Τσιμτσιλή: «Δε θα ξεχάσω ότι την πρώτη χρονιά που πήγε η μεγάλη μου κόρη στον παιδικό σταθμό…»
Η Σταματίνα Τσιμτσιλή σε συνέντευξή της αποκαλύπτει πως αντιμετωπίζει τις δυσκολίες στην καθημερινότητά της και στη δουλειά της, αλλά και το φοβάται πραγματικά.
Πώς αντιμετωπίζεις μια δυσκολία στη δουλειά και πώς μια δυσκολία στο σπίτι;
Οι δυσκολίες είναι, δυστυχώς, πάντα μέσα στο πρόγραμμα… Τα τελευταία χρόνια, ωστόσο, έχω δουλέψει αρκετά με τον εαυτό μου και έχω μεγάλα αποθέματα ψυχραιμίας. Έχω καταφέρει να βρω τρόπους να διαχειρίζομαι με ψυχραιμία τις καταστάσεις και προσπαθώ να αποστασιοποιούμαι από αυτές για να τους δίνω την κανονική τους διάσταση. Ξέρεις, συχνά πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό, ενώ αν κοιτάξουμε τα πράγματα από απόσταση χρόνου, ίσως συνειδητοποιήσουμε ότι πρέπει να αποστασιοποιηθούμε από το συναίσθημα για να τα διαχειριστούμε καλύτερα. Αυτό προσπαθώ να κάνω, τόσο στη δουλειά όσο και στην οικογένειά μου.
Δείχνεις να είσαι πάντα ευτυχισμένη, ήρεμη και αισιόδοξη. Ποιο είναι το μυστικό σου για να βλέπεις τη ζωή τόσο happy;
Ήρεμη δεν θα με χαρακτήριζα γιατί το πρόγραμμά μου είναι απίστευτα γεμάτο! Είμαι αγχώδης και αγχωτική γιατί έχω και ένα θέμα με τη συνέπεια! Όμως, θα σου πω ότι είμαι αισιόδοξη από επιλογή. Αυτό δεν σημαίνει πως ζω σε μια φούσκα, απλά επιλέγω να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο, ακόμα και στις δυσκολίες. Ναι, θα κλάψω και θα στεναχωρηθώ, όμως, θα προσπαθήσω να βρω πάντα την καλή πλευρά των γεγονότων. Τι εννοώ; Αν περάσει κάποιος δικός μας άνθρωπος μια δυσκολία, πάντα βρίσκουμε εκείνα τα λόγια που θα τον κάνουν να νιώσει καλύτερα. Αντίθετα με τον εαυτό μας είμαστε πάντα τόσο σκληροί. Οπότε αυτό προσπαθώ να κάνω σε εμένα. Να κάνω το pampering που θα έκανα σε έναν δικό μου άνθρωπο. Να μου πω αυτά ακριβώς τα λόγια… Είναι θέμα διαχείρισης! Σκέφτομαι, αν αυτό συνέβαινε στην αδερφή μου, τι θα της έλεγα; Αυτά ακριβώς προσπαθώ να πω και σε εμένα…
Υπάρχει κάτι που φοβάσαι πραγματικά;
Τον αστάθμητο παράγοντα. Την κακιά στιγμή, τις αρρώστιες και τον θάνατο. Ειδικά, από τότε που έγινα μανούλα τα φοβάμαι ακόμα περισσότερο. Δεν θα ξεχάσω ότι την πρώτη χρονιά που πήγε η μεγάλη μας κόρη στον παιδικό σταθμό και χτυπούσε το τηλέφωνο από το σχολείο της, σκεφτόμουν αμέσως ότι το παιδί μου έχει χτυπήσει και πρέπει να φύγω γρήγορα για κάποιο νοσοκομείο…
Πηγή: Yes I Do
