Χαρούλα Αλεξίου: «Πονάει η ψυχή μου…»

Μίλησε η στο πρώτο τεύχος του περιοδικού του ΑΠΕ-ΜΠΕ, με τίτλο «Το Πρακτορείο» και τόνισε: «Είμαι μια γυναίκα που πάλεψε στη ζωή της, γιατί έτσι υποχρεώθηκε να κάνει από τις συνθήκες που προέκυψαν. Αλλά όπως λέει και το τραγούδι μου, ''όση και να 'ναι η δύναμή μου, θέλω ένα άνθρωπο μαζί μου''. Πιστεύω πολύ στην συντροφικότητα και οραματίζομαι έναν κόσμο όπου κανείς δεν θα είναι μόνος του».

Μιλώντας για την δύσκολη συγκυρία που διανύει η χώρα μας, η Χαρούλα Αλεξίου, εκτιμά ότι «ξεχρεώνουμε τον ωχαδερφισμό μας» και ότι «ανοίγουμε» μία πόρτα προς «γνώση και συμμόρφωση».

-Ποια είναι η Ελλάδα που εσείς βλέπετε να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια σας σήμερα;

«Βλέπω την Ελλάδα, δηλαδή τους Έλληνες, να μετακομίζουμε σε μια νέα πραγματικότητα. Να αλλάζουμε τα τετραγωνικά της επιπολαιότητάς μας, να ξεχρεώνουμε τον ωχαδερφισμό μας, να ανοίγουμε πλέον την πόρτα στα προς γνώση και συμμόρφωση. Νομίζω πως οι φτωχοί θα διδάξουν πλέον την αλήθεια της πραγματικής ζωής στους ανόητους. Θα πάρει καιρό, γιατί η μετάλλαξη μας, κράτησε για δεκαετίες. Η πλαστή ευμάρεια δημιούργησε τέρατα. Βλέπετε πώς οι απλοί άνθρωποι συμπαραστέκονται στους πρόσφυγες με τόση συμπόνια; Μήπως πρέπει να μάθουμε όλοι να ζούμε με ό,τι μας είναι απαραίτητο και να αφήσουμε λίγο χώρο στα μυαλά μας; Η στέρηση ξυπνά τους ανθρώπους και το μοίρασμα σπέρνει νέα συνείδηση. Αγαπάω την Ελλάδα με πάθος και θέλω το καλό της. Την συγχωρώ για τα λάθη της και δηλώνω θύμα της ομορφιάς της και των ιδιαιτεροτήτων της ».

Για τα νέα παιδιά που αναγκάζονται να μεταναστεύσουν είπε: «Πονάει η ψυχή μου με τα αδιέξοδα τους. Τα αδιέξοδα όμως είναι κυρίως δικά μας, των ενηλίκων, και περιμένουμε από τα παιδιά να μας σώσουν. Έχουμε φτιάξει μια κοινωνία που βάζει στην πρώτη γραμμή την επαγγελματική-οικονομική αποκατάσταση και αυτό είναι μια σιδερένια μπάλα δεμένη στα πόδια τους. Μοιάζει σαν να μην τους φτιάξαμε και ένα χώρο για τα άλλα όνειρα τους, πέρα από το πώς θα κερδίσουν τα προς το ζην για να εξασφαλίσουμε κι εμείς τα γεράματα μας. Οι νέοι πρέπει να ανοίξουν τα φτερά τους προς τη δημιουργία με ελπίδα. Να πάρουν ευχαρίστηση από αυτό που διαλέγουν να κάνουν. Οι πατρίδες χρειάζονται ελεύθερους ανθρώπους και δικαιοσύνη για να λειτουργούν. Υπάρχει αυτό; Τι να πω στα παιδιά; Τους ετοιμάσαμε έναν κόσμο ανάλγητο και τώρα τους λέμε, "τρέξε βρες χρήμα να βοηθήσεις την οικογένειά σου", ή "κοίτα μόνο τον εαυτό σου". Πολύ ταπεινά θα τους έλεγα, "βρείτε όση δύναμη υπάρχει μέσα σας και σωθείτε από τους παλιούς»