Κραουνάκης: «Στο «Τρίτο Στεφάνι» έχω αποτυπώσει το αίσθημά μου για τις γιαγιάδες μου»

«Είχα δύο καταπληκτικούς γονείς ερωτευμένα παιδιά, έναν πατέρα χιουμορίστα περφόρμερ, μια μάνα πολύ ισχυρή ποιητικό πρόσωπο. Και οι δυο εργατικοί, δραστήριοι. Ο πατέρας μου ήταν ξυλέμπορος, η μάνα μου έβαζε το μερτικό της στην οικονομία του σπιτιού, έκανε πλεκτά, υφαντά. Τη μουσική την είχα από τις δύο γιαγιάδες μου.»

- Οι γιαγιάδες σας ήταν και οι γυναίκες της ζωής σας, έχετε πει... κάποιον λόγο;

«Μου έλεγαν παραμύθια και ωραίες ιστορίες. Είχαν χιούμορ, το έχω κληρονομήσει αυτό, νομίζω. Ηταν σπουδαίες, τρομερά μούτρα. Στο «Τρίτο Στεφάνι» έχω αποτυπώσει το αίσθημά μου για τις γιαγιάδες μου. Εκεί ένιωσα ότι έκανα τη μουσική για την ιστορία της οικογένειας μου.»

-Η άλλη γυναίκα της ζωής σας, η Λίνα Νικολακοπούλου, τι ενσαρκώνει;

«Κάθε άνθρωπος έχει ένα φως στη ζωή μας. Η Λίνα μπήκε με αυτό το φως και έμεινε με το ίδιο φως σαν ένας έξω από ανθρώπινα δεδομένα αληθινός, μοιραίος, μεγάλος, έρωτας.»

-Είστε πια φίλοι. Μεταλλάσσεται τελικά ο έρωτας σε φιλία;

«Κακά τα ψέματα όχι! Πρέπει να έχει κανείς τον τρόπο ακόμα κι αν τελειώσει η σωματικότητα του έρωτα να τον κρατήσεις στον θρόνο του. Και πιστεύω πως κι εγώ κι εκείνη, ό,τι και αν κάναμε στη ζωή μας, τον κρατήσατε στον θρόνο του. Και αυτό ήταν η νίκη».

-Αυτή η νίκη είναι εφικτή για όλους τους έρωτες της ζωής ενός ανθρώπου;

«Εγώ δεν τους αδίκησα τους έρωτες της ζωής μου. Κράτησα τον καθένα στον θρόνο του. Ο θρόνος της Λίνας είναι ο ψηλότερος. Στην κορυφή του βουνού μου είναι ο δικός της θρόνος.»

-Θυμάστε στιγμές που δεν συνοδεύονται από μουσικές; .

«Δεν θυμάμαι.»