Χάρης Φραγκούλης: «Φοβάμαι πολλά πράγματα. Είμαι μαζί με τον φόβο»

Πριν από την «Οπερέτα» του Γκομπρόβιτς που ανέβασε ο Νίκος Καραθάνος στο Εθνικό, σκηνοθέτησε με την ομάδα Kursk το «Λεντς» του Γκέοργκ Μπίχνερ ενώ παιζόταν στους κινηματογράφους η ταινία «Αφτερλωβ» του Στέργιου Πάσχου... Μήπως το θέατρο αντικαθιστά τελικά την αληθινή ζωή;

«Το πώς λειτουργεί κάποιος στο θέατρο και στην τέχνη είναι κάτι πολύ προσωπικό. Για εμένα δεν είναι διαχωρισμένο. Δεν είναι κοινές οι εμπειρίες. Δεν διαχωρίζω τόσο πολύ και λέω τώρα θέατρο, τώρα ζωή, είναι πολύ πιο "μαζί" γιατί το ένα πλουτίζει το άλλο» τόνισε στο Βήμα και εξηγεί ότι «όποιος τα βλέπει τα πράγματα απ' έξω, καταλαβαίνει τον χρόνο γραμμικά. Αλλά ευτυχώς ο χρόνος δεν είναι τόσο γραμμικός. Πράγματι, έκανα πολλά, κουράστηκα, αλλά δεν έγιναν γραμμικά. Αντικειμενικά ήταν μια πολύ κουραστική χρονιά για εμένα. Απλώς δεν μετριέται έτσι ο χρόνος. Το πότε έχεις δύναμη έχει σημασία, πότε έχει μαζευτεί αυτή η ενέργεια. Μπορεί να αντλείς από τα παιδικά σου χρόνια.

Το ότι κάποιοι άνθρωποι θέλουν να συνεργαστούν μαζί σου είναι ένα δώρο. Από την άλλη, κουβαλάμε ιδέες δεκαετιών. Υπάρχει μια εξωτερική και μια εσωτερική ζωή. Είναι μια πόρτα, η ευκαιρία, το δώρο για να τα κάνεις όλα αυτά. Μπορεί να μην την έχεις αυτή την πόρτα. Ακόμα κι αν χρειαστεί να αρνηθείς το δώρο για να προστατευθείς και να μην αδειάσεις. Ομως το γεγονός ότι συνεργάζεσαι με σπουδαίους ανθρώπους, όπως ο Μιχαήλ, ο Μαστοράκης, σε πλουτίζει, εσωτερικά. Και με αυτή την έννοια θεωρώ ότι έχω πάρει πολλά. Μαθαίνω ακόμα. Ξέρω τι δεν μου αρέσει. Μπορώ να διαχειριστώ πράγματα που δεν μου αρέσουν. Προστατεύω τον εαυτό μου για του χρόνου... Αλλά η ομάδα είναι ο πυρήνας, ο διάλογος, το σημείο αναφοράς κι εγώ θέλω να προστατεύσω αυτόν τον διάλογο με την ομάδα, κι αυτό πρέπει να το προσέξω ως σκηνοθέτης».

Και καταλήγει: «Η Επίδαυρος θέλει δύναμη, πολλή δύναμη. Τα αρχαία θέατρα θέλουν δύναμη, προετοιμασία - όλα θέλουν προετοιμασία. Εκεί ο χώρος επιβάλλει πράγματα. Στην Επίδαυρο είσαι ο ενδιάμεσος, πιο πολύ από παντού, να ανοίξει το σώμα, η φωνή. Η Επίδαυρος σε μετατρέπει σε όργανο».

«Φοβάμαι πολλά πράγματα. Είμαι μαζί με τον φόβο. Με φοβίζει ο ίδιος ο φόβος. Με φοβίζει σίγουρα κάτι σε σχέση με τους ανθρώπους. Οταν βγαίνω και βλέπω τα πρόσωπα... Με φοβίζει ένα μέλλον που δεν ακουμπάει σε κανέναν. Δεν βλεπόμαστε πια. Θα πρέπει να γίνουν ακραία πράγματα. Οπως η εικόνα ενός ανθρώπου που ξεκοιλιάζεται μπροστά στα μάτια μας και δεν γίνεται τίποτα. Ναι, αυτή η εικόνα με φοβίζει».