Γιάννης Βόγλης: «Όταν ένιωθα να βγάζω ρίζες, έφευγα για αλλού»

Το σινεµά, όπου έχετε γράψει ιστορία, σας λείπει σήµερα;

«Ασφαλώς. Αλλά ποιο σινεµά; Στη µεταπολίτευση, όταν ανακατεύτηκα µε το Φεστιβάλ Κινηµατογράφου (στην οργανωτική και την κριτική επιτροπή), τότε που το Κέντρο Κινηµατογράφου έδινε λεφτά στους νέους σκηνοθέτες, τους έπιασα και τους είπα: «∆εν λέω να ακολουθήσετε τη συνταγή του εµπορικού κινηµατογράφου αλλά µη βασίζεστε µόνο στα λεφτά του ΕΚΚ, γιατί χάνετε την επαφή σας µε τον κόσµο» - κάτι που στη χούντα συνέβαινε κατά κόρον. Ένας έµεινε: ο Παντελής Βούλγαρης. Όλα τα άλλα παιδιά, το µέλλον του ελληνικού σινεµά που τότε ήταν βοηθοί, έφυγαν για το εξωτερικό. Και γύρισαν πίσω, άλλος επηρεασµένος από τον Σκόλα, άλλος από τον Γκοντάρ, και έκαναν αποµιµήσεις τους. Το µεταπολιτευτικό ελληνικό σινεµά το «κατέστρεψε» ο Γκοντάρ. Για να ξαναβρεί ταυτότητα, πρέπει να αποκτήσει επαφή µε το σήµερα».

Καλλιτεχνικά γίνατε αυτό που είχατε ονειρευτεί;

«Μπήκα σ’ αυτή τη δουλειά ώριµα, ψύχραιµα και µε φιλοδοξίες. ∆εν ξεκίνησα για να µείνω µια µετριότητα - την απεχθάνοµαι. ∆οκίµασα τις δυνάµεις µου πριν πάω στη σχολή, σε έναν ερασιτεχνικό θίασο. Κι όταν µπήκα, είπα πως αν δεν τελειώσω µέσα στους πέντε πρώτους µε άριστα, θα τα παρατήσω. Το ίδιο είπα κι όταν βγήκα στο θέατρο. Ο στόχος µου δεν ήταν να γίνω φίρµα αλλά να µου ζητούν να πάω σε δουλειά, όχι να ζητάω εγώ. Συνειδητοποίησα από νωρίς -απ’ όταν ήµουν «κοντάρι» (βουβό πρόσωπο στις τραγωδίες) στο Εθνικό- την ασχήµια της «µονιµότητας». Για έναν άνθρωπο µε φιλοδοξίες δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το βόλεµα. Γι’ αυτό και δεν συνεργάστηκα πάρα πολύ µε τα εθνικά θέατρα - µε εξαίρεση την 5ετία στο ΚΘΒΕ, επί Βολανάκη. Όταν ένιωθα να βγάζω ρίζες, έφευγα για αλλού. Κι έτσι άλλαξα πολλούς «ρόλους» και τόπους στη ζωή µου».

Πηγή: Real