Σόφη Ζαννίνου: Η πρόταση από το Μπρόντγουεϊ που… στράβωσε

«Μόνο αυστηρός; Κέρβερος σωστός! Ούτε να ανασαίνουν αγόρια κοντά μου! Με μεγάλωσε σαν κομάντος. «Με το ένα μάτι ανοιχτό θα 'σαι και στον ύπνο σου ακόμα! Με μαχαίρι από κάτω από το μαξιλάρι! Χάρη ούτε εγώ ούτε κανείς δεν θα σου κάνει. Εκεί είναι η ζωή! Βγες και επιβίωσε!» μου 'λεγε. Χρόνια μετά με τη Φιόνα, το παιδί μου, ήταν το αντίθετο! Βούτυρο στο ψωμί της! Να 'νιωθε τύψεις για τα χατίρια που δεν έκανε σε μένα; Να 'ταν που ταίριαζαν οι δυο τους πολύ; Πάντως ως και στο σχολείο πήγε να της δικαιολογήσει απουσίες και συνωμοτούσαν να μην το μάθω εγώ και γίνει ο χαμός! Σπουδαίος ηθοποιός! Μοναδική μαεστρία στις παύσεις του, στις σιωπές και στα κοφτά του βλέμματα και το να κρεμάει το τσιγάρο στα χείλη και να κοιτάζει λοξά! Μεγάλο ταλέντο! Κάποτε έπαιζα με τον Χατζηχρήστο! Του λέω «μπαμπά, τι θα κάνω; Ο Κώστας λέει και τα δικά του λόγια και τα δικά μου και δεν με αφήνει να μιλήσω. Κάθομαι κομπάρσος». Γέλασε. «Ετσι κάνει ο Χατζηχρήστος πάνω στην ορμή του. Ξέρεις πότε θα μιλήσεις; Μόλις κάνει να ανασάνει, πάρε την κουβέντα από το στόμα του και κάνε του το ίδιο. Αλλιώς δεν υπάρχει σωτηρία» τόνισε σε καθημερινή εφημερίδα.

- Και το τραγούδι πώς προέκυψε;

«Τραγούδαγα πάντα στις παραστάσεις τις δικές μας, αλλά δεν το 'χα στον νου. Ασχετα που όταν βγήκα στο τραγούδι, έκανα μαθήματα και έδωσα εξετάσεις με την ορχήστρα της Ραδιοφωνίας, αλλιώς δεν επιτρεπόταν. Έστηναν με τη Μαρινέλλα μια σπουδαία δουλειά στην Πλάκα. Πάω εγώ μικρό για τα χορευτικά. Ήξερε βέβαια τον πατέρα μου κι εμένα. Κάτι συνέβη και η μοντέρνα τραγουδίστρια έφυγε από το σχήμα. «Για έλα εσύ και τραγούδα» μου λέει η Μαρινέλλα! «Εγώ; Κυρία Μαρινέλλα, εγώ σαν ηθοποιός τραγουδάω, δεν ξέρω πολλά πολλά»! Μου λένε να σταθώ λίγο πιο ψηλά και να τραγουδήσω το «Στου σπιτιού μου την αυλή». Το είπα! «Τι λες, παιδί μου! Καμία άλλη! Εσύ!» είχε φωνάξει η Μαρινέλλα και έτσι ξεκίνησα.»

- Είχες πρόταση για το Μπρόντγουεϊ κάποτε. Μετανιώνεις που δεν πήγες;

«Οχι. Ήταν τότε μια πρόταση να κάνω σε μια παράσταση στο Μπρόντγουεϊ μια Ιταλιάνα καλλιτέχνιδα. Μόλις είχα γεννήσει. Θα έπρεπε να πάω και έξι μήνες εκεί να ζήσω για να μάθω τη γλώσσα. Και αν κάτι στράβωνε και γύριζα πίσω έχοντας θυσιάσει πράγματα ήδη κατακτημένα; Και το παιδί μου; Πώς θα γινόταν μια μάνα ενός βρέφους να είναι καιρό μακριά ή να το τρέχει μόνη της σε ξένο μέρος μακριά; Αρα; Δεν ήταν να συμβεί»