Φαίδων Γεωργίτσης: Η φτώχεια και οι αισθησιακές ταινίες
Η οικονομική ανέχεια ακολουθούσε τον Φαίδωνα Γεωργίτση από την παιδική του ηλικία.
Στα 17 του, ο ηθοποιός μπήκε στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων, επειδή το ήθελε ο πατέρας του.
«Μαζί με τον Αλέξανδρο Παναγούλη μπήκαμε στη σχολή», αποκαλύπτει μιλώντας στη Secret. Ήταν όμως, όπως λέει, τόσο ανήσυχος, ατίθασος και ανεξάρτητος και συνεχώς τον έβαζαν φυλακή. «Είχα μόνιμο κελί. Το πιο σκληρό. Το κελί 4», τονίζει. «Και εγώ και πολλά άλλα παιδιά, ήμασταν παιδιά του δρόμου. Μας άρεσαν τα καφενεία, μας άρεσαν τα σφαιριστήρια». Όταν ο δημοσιογράφος τον ρωτά ποιος του έδινε χρήματα. «Κανένας. Οταν μπήκα στη σχολή του Κουν, την επόμενη μέρα τους είπα ότι φεύγω. Με ρώτησαν γιατί και απάντησα: "Για οικογενειακούς λόγους". Όταν κατάλαβαν ότι είχα τεράστια οικονομική ανέχεια, μου είπαν: "Μα εσύ δεν πληρώνεις. Μπήκες πρώτος και έχεις πάρει υποτροφία". Αν δεν μου το έλεγαν αυτό, θα είχα φύγει και φυσικά δεν θα είχα γίνει ηθοποιός», λέει στη Secret και συνεχίζει: «Πολλή φτώχεια. Δεν μπορείς να αντιληφθείς τι έχω περάσει. Κάθε μέρα πήγαινα από το σπίτι μου, στη Νέα Σμύρνη, στα Εξάρχεια με τα πόδια. Και μόνο όταν κατάλαβαν στη σχολή του Κουν πόση φτώχεια είχα, με προσέλαβαν στο θέατρο και κουβαλούσα τα σκηνικά και μου έδιναν ένα χαρτζιλίκι για τις συγκοινωνίες». Ωστόσο, όπως λέει ειλικρινέστατα ο σπουδαίος ηθοποιός, ακόμα και τη δεκαετία του '70, που είχε ήδη παίξει σε πολλές ταινίες, κουβαλούσε τούβλα σε οικοδομή για να θρέψει τα δυο του παιδιά,
«Ήταν το 1974. Εμένα σε ένα σπίτι με νοίκι. Είχα δύο παιδιά και είναι η εποχή μετά τη δικτατορία. Δεν γυριζόταν καμιά ταινία και τα θέατρα ελάχιστα. Δεν είχα λεφτά ούτε για το γάλα των παιδιών μου. Παρακάλεσα λοιπόν έναν φίλο, που έφτιαχνε μια πολυκατοικία στη Γλυφάδα, και με πήρε να κουβαλάω τούβλα για 120 δραχμές τη μέρα. Δεν ντράπηκα ποτέ για τις δουλειές που έκανα. Πρωτίστως για εμένα ήταν η επιβίωση». Όσο για το αν ντράπηκε ποτέ για τις αισθησιακές ταινίες που έκανε, απαντά: «Οχι. Εκείνη την εποχή κάναμε όλοι οι πρωταγωνιστές τέτοιες ταινίες. Η Δανδουλάκη, ο Καλλέργης, ο Φυσσούν. Όλοι. Απλώς, δεν ξέρω γιατί όλοι έμειναν στο δικό μου όνομα. Λέω και πάλι όμως, ήταν θέμα επιβίωσης και έπρεπε να δουλέψουμε όπου υπήρχε δουλειά. Ωστόσο, θα σου πω και το άλλο: οι κινηματογραφιστές έβαζαν ως... τσόντα μέσα σκληρές σκηνές πορνό από το εξωτερικό. Και έτσι βγήκε και η λέξη "τσόντα"».
