Δέσποινα Μπεμπεδέλη: «Δεν μετάνιωσα ποτέ που διάλεξα το θέατρο»

Πώς καταλήξατε στο θέατρο για να εκφραστείτε; Γιατί δεν γίνατε τραγουδίστρια, για παράδειγμα; Το δείγμα με τη συμμετοχή στο «Τραγούδι του Νεκρού Αδελφού» του Θεοδωράκη ήταν εξαιρετικό…

Ξεκίνησα ως ηθοποιός και τραγουδίστρια παραλίγο να γίνω όταν γνώρισα το Μίκη. Όταν ξεκίνησα να κάνω τις συναυλίες μαζί του ήμουνα στο Θέατρο Τέχνης. Όταν έμαθε ο Κουν ότι τραγουδάω με κάλεσε στο γραφείο και μου είπε, πολύ ευγενικά και γλυκά αλλά τελεσίδικα, ότι θα πρέπει διαλέξω ή το Θέατρο Τέχνης ή το τραγούδι. Και διάλεξα το Τέχνης.


Να ρωτήσω αν το μετανιώσατε ποτέ; Έστω και στιγμιαία;

Ποτέ δεν μετάνιωσα! Το θέατρο είναι μια άλλη τέχνη, απολύτως ολοκληρωμένη. Μέσα στο θέατρο μπορείς να πεις τραγούδια που δεν μπορούν να τα πουν τραγουδιστές. Και νομίζω τραγούδησα κομμάτια που θα τα ζήλευαν πολλοί: είτε Μπρεχτ, Άισλερ και Κουρτ Βάιλ, είτε Χριστοδουλίδη και Κοτσώνη. Δεν νιώθω κενό λοιπόν… Το πολύ-πολύ να ήμουν πολύ πλούσια ως τραγουδίστρια με τα κασέ που παίρνουν, αλλά το θέατρο μου χάρισε άλλου είδους ανατάσεις και άλλο πλούτο, ψυχικό.


Μια ηθοποιός, όπως εσείς, με τόσα θεατρικά χιλιόμετρα στο κοντέρ της έχει άγχος για την επιστροφή στην ελληνική σκηνή;



Είναι αλήθεια ότι έχω φορτωθεί μεγάλο άγχος. Διαπίστωσα, ερχόμενη ξανά στην Αθήνα, ότι παρόλη τη δεκαετή απουσία μου από τη ελληνική σκηνή, δεν έχω λησμονηθεί. Περιμένουν αυτή την παράσταση και εγώ βρίσκομαι σε κατάσταση συναγερμού. Είναι κι αυτό το Διαδίκτυο, όπου εγώ δεν έχω καμία εξοικείωση μαζί του, που απ' ό,τι μου λένε φίλοι και συνεργάτες γράφουν διάφορα και έχω φορτωθεί ένα βάρος που πρέπει να το αντέξω.



Πηγή: Φιλελεύθερος