Αλέξης Σταμάτης: «Το να δώσεις την αίσθηση ενός χώρου είναι ένα ειδικό ταλέντο»

- Πώς ήταν για έναν έφηβο να μεγαλώνει με μια μητέρα πρωταγωνίστρια του ελληνικού κινηματογράφου (Μπέτυ Αρβανίτη);

«Όταν ήμουν πολύ μικρός, δεν καταλάβαινα τίποτα. Στην εφηβεία, όπου έμενα μαζί της, αυτό που με ενδιέφερε τότε πολύ ήταν το περιβάλλον, που ήταν ένα περιβάλλον Τέχνης. Έκανα παρέα (λόγω της μητέρας μου) με ανθρώπους σπουδαίους που ήταν οι οικογενειακοί μας φίλοι. Δεν ήταν η παραδοσιακή μαμά. Έχουμε μικρή διαφορά ηλικίας και ήμασταν φίλοι. Τότε ήταν μια σχέση επί ίσοις όροις. Τώρα στα γεράματα της έχουν βγει διάφορα, τύπου «έφαγες;» τόνισε στην Κυριακάτικη Ελευθερία.

-Ο πατέρας σας ήταν αρχιτέκτονας, σπουδές που ακολουθήσατε και εσείς. Τι είναι η έννοια του χώρου για εσάς και αναφέρομαι φυσικά και στη λογοτεχνία;

«Η αρχιτεκτονική -όπως μου παρουσιάστηκε από τον πατέρα μου και όπως τη σπούδασα-ήταν μια υπέροχη εμπειρία. Πήγα να την κάνω πράξη, αλλά δεν είχε καμία σχέση με αυτό που είχα σπουδάσει. Ο χώρος στη λογοτεχνία είναι πολύ σημαντικός. Έχει πολλούς τρόπους για να μπεις μέσα. Το να δώσεις την αίσθηση ενός χώρου είναι ένα ειδικό ταλέντο. Έχει να κάνει με την όραση και με την οπτική γωνία. Ο συγγραφέας μπορεί να βάλει την κάμερα του όπου θέλει. Μπορεί να τη βάλει ευρυγώνια και να βλέπει το σαλόνι, μπορεί να τη βάλει πάνω στο εσωτερικό του μυαλού ενός πρωταγωνιστή και να είναι ένας εσωτερικός μονόλογος.»

-Ποια στοιχεία συνέθεταν τη φοιτητική σας ζωή στο Λονδίνο;

«Ήταν μια υπέροχη εποχή: Θάτσερ, πανκ, ροκ και πολύ σινεμά.»

-Παραδίδετε μαθήματα δημιουργικής γραφής. Τελικά, διδάσκεται η συγγραφή;

«Από αυτά τα μαθήματα έχουν γεννηθεί 16 συγγραφείς. Ξεκινάω πάλι μαθήματα στις 12 Φεβρουαρίου στο Κολλέγιο Αθηνών Ψυχικού. Είναι ένα μάθημα που δεν διδάσκεται, αλλά υπάρχουν τρόποι για να ανοίγουμε πόρτες. Προσπαθώ να αναγνωρίσω τη συγγραφική φωνή των μαθητών μου και να τους δώσω το βήμα τους. Σε έναν νέο άνθρωπο που μου λέει πως θέλει να γίνει επαγγελματίας συγγραφέας, του λέω «σύνελθε»! Οι Έλληνες δεν διαβάζουν. Οι συγγραφείς σήμερα δεν ζουν από τη συγγραφή, αλλά από τα υπόλοιπα πράγματα που είναι σχετικά, όπως τα μαθήματα δημιουργικής γραφής, το θέατρο. Δεν μπορούμε να μιλάμε για πραγματικά μπεστ σέλερ. Μόνο ο Χωμενίδης και ο Κορτώ μπορούμε να πούμε πως-έκαναν επιτυχία και έβγαλαν χρήματα.»