Ποιο ήταν το μεγαλύτερο άγχος της Άριελ λίγο πριν τη μετακόμιση και τον γάμο;

Άλλαξες γειτονιά και ζωή, καθώς εδώ και δύο μήνες περίπου είσαι παντρεμένη.

«Αν με ρωτούσες αυτά τα τρία χρόνια που είμαστε με τον Τάκη ζευγάρι, αν θα παντρευόμασταν, θα σου έλεγα «Δεν υπάρχει κανένας λόγος. Από τη στιγμή, που μένουμε μαζί, ζούμε σαν παντρεμένοι». Πίστεψε με, όσοι με ξέρουν, μεγαλύτερη έκπληξη ένιωσαν όταν έμαθαν ότι έφυγα από το Παλαιό Φάληρο, γιατί από τότε που γεννήθηκα, έμενα εκεί. Αλλά ήθελα σαν τρελή να το κάνω. Ακόμα και τη μετακόμιση, που συνήθως είναι μία κουραστική διαδικασία, την αντιμετώπιζα με χαρά Ήθελα να αφήσω πίσω μου οτιδήποτε παλιό. Πιο πολύ άγχος ήταν για το πώς θα προσαρμοστούν στο καινούριο σπίτι οι δυο γάτες μου και πώς θα μπορέσουν να συμβιώσουν με τη γάτα του Τάκη, παρά πώς θα τα πάμε εμείς οι δύο».

Δεν είχε τύχει να συμβιώσεις με κανέναν σύντροφό σου στο παρελθόν;

«Μία φορά. Μιλάς με έναν άνθρωπο που έφυγε από το πατρικό του σπίτι στα 35 του. Και μη φανταστείς ότι πήγα μακριά. Στο διπλανό διαμέρισμα έμενα Δεν μπορούσα μακριά από τη μητέρα μου και την υποτιθέμενη ασφάλεια του σπιτιού. Οπότε πάντα έβρισκα μία δικαιολογία για να μένω γιατί πίστευα ότι ήμουν ανίκανη να επιζήσω μόνη μου. Ειλικρινά, μέχρι τα 35 μου, ήμουν τουρίστρια στην κουζίνα. Έλεγα στη μητέρα μου τι θέλω να μου φτιάξει κι εκείνη μου το μαγείρευε. Δεν ήξερα ούτε ένα αβγό να βράσω. Και είμαι σίγουρη ότι δεν είμαι η μόνη. Ξέρω πολλά παιδιά και άνω των 35 που επιλέγουν να ζουν με τους γονείς τους».

Τώρα έμαθες να μαγειρεύεις;

«Όταν πήρα την απόφαση να φύγω από το πατρικό μου δεν ζήτησα ξανά από τη μητέρα μου να μου μαγειρέψει. Είπα θα το κάνω μόνη μου. Στην αρχή τα έκαιγα, αλλά σιγά σιγά έμαθα Κι ακόμη και τώρα μπορεί να μου αρπάξει το φαγητό, αλλά πάντως τρώμε και ο Τάκης και εγώ. Μέχρι και σούπα αυγολέμονο του έφτιαξα, όταν ήταν άρρωστος. Μαγειρεύω με χαρά και για εμάς, αλλά και για τους φίλους μας».