Χάρις Αλεξίου: «Η ζωή όταν σε δει και πολύ ψηλά, σου ρίχνει καµιά ταπείνωση, για να σε συνεφέρει»

Κοιτώντας πίσω, πες µου τι κράτησες από τη Χαρούλα που ξεκίναγε µε λαχτάρα για το µακρύ ταξίδι στο τραγούδι;

«Ότι η ζωή µάς πάει όπου θέλει αυτή. Αυτό που κρατάω είναι πως οι άνθρωποι έχουµε πολύ µεγάλη δύναµη και µια µεταφυσική ικανότητα να επιβιώνουµε σε κάθε συνθήκη. Η φύση µού έδωσε χοντρά πόδια για να πατάω γερά στη γη και ένα ταξιδιάρικο µυαλό για να φτιάχνω όνειρα. Ήθελα να τραγουδάω όµορφα όπως ο πατέρας µου και να µε θυµούνται γι’ αυτό, όπως κι εγώ εκείνον. Η µικρή Χαρούλα µεγάλωσε πρόωρα, δεν έπαιξε πολύ, δεν έκανε ζηµιές, ήταν υπάκουη, αλλά έβραζε από µέσα της. Τώρα θέλω όλα αυτά που δεν έκανα πιτσιρίκα, αλλά µόνο ζηµιές µπορώ να κάνω, τα άλλα δεν αλλάζουν (σ.σ.: γελάει)».

Αυτή η πορεία είχε και «χαστούκια», είχε τραύµατα, είχε πόνο και «µαχαιριές»;

«Το τραγούδι δεν σου δίνει χαστούκια κι αν συµβεί αυτό µέσα στη δουλειά, δεν αφήνει σηµάδια. Σιγά το πράµα! Σκέψου πως τα περισσότερα χρόνια της ζωής µου τα πέρασα πάνω στη σκηνή και µέσα σε στούντιο ηχογράφησης! Σκέψου πόση αγάπη πήρα, πόση λατρεία. Ε, η ζωή όταν σε δει και πολύ ψηλά, σου ρίχνει και καµιά ταπείνωση, έτσι για να σε συνεφέρνει λίγο, αλλά δεν έχει άδικο. Πώς αλλιώς θα καταλάβουµε τα όρια της ανθρωπιάς µας;»

Τι σε κράτησε όρθια στο πέρασµα του χρόνου και τι σε φέρνει πάλι πίσω, δίπλα στο κοινό σου;

«Θέλω να είµαι όρθια και γι’ αυτό είµαι! Είµαι εντάξει άνθρωπος, τα έχω καλά µε τον εαυτό µου, η ζωή ήταν γενναιόδωρη µαζί µου, έχω έναν γιο που τον καµαρώνω, τραγουδάω και µερακλώνοµαι, κλαίω στο σινεµά και στις συναυλίες και προσπαθώ (τα καταφέρνω συχνά) να µη βάζω πια σε θρόνο τα δυσάρεστα. ∆ες τι ζει ο κόσµος! Τι να πω εγώ... Αυτό, όµως, που µε κάνει να συνεχίζω είναι πως δεν µπορώ να συνθέσω το µεγάλο φινάλε µου. Έχω ακόµη την ανάγκη της συνέχειας και, αν θέλεις, την εξάρτησή µου από το καλλιτεχνιλίκι µου».

Πηγή: Real