Το απίστευτο δράμα της Χριστίνας Δελλή: «Ο γιατρός μας ανακοίνωσε πως το μωράκι ήταν νεκρό»

Πάνω στην απόγνωση της άρπαξε το λάστιχο που βρισκόταν στο μπαλκόνι και ολομόναχη, μισολιπόθυμη από τους καπνούς και τις αναθυμιάσεις, ξεκίνησε -με υπεράνθρωπες προσπάθειες- την πυρόσβεση... Ζητώντας -ουρλιάζοντας να απομακρυνθούν από το διαμέρισμα η 4,5 μηνών εγκυμονούσα κόρη της -η οποία βρισκόταν σε σοβαρή κατάσταση στο κρεβάτι, λόγω της δύσκολης εγκυμοσύνης και το ανήλικο εγγονάκι της. Μέσα στον αγώνα διάσωσης και στον πανικό της δεν ξέχασε ούτε στιγμή τα οκτώ κατοικίδια της -που αναζητούσε απεγνωσμένα- και τα οποία τρομοκρατημένα είχαν λιποθυμήσει πίσω από την πόρτα της κρεβατοκάμαρας... Εκεί που έσπευσαν να κρυφτούν, πιστεύοντας ότι έτσι θα σωθούν!

Τα ουρλιαχτά και οι φωνές της Χριστίνας ξεσήκωσαν τη γειτονιά στο πόδι. Ο κόσμος βγήκε στα πεζοδρόμια και πριν προλάβει ακόμα να φτάσει η πυροσβεστική, έσωσε την οικογένεια της και τους αγαπημένους, τετράποδους φίλους της. Η ίδια λιποθύμησε από τις αναθυμιάσεις και το σοκ αμέσως μετά το σβήσιμο της πυρκαγιάς!

Δυστυχώς, η κόρη της Αναστασία, η οποία αντιμετώπιζε μια πολύ δύσκολη εγκυμοσύνη και για δύο μήνες βρισκόταν συνεχώς στο κρεβάτι, δεν τα κατάφερε... Μεταφερόμενη στο νοσοκομείο, λίγες ημέρες αργότερα, πληροφορήθηκε ότι το μωράκι που κυοφορούσε χάθηκε! Τα ουρλιαχτά και τα κλάματα ακόμα αντηχούσαν στον όροφο της ιδιωτική κλινικής που διακομίστηκε η Αναστασία, συνοδεία της Χριστίνας... Κατά την επίτευξη τεχνητών ωδινών η κόρη τα εμφάνισε ακατάσχετη αιμορραγία και σώθηκε από θαύμα, με τη μετάγγιση μεγάλου αριθμού φιαλών αίματος, όπως εξομολογήθηκε -πραγματικό ράκος-η πονεμένη τραγουδίστρια και μάνα!

«Ευτυχώς σώθηκε το παιδί μου, κι αυτό έχει τη μεγαλύτερη σημασία για μένα.... Κόντεψα να τρελαθώ, λίγο έλειψε να χάσω τα πάντα μέσα σε ένα λεπτό της ώρας! Είδα τον Χάρο με τα μάτια μου... Ποτέ δεν φανταζόμουν πόσο γενναία μπορεί να σε κάνει η ζωή και ο κίνδυνος και νιώθω περήφανη γι αυτό...» δήλωσε συγκλονισμένη η Χριστίνα Δελλή σε μια αποκλειστική συνέντευξη ζωής και πόνου στο περιοδικό Λοιπόν.

Το χρονικό της πυρκαγιάς
«Έπαιζα με τον εγγονό μου τον Μάριο, τον οποίο λατρεύω, στον κάτω όροφο του διώροφου σπιτιού μας... Κάποια στιγμή τον πήρα από το χέρι για να ανεβούμε στο επάνω όροφο, όπου βρισκόταν η μονάκριβη κόρη μου Αναστασία, η οποία διένυε μια πολύ δύσκολη περίοδο εγκυμοσύνης... Κάτι στη συμπεριφορά του μικρού με προβλημάτισε... έδειχνε λίγο ανήσυχος, σαν κάτι να είχε αφήσει σε εκκρεμότητα... Σκέφτηκα ότι ίσως ήταν η ιδέα μου... Κι όμως όπως αποδείχθηκε αργότερα, ο μικρός είχε παίξει με το μάτι της κουζίνας και το άφησε ανοιχτό. Πάνω στην κουζίνα βρισκόταν ο ατμομάγειρας, ο οποίος έπιασε φωτιά και δίπλα σ' αυτόν, το πλαστικό μπουκάλι με το λάδι. Δεν ήθελε πολύ για να γίνει το κακό. Το σπίτι μου έγινε παρανάλωμα πυρός! Έφτασαν δέκα λεπτά, για να νιώσω μια άσχημη μυρωδιά να έρχεται από το κάτω διαμέρισμα. Κατέβηκα ανήσυχη τα σκαλιά και τότε... θεέ μου, τότε αντίκρισα τον απόλυτο τρόμο! Τεράστιες φλόγες τύλιγαν τα πάντα και πυκνός καπνός μου έκαιγε το λαιμό... Κι όλα αυτά μέσα σε μισό δευτερόλεπτο, σαν να έγιναν όλα εκείνη τη στιγμή! Τα έχασα!»

Η διάσωση
«Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν το εγγονάκι μου και η ανήμπορη κορούλα μου κι άρχισα να ουρλιάζω με όλη τη δύναμη που είχα μέσα μου καλώντας τους να φύγουν από το σπίτι, πριν οι φλόγες φράξουν τις σκάλες και η διαφυγή είναι αδύνατη. Η Αναστασία, σε κακή κατάσταση, βρέθηκε δίπλα μου και άρχισε να ουρλιάζει τραβώντας με από χέρι για να φύγουμε μακριά... Πρόσεξα ότι γερά από το χέρι κρατούσε τον μικρό μας Μάριο... Τους έσπρωξα να φύγουν, τσίριζα και σκεπτόμουν ότι δίπλα στο σπίτι βρισκόταν ο αγωγός φυσικού αερίου, ενώ μία μεσοτοιχία μας χώριζε από το διπλανό βενζινάδικο. Εάν η φωτιά επεκτεινόταν, θα ανατιναζόταν όλο το τετράγωνο.
Δεν χρειάστηκε να σκεφτώ πολύ, κι αφού δεν προλάβαινα να καλέσω την πυροσβεστική, αποφάσισα ότι έπρεπε να παλέψω ολομόναχη. Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτων όρμησα στο μπαλκόνι -αφού πρώτα σιγουρεύτηκα ότι βρίσκονταν ασφαλείας, έξω από το σπίτι, η κόρη μου και το παιδί της κι άρπαξα το λάστιχο του νερού και άρχισα να καταβρέχω τα πάντα. Και πρώτα από όλα εμένα, για να μην πάρω φωτιά, αφού ήδη από την υψηλή θερμοκρασία καίγονταν τα μαλλιά, τα φρύδια, οι βλεφαρίδες μου. Πνιγόμουν, αλλά έπρεπε να μείνω όρθια...»

Η θυσία
«Μέσα στο σπίτι βρισκόταν -άφαντα- τα επτά σκυλάκια και ο γάτος μου... Δεν υπήρχε περίπτωση να φύγω, αφήνοντας τα να καούν ζωντανά, θα πέθαινα εάν συνέβαινε κάτι τέτοιο, δεν θα υπήρχε για μένα γυρισμός. Καταβρέχοντας τα πάντα, συνέχιζα να τα φωνάζω δυνατά... Μέσα στη βαβούρα, στους καπνούς και στη βοή, στις τσιρίδες του κόσμου που άρχισε να μαζεύεται από έξω και στις κραυγές απόγνωσης της κόρης μου, άκουσα το νιαούρισμα του γάτου μου, από το βάθος του σπιτιού. Αμέσως έσβησα τη φωτιά στο σημείο εισόδου προς την κρεβατοκάμαρα και αρκουδίζοντας στα γόνατα, έφτασα -με κομμένη την ανάσα- στο δωμάτιο. Πίσω από την πόρτα, αντίκρισα κουλουριασμένα -το ένα πάνω στο άλλο- σχεδόν ετοιμοθάνατα, τα ζωάκια μου! Κόντεψα να τρελαθώ. Τα άρπαξα στην αγκαλιά μου κι άρχισα να τα απεγκλωβίζω, βγάζοντάς τα έξω... Ο κόσμος άρχισε να ουρλιάζει... "Πού πας Χριστίνα, μείνε
εδώ, θα καείς ζωντανή, βοήθεια, κρατήστε την, μην την αφήνετε να μπει μέσα!" Εγώ δεν άκουγα τίποτα... Σε δύο αγώνες ταχύτητας τα έβγαλα όλα έξω, για να αναπνεύσουν και να συνέλθουν, και ανέβηκα ξανά στο σπίτι για να συνεχίσω την πυρόσβεση...

Ο Θεός ήταν μαζί μου, δεν με άφησε να πεθάνω... Με βοήθησε! Μισοκαμένη, τσουρουφλισμένη και καπνισμένη, έβαλα τέλος στον μεγαλύτερο εφιάλτη που έζησα μέχρι σήμερα στη ζωή μου, σβήνοντας τη φωτιά ολομόναχη.. Και η πυρκαγιά σε κάνει να αισθάνεσαι αβοήθητος, μικρός, ευάλωτος και ανήμπορος... θυμάμαι ότι έσβηνα και έκανα τάματα να σωθώ. Και σώθηκα, από του Χάρου τα δόντια! Δεν σώθηκε όμως το μωράκι, που με τόση λαχτάρα περιμέναμε στην οικογένεια μας».

Η Χριστίνα καταρρέει, κλαίει με λυγμούς και συνεχίζει με αναφιλητά.

Ο θρήνος
«Τις επόμενες ημέρες ξεκίνησε η ανακατασκευή του σπιτιού. Όλα ξηλώθηκαν, πετάχτηκαν, ήταν αποκαΐδια... Κουρασμένη, κάθε βράδυ, έπεφτα κατάκοπη να κοιμηθώ. Μετά από λίγες ημέρες, η Αναστασία αισθάνθηκε μια απίστευτη δυσφορία... Μεταβήκαμε επειγόντων στο νοσοκομείο κι εκεί ο γιατρός της μας ανακοίνωσε ότι το μωράκι ήταν νεκρό μέσα της, εδώ και δέκα ημέρες. Η οδύνη ήταν απίστευτη... Κλάψαμε, θρηνήσαμε, φωνάξαμε από πόνο, τίποτα όμως δεν άλλαζε. Ο γιατρός μας εξήγησε ότι έπρεπε να γίνει κανονικός τοκετός και η Αναστασία ακολούθησε την αγωγή προετοιμασίας που επιβάλλεται σε τέτοιες περιπτώσεις. Δυστυχώς όμως εμφανίστηκε μια ακατάσχετη αιμορραγία και από θαύμα μπόρεσε να το ξεπεράσει. Ζήσαμε έναν εφιάλτη.
Το 2016 μου επιφύλαξε μέχρι σήμερα μεγάλα βάσανα και πόνο, διότι συνέβησαν κι άλλα μαρτυρικά γεγονότα στα όποια δεν θα ήθελα να αναφερθώ... Εύχομαι ωστόσο από δω και στο εξής να μου επιφυλάσσει μόνο χαρές στο μέλλον...»

Πηγή συνέντευξης: Λοιπόν