αν ήθελα να πάω να κάνω κάποιο κάστινγκ. Εγώ τότε ήμουν πολύ ερωτευμένη. Συζούσα με τον πρώτο μου έρωτα, τον Θανάση Καλογιάννη, Ολυμπιονίκη στα 400 μέτρα μετ' εμποδίων. Ήθελα λοιπόν να βγάλω περισσότερα χρήματα, οπότε έφτιαξα ένα book και πήγα στο γραφείο της. Από την πρώτη μέρα λοιπόν άρχισα να δουλεύω σαν τρελή. Ωραία δεν με θεωρούσα. Θα με έλεγα συμπαθητική. Ήμουν καμπουρίτσα, δεν είχα βάλει ποτέ τακούνι στη ζωή μου, από φούστες ήξερα μόνο εκείνες του τένις. Τότε λοιπόν για πρώτη φορά ένα ιδιωτικό τηλεοπτικό κανάλι, ο ΑΝΤ1, διοργάνωνε τα Καλλιστεία. Μου λέει ο Κουντουράς: "Θα πας". Του λέω: "Δεν υπάρχει περίπτωση. Εγώ αυτά τα κοροϊδεύω". Έστειλε λοιπόν μόνος του τη φόρμα συμμετοχής και μία μέρα πριν μου λέει: "Αύριο είναι το κάστινγκ". Εκεί παίχτηκε ένα παιχνίδι ανάμεσά μας "θα πας - δεν πάω". Κατά βάθος ήθελα να πάω, αλλά είχα τεράστια ντροπή. Σκέψου ότι δεν το είχα πει σε κανέναν ότι έκανα μόντελιγκ. Πάω λοιπόν στον Billy Bo, παίρνω ένα σταυρωτό γκρι ταγέρ, πάω στο ''Louis Nicol'' και παίρνω το πρώτο μου ζευγάρι γόβες και σκάω στο ''Agora Center', όπου μπορεί να ήταν και 600-700 άτομα μαζεμένα. Επαθα σοκ. Θυμάμαι στην είσοδο του κτιρίου ήταν η Λόλα Νταϊφά με την Πόπη Χατζηδημητρίου, την οποία την ήξερα από τη Νέα Σμύρνη και είχα μια άνεση μαζί της. Της λέω: "Φεύγω". Εκείνη μου πρότεινε να πάω μια βόλτα και να επιστρέψω σε τρεις ώρες, όταν θα 'χε φύγει ο πολύς κόσμος. Και πήγα. Και έτσι γίνανε όλα».
Για το παιδικό όνειρο της τόνισε: «Τενίστρια ήθελα να γίνω. Και τελειώνοντας αυτό το όνειρο, πραγματικά μέσα μου υπήρχε ένα χάος. Ηταν μια πολύ δύσκολη περίοδος της ζωής μου. Γύρισα από τη Γαλλία, είχα έναν τραυματισμό, χώρισαν οι γονείς μου. Ηταν το πρώτο καμπανάκι συνειδητοποίησης. Ακόμη και το τένις ήταν ένα περιβάλλον πολύ προστατευμένο, ένα καταφύγιο. Οταν έσκασε όλο αυτό, έμεινα γυμνή. Τη θυμάμαι πάρα πολύ καλά εκείνη τη μέρα. Ηταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που έπρεπε να βάλω μπρος και να δουλέψω σε καινούρια πράγματα τα οποία δεν ήξερα καν ποια είναι. Ολα συνέβησαν τυχαία. Εκείνο που έλεγα και ακόμη συνεχίζω να λέω είναι ό,τι τυχαίνει να το κάνω καλά».