Η Ζωή Φυτούση δίνει τον δικό της αγώνα: «Δεν θέλω να ζήσω άλλο. Κουράστηκα…»

Τα λόγια της μεγάλης ερμηνεύτριας και ηθοποιού με δυσκολία βγαίνουν από το στόμα της. Το γεγονός ότι θυμήθηκαν τα γενέθλια της στις 3 Δεκεμβρίου οι επιστήθιοι φίλοι της, Γιώργος Γεωργίου, Κώστας Βενετσάνος, Δημήτρης Ιατρόπουλος, καθώς και οι πολυαγαπημένες της ανιψιές πλημμύρισε τα ματία της με δάκρυα χαράς και της έδωσε κουράγιο. Έστω και για λίγα λεπτά της ώρας.

«Γιώργο μου, είμαι εδώ πάνω από 3 χρόνια. Εκτός από εσάς, δεν με θυμήθηκαν άλλοι όλα αυτά τα χρόνια. Η Αννούλα η Φόνσου δεν έπρεπε να έρθει να με δει; Δεν ήρθε ποτέ. Δεν πειράζει, να είναι καλά», λέει συγκινημένη στη Freddo.

Οπως κάθε χρόνο 3 Δεκεμβρίου, οι φίλοι καρδιάς της Ζωής Φυτούση δεν την ξεχνούν. Με μια μικρή τούρτα στα χέρια, την επισκέπτονται και της προσφέρουν χαρά. Της τραγουδούν και εκείνη σιγοτραγουδάει μαζί τους. «Κάποτε σας διασκέδαζα εγώ. Τώρα με διασκεδάζετε εσείς. Αυτό είναι το κουράγιο μου μέχρι να κλείσω τα μάτια μου», λέει με κλάματα.

Για τρία χρόνια είναι καθηλωμένη στο κρεβάτι του ιδιωτικού ιδρύματος, με πολλαπλά προβλήματα υγείας και ένα εγκεφαλικό που δεν της επιτρέπει συγκινήσεις.

«Κάθομαι μόνη μου, θυμάμαι τα παλιά και κλαίω. Ο άνθρωπος πρέπει να φεύγει όρθιος. Οχι καθηλωμένος. Τι να την κάνω τέτοια ζωή», εκμυστηρεύεται στο αυτί του καλού της συναδέλφου, Γιώργου Γεωργίου, στον οποίο λέει φανερά συνεπαρμένη από τη συγκίνηση: «Στις 19 του μήνα θα έρθω και εγώ και θα διαβάσω αποσπάσματα από το βιβλίο σου, μην ανησυχείς».

Ο παλαίμαχος ηθοποιός και συνάδελφος της, που γνωρίζει την πολύ δύσκολη κατάσταση της υγείας της, με πολύ κόπο προσπαθεί να κρατήσει τα δάκρυα του. «Όταν θα κλείσει αυτή η πόρτα, θα είμαι εγώ και οι αναμνήσεις μου εδώ μέσα. Και οι ανιψιές μου. Αν δεν ήταν αυτές, θα είχα πεθάνει από καιρό. Ίσως να ήταν καλύτερα», λέει με παράπονο.

Λίγο πριν κλείσει η πόρτα του δωματίου της στο ίδρυμα, η καλοκάγαθη σπουδαία ερμηνεύτρια λέει σε όλους όσοι τη θυμήθηκαν την ημέρα των γενεθλίων της: «Παιδιά μου, σας εύχομαι υγεία. Σας εύχομαι χαρά και δύναμη. Όμως μην ξεχνάτε τους μεγάλους ανθρώπους. Κάποια στιγμή θα φύγουν και τότε θα είναι αργά να τους αποχαιρετήσετε για τελευταία φορά».