Βο: Τα παιδικά χρόνια, οι δυσκολίες και οι σχέσεις με τους γονείς του
Τελευταία του δουλειά το ντουέτο με τη Χριστίνα Σάλτη «Τι άλλο θέλεις;», ωστόσο το μέλλον εμπεριέχει εκπλήξεις, με ηχογραφήσεις στο Λονδίνο και συνεργασία με Βρετανούς μουσικούς.
Τίποτα από όλα αυτά δεν έμοιαζε εφικτό, όταν, στα 22 του χρόνια ο Bo κατέβαινε από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα, με μοναδική του περιουσία τα ρούχα που φορούσε και τα ελάχιστα χρήματα που είχε στο πορτοφόλι του. Κάπου τότε έκανε και το πρώτο από τα οκτώ τατουάζ που έχει στο σώμα του (μεταξύ άλλων, ο «Φυγάς», ένα μικρόφωνο και το πρόσωπο του Χριστού). «Σχεδίαζα να πάρω μέρος σε διάφορες μουσικές παραγωγές, αλλά όλα ναυάγησαν. Δεν είχα πολλές επιλογές, αλλά σκέφτηκα “ήρθα για να μείνω”. Έτσι, για ενάμιση χρόνο η στέγη μου ήταν ένα στούντιο στην Ηλιούπολη. Δεν ήταν σπίτι, αλλά το καλό ήταν ότι μπορούσα να γράφω στο στούντιο τη μουσική μου» θυμάται για το People.
Το ότι σταμάτησες νωρίς το σχολείο ήταν λάθος;
Μπορεί να ήταν, αλλά δεν είχα άλλη επιλογή. Δεν το έκανα επειδή βαριόμουν το σχολείο. Έπρεπε να δουλέψω για να επιβιώσουμε με την αδελφή μου. Και έχω κάνει ό,τι δουλειά μπορείς να φανταστείς: Καθάριζα τασάκια, ήμουν βοηθός σερβιτόρου και, φυσικά, πορτιέρης. Την εποχή μάλιστα που ο πορτιέρης... μάλωνε. Έπεφτε πολύ ξύλο στα μαγαζιά.
Δύσκολα χρόνια;
Πολύ. Άγρια, αλλά ωραία χρόνια. Όταν τα σκέφτεσαι αργότερα, όλα, ακόμα και τα πιο δύσκολα, μοιάζουν όμορφα.
Οι γονείς σου τι έλεγαν γι’ αυτά;
Δεν έλεγαν, γιατί μεγάλωσα κυρίως με τους παππούδες μου. Οι γονείς μου ήταν μετανάστες στη Γερμανία. Ήρθαμε στην Ελλάδα το 1986 και το 1988 χώρισαν. Ο πατέρας μου σήμερα ζει στη Θεσσαλονίκη και η μητέρα μου στη Δράμα. Και οι δυο έχουν πια άλλους ανθρώπους στις ζωές τους.
Έχεις σχέσεις μαζί τους;
Πολύ καλές. Κάποτε αισθανόμουν θυμό και πίκρα για τους γονείς μου. Σκεφτόμουν πως «επειδή δεν τα πήγατε καλά εσείς μεταξύ σας, εγώ έμεινα μόνος». Αλλά τέτοια συναισθήματα και σκέψεις μόνο πίσω μάς πάνε. Μετά κι από συζητήσεις με φίλους κατάλαβα ότι σαν την οικογένεια... δεν υπάρχει! Πως, ό,τι κι αν έχει συμβεί, ακόμα και λάθη, σημασία έχει να προχωράς μπροστά, να έχεις την οικογένεια κοντά σου και να μην επιβαρύνεις κανέναν με επιπρόσθετες ενοχές.
Ήταν εύκολο να καταλήξεις σε αυτό το συμπέρασμα;
Όχι, δεν ήταν. Αλλά βοήθησαν ο «δρόμος», η μοναξιά και οι πάρα πολλές δυσκολίες που αντιμετώπισα. Αν ήταν αλλιώς τα πράγματα, πιο εύκολα, ίσως κι εγώ να ήμουν αλλιώς.
Οι παππούδες τι έλεγαν;
Ο παππούς με έβριζε όταν δεν δούλευα. Με έλεγε... κοπρόσκυλο. Όταν δούλευα, ήμουν καλό παιδί. «Η δουλειά δεν είναι ντροπή» έλεγε ο παππούς. Έτσι έκανα μέχρι και το χορευτή!
